Του Λίνου Υφαντή,
Στις ημέρες αυτές του Covid, η έλλειψη καφενείου σε κάνει να αναλογίζεσαι αν υπάρχει κοινωνική συνοχή. Εν ολίγοις διαπιστώνεις αν στα ορεινά της Αιτωλοακαρνανίας πράγματι υπάρχουν χωριά όπως τα ξέραμε ή μόνο εξοχικά.
Η φωτογραφία είναι πρόσφατη από ένα ορεινό χωριό του Δήμου Αγρινίου, τον Άγιο Βλάση Παρακαμπυλίων. Τη μοιράστηκε στην αντίστοιχη ομάδα του fb ο φίλος μας Βλάσης. Το συγκεκριμένο χωριό θα μας χρησιμεύσει ως μελέτη περίπτωσης για το τι πραγματικά έχει συμβεί στις μικρές αυτές κοινωνίες που μαραζώνουν.
Επανερχόμαστε λοιπόν στην έλλειψη καφενείου και εκκλησίας σε ορεινό χωριό της ημέρες του Covid. Αν κάποιος περάσει την καραντίνα σε ένα ορεινό χωριό της Αιτωλοακαρνανίας, στον κάθε Άγιο Βλάση θα διαπιστώσει την γύμνια που η “σούπερ- καραντίνα” αποκάλυψε: Ότι τα χωριά πλέον δεν έχουν την κοινωνική συνοχή όπως κάποτε.
Οι μόνιμοι κάτοικοι είναι ελάχιστοι. Tουρισμός δεν υπάρχει ( βλέπε εδώ). Πολλοί από αυτούς μάλιστα έχουν μια ασθενή ή καθόλου καταγωγή από εκεί και έχουν απλά το εξοχικό τους. Τι σημαίνει αυτό; Ότι πλέον δεν μπορείς να γυρίσεις όλα τα σπίτια στα χωριά και να σου ανοίξουν όπως παλιά. Πλέον δεν ξέρεις καλά καλά ποιο είναι το τζάκι που καπνίζει δίπλα σου.
Η καραντίνα εξάλειψε τα δύο κέντρα των ορεινών χωριών: Το καφενείο και την πλατεία.
Πλέον πας στο χωριό και βλέπεις άγνωστες φάτσες στην εκκλησία την Ανάσταση ή περαστικούς από το καφενείο να πιουν ένα γρήγορο καφέ ή να ψωνίσουν από το μπακάλικο. Όλα αυτά ισχύουν σε κανονικές συνθήκες.
Τώρα μάλιστα που η καραντίνα έκλεισε τα δύο βασικά κέντρα των χωριών, το καφενείο και την εκκλησία, τα πράγματα είναι πιο αποξενωμένα. Είτε περάσεις με το αυτοκίνητο από μια έρημη πετρόχτιστη μικρή πλατεία του χωριού είτε πας σπίτι σου, θα νιώσεις την κρυάδα εις διπλούν.
Θα βλέπεις σε ένα χειμωνιάτικο ορεινό τοπίο τα τζάκια να καπνίζουν, χωρίς να είναι εκεί ο συγγενής, ξάδελφος, παιδικός σου φίλος αλλά κάποιος ξένος. Εν ολίγοις θα νιώθεις ακριβώς σε πιο έντονο βαθμό, όπως νιώθει ένας Αθηναίος όταν πάει στο Δήλεσι ή το Πόρτο-Ράφτη. Δε λέει ότι πάει σε χωριό, αλλά σε εξοχικό. Είναι σαν παράλληλες μοναχικές εξορμήσεις στη φύση, χωρίς να αποκτούν καμία συνείδηση ή σύνδεση με την περιοχή.
Κάπως έτσι οδεύουν και κάποια ορεινά χωριά και στην περιοχή μας. Μετά από κάποια χρόνια θα είναι απλά σχηματισμοί εξοχικών με ότι αυτό συνεπάγεται. Σημάδια των καιρών, που ίσως μας οδηγήσουν σε νέα έκδοση των παλαιών εποχών και της ανάγκης σύσφιξης των σχέσεων, για να είμαστε αισιόδοξοι…