Και, εφόσον, το εξόδιο διάγγελμα (αυτολεξεί), της Ιθάκης στάθηκε αφορμή να ξεσκονίσουν άπαντες –γνώστες και μη γνώστες-, το γνωστό έμμετρο του Καβάφη, προκειμένου, να εντοπίσουν και να χρησιμοποιήσουν, τέλος πάντων, την κατάλληλη «ατάκα» ως απάντηση στον διαγγέλλοντα, το ίδιο, περίπου, θα κάνουμε και εμείς. Πλην, όμως, δεν θα χρησιμοποιήσουμε τον Καβάφη, καίτοι ήταν λίγο πολύ μικροαστός (που λένε οι καθοδηγητές) – βολεμένος, έστω, αποτραβηγμένος στον ιδεατό κόσμο του∙ αλλά, έναν πιο γνήσιο αριστερό, όμως, και ασίγαστο αιρετικό ποιητή, τον Μιχάλη Κατσαρό, γνωστό στους έχοντες την ελάχιστη λογοτεχνική επαφή με το πιο σύντομο και γαλλικό : «Μισέλ»!
Ο Μιχάλης Κατσαρός ή «Μισέλ» (1919 -1998), εξέδωσε το μακρινό 1953 (με οικονομική χορηγία του αδελφού της Μαρίας Πολυδούρη – Βαγγέλη Πολυδούρη καθότι δεν είχε ούτε για σπίρτα), την ποιητική συλλογή : «Κατά Σαδδουκαίων» που, εν πολλοίς, έκανε τέτοια θραύση από την αιρετικότητα, ριζοσπαστικότητα και ανατρεπτικότητα που περιείχε· εωσότου έφτασε στο σημείο να λογοκριθεί άσχημα και από αυτή – τούτη την… πολιτικολογοτεχνική «αυθεντία» της μαχητικής εφημερίδας (της φιλελεύθερης Αριστεράς) : «Η Αυγή» που τότε είχε μεγάλη απήχηση και κυκλοφορία.
Έγραφε, λοιπόν, τότε ο ευσταλής «Μισέλ» στην ποιητική ενότητα «Η διαθήκη μου» :
(…) «Αντισταθείτε στις μουσικές, τα τούμπανα και τις παράτες,
Σ’ όλα τα ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε
Πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλάτοροι
Σ’ όλους που γράφουν λόγους για την εποχή
Δίπλα στην χειμωνιάτικη θερμάστρα
Στις κολακείες, τις ευχές τις τόσες υποκλίσεις,
Από γραφιάδες και δειλούς για το σοφό αρχηγό τους». (…)
Για να ολοκληρώσει μετά από ένα ακόρεστο και ατελείωτο –υπεράνω πάσης αριστερής ιδεολογίας-, «Αντισταθείτε»· με την τελευταία ενότητα του ποιήματος που είναι το «Υστερόγραφο»· και όπου ο «Μισέλ» τα… δίνει κανονικά όλα (!!!) σχίζοντας το κάθε, δήθεν, ειλικρινές προσωπείο της εκάστοτε πολιτικής ή άλλης εξουσίας :
«Η διαθήκη μου πριν διαβαστεί
-καθώς διαβάστηκε-
Ήταν ένα ζεστό άλογο ακέραιο.
Πριν διαβαστεί
Όχι οι κληρονόμοι που περίμεναν,
Αλλά σφετεριστές που καταπάτησαν τα χωράφια.
Η διαθήκη μου για σένα και για σε
Χρόνια καταχωνιάστηκε στα χρονοντούλαπα
Από γραφιάδες πονηρούς συμβολαιογράφους.
Αλλάξανε φράσεις σημαντικές
Ώρες σκυμμένοι πάνω της με τρόμο
Εξαφανίσανε τα μέρη με τους ποταμούς
Τη νέα βουή στα δάση
Τον άνεμο σκοτώσανε –
Τώρα καταλαβαίνω πια τι έχασα
Ποιος είναι αυτός που πνίγει.
Και συ λοιπόν στέκεσαι βουβός με τόσες παραιτήσεις
Από φωνή
Από τροφή
Από άλογο
Από σπίτι
Στέκεις απαίσια βουβός σαν πεθαμένος :
Ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν».__
Πρόκειται, πράγματι, εδώ, για ένα παραλήρημα. Ένα παραλήρημα της αλήθειας όπως την βίωνε και είχε ανάγκη να εκφράσει ο «Μισέλ». Για μια διεισδυτική κρίση χωρίς «τούμπανα και παράτες» όπως αναφέρει και ο ίδιος που τόλμησαν όμως να λογοκρίνουν έως και τα μυθικά πρόσωπα της τότε κομματικής επετηρίδας που περί άλλων, είναι γεγονός, ετύρβαζαν και εμάχετο. Αυτή είναι και η απάντηση στον… πολιτικό και… «ποιητικό ίστρο» που προέκυψε, εσχάτως, λόγω του εξόδιου διαγγέλματος της Ιθάκης. Αυτή είναι και η απάντηση γι’ αυτά που αληθινά συμβαίνουν, αλλά, και σ’ αυτά που, πάλι, αληθινά θα έρθουν. Να σαι καλά εκεί που σαι… «Μισέλ». Και να περνάς αρχοντικά…