Του Λίνου Υφαντή,
Το ζήτημα των ρεμάτων ήταν ένα από τα σημαντικότερα ζητήματα που απασχόλησαν το Αγρίνιο τον 20ο αιώνα. Αν και η σημερινή οπτική χρεώνει το μπάζωμα των ρεμάτων ως καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος, η τότε αντίληψη ήταν εντελώς διαφορετική. Τα ρέματα ήταν εστίες μόλυνσης και δυσοσμίας. Τα γεγονότα αυτά καθιστούσαν επιτακτική την ανάγκη διευθέτησης του ζητήματος.
Μέσα από τον αστικό ιστό της πόλης περνούσαν ρέματα με τα πιο σημαντικά τον “Λυκορραχίτη’ και “Κατρουλή”. Για δεκαετίες ολόκληρες γίνονταν συζητήσεις, τεχνικές παρεμβάσεις για να αποφεύγονται τα παραπάνω φαινόμενα συν πλημμύρες που προκαλούσαν τους χειμερινούς μήνες. Τότε τα ρέματα μετατρέπονταν σε χείμμαροι και υποδέχονταν τα νερά των γύρω ορεινών περιοχών. Πολλές λύσεις προτάθηκαν. Από τη μία προτάθηκε το μπάζωμα τους, κάτι που πράγματι έγινε. Από την άλλη όμως είχε πέσει στο τραπέζι μεταπολεμικά και η λύση της εκτροπής των ρεμάτων μέσω περιφερειακών τάφρων εκτός σχεδίου πόλης. Εν ολίγοις θα διανοίγονταν αύλακες που θα εξέτρεπαν τα νερά των ρεμάτων και θα τα διοχέτευαν για κοινωφελής σκοπούς. Ούτε λίγο ούτε πολύ θα γίνονταν αύλακες, οι οποίοι αργότερα θα ενσωματώνονταν μέσα στην πόλη, καθώς το σχέδιο της αργότερα επεκτάθηκε, λόγω της αύξησης δόμησης και πληθυσμού.
Η προτεινόμενη λύση αυτή για το Αγρίνιο εφαρμόστηκε στη Θεσσαλονίκη. Στην περίπτωση αυτή κατασκευάστηκε μεταξύ άλλων περιφερειακή τάφρος μήκους 8,5 χιλιομέτρων. Το αποτέλεσμα βέβαια είναι αυτό που βλέπετε στην παραπάνω εικόνα. Από την άλλη το μπάζωμα των ρεμάτων έφερε τα αποτελέσματα όπως πλημμύρες εντός πόλης με αποκορύφωμα αυτές του Δεκεμβρίου του 2017.
Βέβαια η κατασκευή των τάφρων στη Θεσσαλονίκη προέβλεπε και αναδάσωση της γύρω περιοχής, το οποίο όμως καταστράφηκε λόγω πυρκαγιάς. Στο Αγρίνιο αυτό θα γίνονταν;
Για όλα τα παραπάνω και για το τι θα ήταν καλύτερο για την πόλη μόνο ειδικοί μπορούν να απαντήσουν. Για την ιστορία το σχέδιο για τους περιφερειακούς τάφρους απορρίφθηκε με έντονες αντιδράσεις.