Ποιος είναι ο λόγος που τόσος πολύς κόσμος στα κεφαλοχώρια και τους πρώην δήμους της περιοχής δεν θέλει να δει τα αστυνομικά τμήματα να φεύγουν; Είναι όλοι λάτρεις της αστυνόμευσης, της πειθαρχίας και, τελικά, της ανελευθερίας; Είναι μια επαρχιώτικη αντίληψη που λέει ότι «ας έχει μια κρατική υπηρεσία η περιοχή μας κι ας είναι ότι να ‘ναι, αρκεί να έρχονται μερικοί υπάλληλοι να χαλάνε μερικά λεφτά στην περιοχή»;
Όχι, είναι κατά βάση ο φόβος της εγκατάλειψης, της αποκοπής από τον κόσμο με νόμους, σε συνδυασμό με μια πρωτόγνωρη μορφή εγκληματικότητας που ενέσκηψε στην επαρχία τα τελευταία χρόνια, την λεγόμενη περιφερόμενη εγκληματικότητα όπου ένα βανάκι ξεκινάει από το Αγρίνιο γεμάτο όνειρα για ένα καλό μεροκάματο, απέναντι σε κάποιον παππού που μένει μόνος του ψηλά σε ένα χωριό. Αν πριν λίγα χρόνια ήρθε να βαρύνει στα περιστατικά της εγχώριας παραβατικότητας η ανάλογη εισαγόμενη, εδώ και τρία ή τέσσερα χρόνια περίπου, η γερασμένη και ερημωμένη ύπαιθρος νιώθει στο πετσί της διαρρήκτες που δεν νοιάζονται να μπουν σε ένα σπίτι ενώ είναι μέσα δύο γερόντια ή να περάσουν από το χωριό και «με τη μέθοδο της απασχόλησης» να σουφρώσουν ότι μπορούν.
Τελικά ο φόβος που περιγράφουμε παραπάνω είναι η παρακμή, τα γηρατειά περιοχών που είδαν να αυξάνεται ο πληθυσμός τους ραγδαία πριν χρόνια, μετά να εγκαταλείπονται για να πάνε τα παιδιά να διοριστούν στις μεγάλες πόλεις, μετά γενναίες ενέσεις κοινοτικού χρήματος που πήγαν επί της ουσίας χαμένες σε άσκοπη κατανάλωση (και οι οποίες δεν δημιούργησαν νέες δουλειές για να επιστρέψει κόσμος) και τελικά την φυσιολογική φθορά που τώρα τρομάζει. Μα αν είναι έτσι, μπορεί να ισχυριστεί κάποιος, τότε το κλείσιμο των αστυνομικών τμημάτων είναι μια νομοτέλεια. Κάθε άλλο, ακριβώς τώρα μέσα στην κρίση είναι που επιταχύνονται οι διαδικασίες ώστε να καταστεί νομοτέλεια…
Όμως υπάρχει και μια άλλη παράμετρος, εκείνη των αστυνομικών και γενικά των εργαζομένων στα μικρότερα αστυνομικά τμήματα της ευρύτερης περιοχής. Εκείνοι ξέρουν πού ακριβώς χρειάζονται και πόσο αξία έχει για ένα απομακρυσμένο χωριό να ξέρει ότι υπάρχει μια αρχή εξουσίας στα δέκα χιλιόμετρα κι όχι στα τριάντα, με κατσικόδρομο. Ξέρουν τι σημαίνει ολόκληρες εκτάσεις αγροτών και κτηνοτρόφων να μην τις επιβλέπει κανείς. Κάποιοι «κάθονται», λέει το επίσημο αφήγημα που αναζητά περικοπές εξόδων από το όντως σπάταλο κράτος. Ας αφήσουμε το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια καθόλου δεν κάθονται, μήπως τελικά βρισκόμαστε μπροστά σε άλλη μια ανικανότητα του ελληνικού κράτους να βρει ποιός χρειάζεται και πού, αλλά απλά αδυνατεί; Εφαρμόζοντας αναπόφευκτα το «πονάει δόντι, κόβει κεφάλι»;
Υ.Γ. Για τους τακτικούς της στήλης: ακολουθεί ολιγοήμερη απουσία από τις επάλξεις.
Γ.Συμψηρής