Η πρόσφατη διαδήλωση για το ασφαλιστικό, που συμμετείχαν δικηγόροι, μηχανικοί, γιατροί σηματοδότησε ένα διαφορετικό κοινό που δεν συνηθίζεται να κατεβαίνει σε πορείες. Ίσως δεν υπήρχαν στο παρελθόν και ανάλογα νομοσχέδια να θίγουν τα επαγγελματικά τους συμφέροντα.
Εϊδαμε λοιπόν κοινωνικές ομάδες με πιο mainstream στυλ να κατεβαίνουν στο δρόμο. Αρκετοί από αυτούς κατέβαιναν ως φοιτητές η αλήθεια είναι, δεν το συνήθιζαν όμως ως επαγγελματίες.
Η ασυνήθιστη αυτή εικόνα παραξένεψε πολλούς και σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως.
Και επειδή γίνεται λόγος από τα συνδικαλιστικά σωματεία των παραπάνω ότι θίγονται μικρού και μεσαίου εισοδήματος επαγγελματίες, δηλαδή νέοι μόνο, η κατάσταση μας γυρνάει πίσω στο Αγρίνιο- μιας που συμμετείχαν και αρκετοί Αγρινιώτες στην πορεία- 85 χρόνια πίσω, το 1930, όταν οι Άνεργοι (τότε) Εγγράμματοι της Εποχής, παράλληλα με το καπνεργατικό κίνημα που φούντωνε, έπαιρναν τα ηνία στα χέρια τους διαμαρτυρόμενοι …με τη γραβάτα τους.
Οι πορείες λοιπόν είναι ένα κοινωνικό ποτάμι, που δεν κανονίζει κανείς ( όσο και αν θέλουν κάποιοι πολιτικά να το εκμεταλλευτούν- τη ροή του και τα ελατήρια του, παρά μόνο αυτοματοποιούνται σε αυτό. Το αστικό ή το προλεταριακό στυλ άλλαξε πολλές φορές στρατόπεδα και πολιτικές εκφράσεις. Οι σακακιές και οι αστοί φιλοξενήθηκαν και στα θεωρητικά κλιμάκια του αριστερού χώρου προπολεμικά, ενώ αντίστροφα προλετάριους έβρισκε κανείς και στη λαϊκή δεξιά και σε ακραία στοιχεία που κυνηγούσαν Λαμπράκηδες.
Οι καιροί λοιπόν μαζί και οι κοινωνικές ομάδες, όπως μας δίδασκε η ιστορία, γυρίζουν εδώ και εκεί.
Για αυτό ποτέ δεν ξέρεις….
Άγριος