Μεσημέρι χτες στα φανάρια του Αγίου Δημητρίου στην είσοδο προς τη πόλη με στροφή αριστερά ερχόμενος από τον κόμβο του Σταδίου. Δίπλα μου βλέπω να κινείται ένας νεαρός που δεν είναι για πλύσιμο τζαμιών και δεν είναι από τις χαρακτηριστικές φυσιογνωμίες των φαναριών. Πλησιάζει το αριστερό τζάμι και η αλήθεια είναι ότι ακουμπά λιγάκι πάνω στο αυτοκίνητο πριν μου πει: “Δώσε κανένα λεφτά, κάτι να ψωνίσω θέλω”. Τον κοιτάζω προσεκτικά και προσπαθώ να μην είμαι ούτε άγριος ούτε οικείος. Έχω ήδη ψαχτεί και δυστυχώς όπως συμβαίνει συχνά πλέον έχω ένα 10ευρο όλο κι όλο και τίποτε άλλο(και είμαι και οικογενειάρχης τρομάρα μου!). Ορκίζομαι ότι αν είχα έστω 40 λεπτά θα τα έδινα για να μη βλέπω και να μην ακούω. Σχεδόν χαμογελώντας του δείχνω τα παπούτσια του, το κασκετάκι που φορά και…δεν συνεχίζω. Με το που κάνω τις κινήσεις έχει καταλάβει, προφανώς του το έχουν πει και άλλοι…
Διότι φορά asics αθλητικά(δεν έχει σημασία αν είναι από Βουλγαρία ή από Κίνα, τα φορούσα άνετα), έχει ένα μαύρο ψαρωτικό καπελάκι στο κεφάλι και το σύνολο, πουκάμισο, τζινάκι και ζώνη είναι για έξοδο, όχι για φανάρια. Αν συνυπολογίσεις και ότι η φάτσα του δεν παραπέμπει και σε πολύ ταλαιπωρημένο άνθρωπο αλλά σε χαβαλέ τηνέιτζερ, αντιλαμβάνεστε την εικόνα.
“Πως με κόβεις;” του λέω.
“Μήπως είσαι καλύτερα ντυμένος από μένα;” Γελάει.
“Μήπως πρέπει να σου ζητήσω εγώ λεφτά;” λέω και κάνω την παγκόσμια κίνηση των χρημάτων δείχνοντας από αυτόν προς εμένα. Να μην τα πολυλογώ, είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα και γίνεται μια “κουβέντα” με νοήματα περισσότερο, που με κάνει να συμπεραίνω ότι χαίρεται που η κατάστασή του δεν εμπνέει οίκτο.
Το φανάρι σε δευτερόλεπτα θα έχει ανάψει. “Εσύ έχει ακίνητο” μου λέει η πρόσκαιρη παρέα μου στα φανάρια εννοώντας προφανώς το αυτοκίνητο. “Δεν είναι δικό μου” του απαντάω “της τράπεζας είναι”! “Πληρώνω κάθε μήνα” λέω και αφήνω το συμπλέκτη να φύγω. Και καθώς προσπερνώ ελαφρώς το σημείο όπου στέκεται ακούω αυτό που άξιζα από την αρχή αυτής της μάταιης κουβέντας “τότε χαζό είσαι”!… Μικρές καθημερινές αλήθειες στο κέντρο και τις συνοικίες, που λέει και το τραγούδι…
Γ.Σ.