Τελειώνει το Έτος Νικηφόρου Βρεττάκου (2012): εκατό χρόνια από τη γέννηση του ποιητή της διαμαρτυρίας και της αγάπης
«Ένας μικρότερος κόσμος»
Του Νικ. Βρεττάκου
Αναζητώ μιαν ακτή να μπορέσω να φράξω
με δέντρα ή καλάμια ένα μέρος
του ορίζοντα. Συμμαζεύοντας το άπειρο, νάχω
την αίσθηση: ή πως δεν υπάρχουνε μηχανές
ή πως υπάρχουνε πολύ λίγες, ή πως δεν υπάρχουν στρατιώτες
ή πως υπάρχουνε πολύ λίγοι, ή πως δεν υπάρχουνε όπλα
ή πως υπάρχουνε πολύ λίγα, στραμμένα κι αυτά προς την έξοδο
των δασών με τους λύκους, ή πως δεν υπάρχουνε έμποροι
ή πως δεν υπάρχουνε πολύ λίγοι σε απόκεντρα
σημεία της γης όπου ακόμη δεν έγιναν αμαξωτοί δρόμοι.
Το ελπίζει ο Θεός:
Πως τουλάχιστο μες στους λυγμούς των ποιητών
δεν θα πάψει να υπάρχει ποτέ ο παράδεισος.
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΜΕΓΑΛΟ ΠΟΙΗΤΗ
Από τους κορυφαίους εκπροσώπους της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας ο Νικηφόρος Βρεττάκος, ποιητής με γνήσιο λυρισμό, υμνητής υψηλών – πανανθρώπινων ιδανικών, παρέδωσε στίχους αναλλοίωτους στο χρόνο, που διατηρούν και σήμερα δύναμη και φλόγα, στίχους ακμαίους που συγκινούν και αναστατώνουν τις συνειδήσεις.
Η ποιητική του δημιουργία στηρίχθηκε στις εσωτερικές παρορμήσεις δύο αντίθετων και εναλλασσόμενων κατευθύνσεων: α) της διαμαρτυρίας, ως αντίθεση στην αδικία και την εκμετάλλευση και β) της αγάπης, ως πίστη στην καλοσύνη και στη συναδέλφωση των ανθρώπων.
Προσπερνώντας, αρκετά νωρίς, τα παραδοσιακά στιχουργικά σχήματα, μάς κληροδότησε ένα έργο πλούσιο, υποβλητικό, γεμάτο παλμό, ηθική έξαρση και πνευματική υπερηφάνεια.
Στο ποίημα που εκθέσαμε βλέπουμε ότι δεν έλειπαν ποτέ από τις συνθετικές του εμπνεύσεις οι εκλάμψεις ομορφιάς και το ανθρωπιστικό στοιχείο.
Σ’ αυτή την τρυφερή εξομολογητική αναζήτηση ο Νικηφόρος Βρεττάκος, επιστρέφοντας στις προσφιλείς ειδυλλιακές του τάσεις, εξυμνεί έναν άφθαρτο κόσμο, ένα ευκταίο όνειρο ζωής, πλάθοντας με στιλπνά – σπάνια λόγια νοσταλγικούς ιδανισμούς.
Νικηφόρος Βρεττάκος (1912 – 1991): ένας λεπταίσθητος ποιητής με ανθρωπιστικό στοχασμό και ακέραιο ήθος, ένας πνευματικός άνθρωπος που στάθηκε μακριά από ταπεινούς συμβιβασμούς και ευτελείς σκοπιμότητες, μια τιμητική παρουσία στη «χορεία των Αθανάτων» της Ακαδημίας Αθηνών .
«Ποιητής της ελεύθερης φαντασίας, αφήνεται σε λυρικές ονειροπολήσεις, άλλοτε στους κανόνες της μετρικής και, συχνότερα, σε ρυθμική διαδοχή στίχων. Ιδιοσυγκρασία ευαίσθητη, φύση συναισθηματική και γνησίως λυρική, τυλίγει τα γραπτά του με μια διάχυση τρυφερότητας, δίνοντάς τους το άπλωμα, το γύρισμα και την ελαστικότητα της φαντασίας του», έγραψε ο αείμνηστος ιστορικός-κριτικός λογοτεχνίας Μιχάλης Περάνθης.