Το 1ο τουρνουά στη μνήμη της Μαργαρίτας Σαπλαούρα ήταν κάτι πολύ σημαντικό, κάτι που άγγιξε όσους κατηφορίσαμε στο ΔΑΚ το διήμερο που πέρασε. Όπως διαβεβαιώνουν όλοι όσοι έτρεξαν για να υλοποιηθεί αυτή η προσπάθεια, αυτό το τουρνουά θα έχει και συνέχεια κάθε χρόνο.
Σε αυτές τις περιπτώσεις μένει κανείς στα θετικά. Σε αυτούς που συμμετείχαν, στην συγκίνηση από τις τοποθετήσεις των γονιών της Μαργαρίτας, σε όσους έτρεξαν αφιλοκερδώς, στην αλληλεγγύη σε ότι αφορά την ιατρική έρευνα, ακόμη και στο ίδιο το αγωνιστικό κομμάτι. Όσοι μετείχαν ενεργά, προς τιμήν τους, σήμερα απλά κάνουν τον απολογισμό των δύο ημερών και τονίζουν το συναίσθημα που βίωσαν.
Πρέπει λοιπόν κάποιος να γράψει και το δυσάρεστο της υπόθεσης. Ε, ας είναι ο γράφων αυτός που θα το πράξει, λέγοντας πως θα μπορούσαμε να δούμε πολύ περισσότερο κόσμο στις κερκίδες και κατά συνέπεια πιο μεγάλη βοήθεια στην «Φλόγα» και πιο μεγάλη προσφορά στη επιστημονική έρευνα που ήταν εύκολη αν έδινες λίγο από το σάλιο σου για να φανεί αν μπορείς να είσαι ανάμεσα στους δότες.
Κάποιος πρέπει να πει ότι επί δύο μέρες περιμέναμε να γεμίσει το ΔΑΚ αλλά αυτό δεν συνέβη. Η προβολή μέσω των ΜΜΕ έγινε στον μέγιστο βαθμό. Η ημερομηνία ήταν πάνω στην επιστροφή των απόντων από την πόλη. Οι τοπικοί φορείς και οι εθελοντές υπήρξαν. Όμως οι άνθρωποι που τελικά ήρθαν ήταν απλώς περισσότεροι από εκείνους που ασχολούνται συνήθως. Ψάχναμε καλοπροαίρετη δικαιολογία στην ζέστη και την Κυριακή στο ότι ο κόσμος είχε πάει για μπάνιο και την Δευτέρα στο ότι την επομένη θα άνοιγαν τα σχολεία…
Με λίγα λόγια, προσπαθούσαμε να μην πούμε ολόκληρη την αλήθεια, να μην αφήσουμε ούτε ίχνος απογοήτευσης γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν άδικο για τους μετέχοντες και κυρίως για την μικρή της οποίας την μνήμη τιμήσαμε. Να μην παρεξηγηθούν τούτα τα γραφόμενα, η μητέρα της αδικοχαμένης Μαργαρίτας σίγουρα είναι ευγνώμων για όσους έδειξαν την αγάπη τους, δεν έχει παράπονο, η μνήμη θα μείνει άσβεστη για την μικρή αγωνίστρια.
Είναι η θέση του γράφοντος ότι έπρεπε η πόλη να είναι όλη εκεί. Είναι δική μας εκτίμηση πως πάλι δεν ήμασταν ενωμένοι ως κοινότητα, πόλη, πως δεν κάναμε το κάτι παραπάνω.
Το γιατί είναι ξεκάθαρο. Λείπει η αίσθηση της εντοπιότητας και της αλληλεγγύης, το Αγρίνιο δεν είναι μια πόλη ενωμένη, περήφανη για τον εαυτό της. Δεν είναι Βόλος, δεν είναι Γιάννενα, δεν είναι Χανιά, δεν είναι καν Σέρρες. Και υπάρχουν ευθύνες γι’ αυτό και, όχι, δεν φταίει που είμαστε από χωριά…
Όλοι οι παλιοί πολιτικοί και κοινωνικοί παράγοντες μετείχαν από την πλευρά τους στην απαξίωση των μεταξύ μας σχέσεων. Στις κλειστές κάστες μερικών επίλεκτων που ποτέ δεν άφησαν την πόλη να αποκτήσει ταυτότητα. Που δεν έκαναν αυτό που έπρεπε και άφησαν την πόλη στα χέρια είτε προσωπικών επιδιώξεων είτε γραφικοτήτων.
Χωρίς πρόοδο και εξέλιξη οι πόλεις κλείνονται στον εαυτό τους και οι ελίτ (ή, καλύτερα, οι «ελίτ») έχουν πάντα την ευθύνη για κάτι τέτοιο.
Ας μην επεκταθούμε άλλο, θα ήταν άδικο για όσους έκαναν αυτό που έπρεπε για μια ακόμη φορά. Ας ελπίσουμε ότι τα επόμενα χρόνια θα γίνει αυτό που πρέπει από όλους μας, χωρίς υπεκφυγές και δικαιολογίες.
Γ.Συμψηρής