Είναι άξιο απορίας πως αντέχουν. Πως δεν σκάνε.Πως μπορούν,ορισμένοι όχι απλά επί μήνες αλλά επί χρόνια ολόκληρα, να ακούν συναδέλφους τους -αλλά και πολίτες(!)- να τοποθετούνται επί παντός του επιστητού ενώ οι ίδιοι να μην έχουν ζητήσει ποτέ τον λόγο.
Μιλάμε για τους αφανείς ήρωες του Δημοτικού Συμβουλίου Αγρινίου ,τους συμβούλους που ποτέ δεν έχουν τοποθετηθεί για τίποτε! Χαρά στην υπομονή τους αλλά και το πνεύμα αλληλεγγύης και ανεκτικότητας που τους διακρίνει.
Και μη νομίζει κανείς ότι μιλάμε για δύο ή τρεις συμβούλους. Όχι, καμιά 10ριά βρίσκονται πάνω από το όριο του “έχω να αρθρώσω λέξη πάνω από ένα χρόνο”, ενώ υπάρχουν και οι πρωταθλητές, μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, εκείνοι που ξεχωρίζουν: που δεν έχουν μιλήσει ποτέ και για τίποτε!
Μια επίσκεψη και μόνο χτες θα έκανε και τον πιο δύσπιστο να αναφωνήσει: “Μα καλά, γιόγκα κάνουν και είναι τόσο ήρεμοι;”
Απολογισμό να κάνουν οργανώσεις πολιτών, ατέρμονες συζητήσεις για το νοσοκομείο και την κυβερνητική πολιτική, ψηφίσματα για το ασφαλιστικό και την διαχρονική ευθύνη του Κεφαλαίου…κι εκείνοι εκεί. Ακίνητοι σαν βράχοι. Όλα να τα υπομένουν, όλα να τα παρακολουθούν αποστασιοποιημένοι σαν μάρτυρες που έχουν ορκιστεί σιωπή. Στωικά, σχεδόν μυστικιστικά, όπως λένε ότι γίνεσαι αν πας στο ανώτερο στάδιο ενσυναίσθησης.
Σύμβουλος έκανε κάποτε ολόκληρο θέμα το γεγονός ότι στην προηγούμενη παράταξη δεν είχε ελευθερία κινήσεων και λόγου, όμως από όταν πέρασε σε άλλο στρατόπεδο δεν ξανακούστηκε ποτέ!
Είτε είναι συμπολίτευση είτε αντιπολίτευση, κάποτε θα πρέπει να μας πουν το μυστικό(ασκήσεις ηρεμίας; μεσκαλίνη; έντονη γυμναστική με crossfit;)πως καταφέρνουν να παρακολουθούν όλα όσα συμβαίνουν αμίλητοι χωρίς να τους έρχεται να φωνάξουν κάτι. Ένα “όχι στον πόλεμο”, βρε παιδί μου! Ένα “όχι άλλο κάρβουνο”! Ένα “πάγωσε η τσιμινιέρα, θάνατος στα μονοπώλια”! Ότι να ‘ναι…
Γ.Σ.