Η Ιαπωνία περνάει αυτό το καιρό έναν από τους χειρότερους εφιάλτες της λόγω της σεισμικής δόνησης που έγινε πριν μερικές εβδομάδες και της καταστροφής των πυρηνικών εργοστασίων που έγιναν λόγω των παλλιροικών κυμάτων ( γνωστών ως τσουνάμι).
Θα αναρωτηθείτε όλα αυτά βέβαια τι σχέση έχουν με την δικιά μας ειδησεογραφία. Η απάντηση είναι ότι ένας από τους 300 περίπου Έλληνες που ζούσαν στην Ιαπωνία και έζησε αυτόν τον εφιάλτη είναι Αγρινιώτης. Πρόκειται για το Θωμά Παπαναστασίου, ο οποίος ζεί τα τελευταία 6 χρόνια στο Τόκιο κάνει διδακτορικό στη Νομική και συγκεκριμένα στις επενδύσεις ( ένας τομέας που τόσο πολύ έχει ανάγκη η χώρα μας ειδικά στη παρούσα φάση) ενώ παράλληλα διδάσκει και στο Πανεπιστήμιο.
Εμείς συναντήσαμε τον Θώμα και μας μίλησε για αυτή του την εμπειρία. Πρόκειται για ένα σεμνό άνθρωπο, προσιτό με πολλά ενδιαφέροντα. Είναι δε γιός του Προέδρου της Αστρονομικής-Αστροφυσικής Εταιρείας κου Θύμιου Παπαναστασίου.
Η ζωή στην Ιαπωνία είναι πολύ διαφορετική όχι μόνο από την Ελλάδα,αλλά και από την Ευρώπη σύμφωνα με το Θωμά. Εκεί το να είσαι Ευρωπαίος είναι αμέσως κοινό σημείο και συνήθως οι Ευρωπαίοι συναναστρέφονται μαζί τους Οι Ιάπωνες είναι κλειστοί μεν αλλά πολύ φιλόξενοι όταν ανοιχθούν σε κάποιον ξένο.Στη καθημερινότητα τους πάνω από όλα βάζουν την εταιρεία που εργάζονται και νοιάζονται για τη γενικότερη πρόοδο τους.
Είναι δε ψύχραιμοι όταν ζουν ένα σεισμό, καθώς η Ιαπωνία είναι μια σεισμογενής περιοχή και αυτοί είναι εξοικειωμένοι με αυτό. Μάλιστα όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο αυτοί κάθονται ατάραχοι εν αντιθέσει με τους ξένους οι οποίοι πανικοβάλλονται.
Κάτι τέτοιο συνέβη εκείνη τη μαύρη για την Ιαπωνία Παρασκευή. Ο σεισμός έγινε μεν, αλλά ήταν τόσο δυνατός που τάραξε ( ελαφρώς αρχικά) και τους ψύχραιμους Ιάπωνες. Όλοι βγήκαν στο δρόμο, κάτι αναμενόμενο και ήταν ψύχραιμοι παρολη τη ταραχή που πέρασαν.
Τα πράγματα όμως άλλαξαν: Ο Θωμάς εδώ μας περιγράφει μια χαρακτηριστική εικόνα: Σε μια μεριά του δρόμου ένας έφηβος κρατούσε ένα κινητό που επέτρεπε πρόσβαση στο διαδίκτυο ( i-pode). Σιγά σιγά κόσμος άρχισε να μαζεύεται γύρω από αυτό. Τότε κάτι σοβαρό άρχισε να συνέβαινε: Οι περαστικοί παρακολουθούσαν με νεκρική σιγή το κινητό του μικρού να δείχνει μεγάλα παλλιροικά κύματα να έρχονται προς τη στεριά. Τότε άρχισε μια έντονη συζήτηση και ο φόβος άρχισε να διαχέεται.
Παρόλα αυτά οι Ιάπωνες παραμέναν ψύχραιμοι. Μάλιστα διαβεβαίωναν μέσω των ΜΜΕ ότι τίποτα δεν επρόκειτο να συμβεί, ακόμα και όταν έγινε γνωστή η καταστροφή στους πυρηνικούς αντιδραστήρες της Φουκουσίμα. Το Σάββατο πέρασε με σχετική ηρεμία και όλα κύλησαν έτσι μέχρι τη Κυριακή: Εκεί ένώ ο Θωμάς προσπάθησε να επικοινωνήσει με έναν φίλο του Ευρωπαίο που επίσης ζούσε στην Ιαπωνία, εκείνος του απάντησε : Ακόμα εδώ είσαι; Έχω βγάλει αεροπορικό εισιτήριο και φεύγω σήμερα κι όλας!
Τότε κάτι σοβαρό άρχισε να τρέχει. Αντίθετα στην Ιαπωνία υπήρχε απόλυτη σιωπή στα ΜΜΕ. Οι Ιάπωνες δεν λένε ψέματα και αν θέλουν να αποφύγουν κάτι ή να το αλλιώσουν, απλά το αποκρύπτουν.
Έτσι λοιπόν έβγαλε εισητήριο την άλλη μέρα, Δευτέρα, και έφυγε επιτόπου. Ήταν αποφασισμένοι να μείνου πίσω και να αντιμετωπίσουν ότι και αν συμβεί. Το παράδοξο δε είναι ότι ήταν δύσκολο να φύγεις από την Ιαπωνία αλλά και πολύ δύσκολο (!) να πας με αεροπλάνο, διότι όλοι οι Ιάπωνες επέστρεφαν από κάθε γωνιά της Γης για να βοηθήσουν την πατρίδα τους.
Αυτή την εμπειρία έζησε ο συντοπίτης μας Θωμάς Παπαναστασίου. Θα ήθελε πολύ να επιστρέψει πίσω αλλά περιμένει τις εξελίξεις. Όπως δείχνουν τώρα είναι πολύ αρνητικές.
Και όπως επισημαίνει: Το ζήτημα δεν είναι η Φουκουσίμα μόνο, το ζήτημα είναι η μόλυνση του πόσιμου νερού στο Τόκιο. Τι θα γινόταν αν μολυνθεί και 30.000.000 άνθρωποι είχαν πρόβλημα σε αυτό;
Ολική λοιπόν καταστροφή..
Αυτή λοιπόν ήταν η εμπειρία του συντοπίτη μας στην Ιαπωνία, την οποία- για όσους δεν το γνωρίζουν- συνδέει και άλλο ένα κοινό: Ο δημιουργός των λαϊκών παραδόσεων του ανατέλλοντος Ηλίου είναι κατά το ήμισυ Έλληνας και μάλιστα από τη Λευκάδα.
Και το όνομα αυτού: Λευκάδιος Χερν!
Να λοιπόν πως τόσο μακρινοί τόποι αποκτούν μερικές φορές τόσα κοινά..
Εμείς συναντήσαμε τον Θώμα και μας μίλησε για αυτή του την εμπειρία. Πρόκειται για ένα σεμνό άνθρωπο, προσιτό με πολλά ενδιαφέροντα. Είναι δε γιός του Προέδρου της Αστρονομικής-Αστροφυσικής Εταιρείας κου Θύμιου Παπαναστασίου.
Η ζωή στην Ιαπωνία είναι πολύ διαφορετική όχι μόνο από την Ελλάδα,αλλά και από την Ευρώπη σύμφωνα με το Θωμά. Εκεί το να είσαι Ευρωπαίος είναι αμέσως κοινό σημείο και συνήθως οι Ευρωπαίοι συναναστρέφονται μαζί τους Οι Ιάπωνες είναι κλειστοί μεν αλλά πολύ φιλόξενοι όταν ανοιχθούν σε κάποιον ξένο.Στη καθημερινότητα τους πάνω από όλα βάζουν την εταιρεία που εργάζονται και νοιάζονται για τη γενικότερη πρόοδο τους.
Είναι δε ψύχραιμοι όταν ζουν ένα σεισμό, καθώς η Ιαπωνία είναι μια σεισμογενής περιοχή και αυτοί είναι εξοικειωμένοι με αυτό. Μάλιστα όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο αυτοί κάθονται ατάραχοι εν αντιθέσει με τους ξένους οι οποίοι πανικοβάλλονται.
Κάτι τέτοιο συνέβη εκείνη τη μαύρη για την Ιαπωνία Παρασκευή. Ο σεισμός έγινε μεν, αλλά ήταν τόσο δυνατός που τάραξε ( ελαφρώς αρχικά) και τους ψύχραιμους Ιάπωνες. Όλοι βγήκαν στο δρόμο, κάτι αναμενόμενο και ήταν ψύχραιμοι παρολη τη ταραχή που πέρασαν.
Τα πράγματα όμως άλλαξαν: Ο Θωμάς εδώ μας περιγράφει μια χαρακτηριστική εικόνα: Σε μια μεριά του δρόμου ένας έφηβος κρατούσε ένα κινητό που επέτρεπε πρόσβαση στο διαδίκτυο ( i-pode). Σιγά σιγά κόσμος άρχισε να μαζεύεται γύρω από αυτό. Τότε κάτι σοβαρό άρχισε να συνέβαινε: Οι περαστικοί παρακολουθούσαν με νεκρική σιγή το κινητό του μικρού να δείχνει μεγάλα παλλιροικά κύματα να έρχονται προς τη στεριά. Τότε άρχισε μια έντονη συζήτηση και ο φόβος άρχισε να διαχέεται.
Παρόλα αυτά οι Ιάπωνες παραμέναν ψύχραιμοι. Μάλιστα διαβεβαίωναν μέσω των ΜΜΕ ότι τίποτα δεν επρόκειτο να συμβεί, ακόμα και όταν έγινε γνωστή η καταστροφή στους πυρηνικούς αντιδραστήρες της Φουκουσίμα. Το Σάββατο πέρασε με σχετική ηρεμία και όλα κύλησαν έτσι μέχρι τη Κυριακή: Εκεί ένώ ο Θωμάς προσπάθησε να επικοινωνήσει με έναν φίλο του Ευρωπαίο που επίσης ζούσε στην Ιαπωνία, εκείνος του απάντησε : Ακόμα εδώ είσαι; Έχω βγάλει αεροπορικό εισιτήριο και φεύγω σήμερα κι όλας!
Τότε κάτι σοβαρό άρχισε να τρέχει. Αντίθετα στην Ιαπωνία υπήρχε απόλυτη σιωπή στα ΜΜΕ. Οι Ιάπωνες δεν λένε ψέματα και αν θέλουν να αποφύγουν κάτι ή να το αλλιώσουν, απλά το αποκρύπτουν.
Έτσι λοιπόν έβγαλε εισητήριο την άλλη μέρα, Δευτέρα, και έφυγε επιτόπου. Ήταν αποφασισμένοι να μείνου πίσω και να αντιμετωπίσουν ότι και αν συμβεί. Το παράδοξο δε είναι ότι ήταν δύσκολο να φύγεις από την Ιαπωνία αλλά και πολύ δύσκολο (!) να πας με αεροπλάνο, διότι όλοι οι Ιάπωνες επέστρεφαν από κάθε γωνιά της Γης για να βοηθήσουν την πατρίδα τους.
Αυτή την εμπειρία έζησε ο συντοπίτης μας Θωμάς Παπαναστασίου. Θα ήθελε πολύ να επιστρέψει πίσω αλλά περιμένει τις εξελίξεις. Όπως δείχνουν τώρα είναι πολύ αρνητικές.
Και όπως επισημαίνει: Το ζήτημα δεν είναι η Φουκουσίμα μόνο, το ζήτημα είναι η μόλυνση του πόσιμου νερού στο Τόκιο. Τι θα γινόταν αν μολυνθεί και 30.000.000 άνθρωποι είχαν πρόβλημα σε αυτό;
Ολική λοιπόν καταστροφή..
Αυτή λοιπόν ήταν η εμπειρία του συντοπίτη μας στην Ιαπωνία, την οποία- για όσους δεν το γνωρίζουν- συνδέει και άλλο ένα κοινό: Ο δημιουργός των λαϊκών παραδόσεων του ανατέλλοντος Ηλίου είναι κατά το ήμισυ Έλληνας και μάλιστα από τη Λευκάδα.
Και το όνομα αυτού: Λευκάδιος Χερν!
Να λοιπόν πως τόσο μακρινοί τόποι αποκτούν μερικές φορές τόσα κοινά..
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ VIDEO