Η επίθεση σκύλου από αδέσποτο αναζωπύρωσε πάλι το θέμα της ζωοφιλίας. Μέχρι που φτάνει, μέχρι ποιο σημείο έχει ουσία και μέχρι πιο είναι δήθεν, ποια τα κίνητρα της και πολλά άλλα.
Στην Αιτωλοακαρνάνικη επαρχία όμως, η ζωοφιλία είναι εντελώς καινούργιο φαινόμενο. Ήρθε ως ουρανοκατέβατο σε μια κοινωνία όπου οι κυνηγοί για 4.000 χρόνια και βάλε κρέμαγαν τα αγριογούρουνα από τα τσιγκέλια ή τα σκυλιά που δεν κυνηγούσαν καλά και τα περιέφεραν στην πλατεία του χωριού.
Η ουρανοκατέβατη ζωοφιλία έπεσε με αλεξίπτωτο σε μια αρχέγονη ως προς τη ζωοφιλία κοινωνία, που από ζώα σέβονταν περισσότερο το άλογο ή το γαϊδούρι. Στην αρχή θεωρήθηκε προνόμιο κυριών, υπερβολικά ευαισθητοποιημένων ή αργόσχολων. Στο πρώιμο της στάδιο λοιδορήθηκε εν μέρει και απαξιώθηκε.
Όταν όμως το κίνημα της ζωοφιλίας άρχισε να οργανώνεται σε συλλόγους και να κάνει ουσιώδεις παρεμβάσεις όπως να ζητάει καταφύγιο αδεσπότων ή να τα προστατεύει τότε απέκτησε σεβασμό και περισσότερους οπαδούς ( είναι η σωστή λέξη) με την αξία του..
Και πάλι όμως, οι τριβές ή η υπερβολική ευαισθησία εξακολουθεί να προκαλεί αντιδράσεις: Οι κυνηγοί κατηγορούνται ως “Βάρβαροι” και εκατέρωθεν οι φιλόζωοι ότι έχουν στις τάξεις τους ανθρώπους που αυτοπροσδιορίζονται ως φιλόζωοι και σπάνε την μοναξιά τους με ένα ζώο-όχι ότι πραγματικά το αγαπούν.
Η αλήθεια ίσως είναι σε μια παρερμηνεία του μύθου που αποτελεί και έμβλημα του Δήμου Αγρινίου. Πριν χιλιάδες χρόνια ο Ηρακλής σκότωσε το -τέρας- Αχελώο. Το τονίζουμε: Το τέρας. Δηλαδή ο Αχελώος όταν φούντωνε συμβολίζονταν με ένα κακό ζώο, τον Αχελώο.
Ίσως αυτό είναι το όριο στο όριο της φιλοζωίας ή της μη φιλοζωίας. Αν πρόκειται για τέρας, πρέπει να το” σκοτώνουμε”. Είτε πρόκειται για κάτι που μας απειλεί, είτε για τον ίδιο τον κακό εαυτό μας που κρύβει είτε το τέρας που σκοτώνει ζώα χωρίς ιδιαίτερο λόγο είτε το τέρας που “σκοτώνει” ζώα ανάλογα με τα φεγγάρια του για τη μοναξιά του…
Άγριος