Η Εθνική ΜΑΣ (ναι, με κεφαλαία το ΜΑΣ), μας πήγε πολλές φορές στον παράδεισο τα δέκα τελευταία χρόνια. Μας έχει βάλει πινελιές ευφορίας και ψυχικής ανάτασης στην ζωή, η οποία κατά τα άλλα είναι βυθισμένη στην μαυρίλα. Μας προσφέρει διαλείμματα χαμόγελου, βάζει χρώμα στην μουντή καθημερινότητά μας. Αποτελεί έναν παράδεισο, στην κόλαση που βιώνουμε. Φυσικά κάθε παράδεισος έχει τους… αγγέλους του.
Ο δικός μας παράδεισος, έχει τον Χαριστέα. Ενας παίχτης που έχει ένα βασικό χαρακτηριστικό: Κάνει μόνο ό,τι είναι χρήσιμο για την ομάδα. Τίποτα, μα τίποτα, παραπάνω. Αν αυτό που ζητάει η ομάδα είναι να μετατραπεί σε αμυντικό εκμεταλλευόμενος την ταχύτητά του, το κάνει αυτόματα. Το έχει μέσα του! Αν η ομάδα «διψάει» για γκολ, σε μία δεδομένη στιγμή, το προσφέρει. Είτε με κεφάλι, είτε με πόδι. Και στα δύο είναι καλός!
Άγγελος είναι ο αγαπητός όλων των προπονητών. Κάτι που δεν είναι τυχαίο. Τους κάνει την δουλειά μέσα στο τερέν. Είναι άνθρωπος με προσωπικότητα, όπως όλοι σχεδόν οι διεθνείς μας. Δεν γίνεσαι πρωταθλητής Ευρώπης, αν δεν έχεις κατασταλαγμένα μέσα σου μερικά πράγματα. Αν δεν έχεις απαντήσει σε μερικά θεμελιώδη ερωτήματα, όπως «ποιος είσαι;», «τι ζητάς;», «που πας;», «πως καθορίζεις την παρουσία σου στο κοινωνικό σύνολο;»… Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν κάθεται στο στομάχι μερικών, ευτυχώς λίγων (αριθμητικά και όχι μόνο…).
Κάθε φορά που τον βλέπουν στο γήπεδο, κάτι παθαίνουν. Τέτοιο μένος, δεν θα μπορούσε να δικαιολογηθεί ακόμη και για τον πιο άμπαλο, ακόμη και για τον μεγαλύτερο αλητάμπουρα των γηπέδων μας. Χάλασαν τον κόσμο για την επιστροφή του. Του είχαν ετοιμάσει μια απίστευτη «κηδεία», αν η Εθνική μας δεν τα κατάφερνε στην Τιφλίδα. Φυσικά, για μια ακόμη φορά ήλθε το υπέροχο γκολ του Αγγελου, το επισφράγισμα της πρόκρισης για τρίτη συνεχόμενη φορά στο Euro και η… μούγκα!
Αλήθεια, πόσα συμπλέγματα πρέπει να κουβαλάει ένας άνθρωπος, ώστε να μην τον αφήνουν να ξεστομίσει δύο καλές κουβέντες για έναν παίχτη που τα γκολ του μας οδήγησαν στην κορυφή της Ευρώπης; Που το όνομά του μπήκε στο στόμα δεκάδων κορυφαίων σπορτκάστερς σε ολόκληρο τον πλανήτη, με θαυμασμό; Πόση επιθετικότητα για ό,τι όμορφο στην ζωή πρέπει να κουβαλάει κάποιος, ώστε να διαγράφει μονομιάς την πορεία ενός παίχτη, που τον χωρίζουν τέσσερα γκολ από την κορυφή των σκόρερ της Εθνικής μας διαχρονικά; Σε οποιοδήποτε άλλο σημείο του πλανήτη, ο Χαριστέας θα είχε πάρει θέση στο πάνθεον των ηρώων, με διαχρονική αναγνώριση από τους συμπολίτες του. Εδώ όμως είναι… «αυτοί»!
Ο Χαριστέας και αυτοί είναι ένα κλασικό παράδειγμα της θανατηφόρας περιδίνησης στην οποία έχει εμπλακεί η ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια. Από τη μια ο Άγγελος, που κάνει τα πάντα για να βγάλει την πατρίδα του από την αναξιοπρέπεια και την ανυποληψία. Από την άλλη οι είρωνες με το «φρεντουτσίνο»… Ο Άγγελος όμως δεν μασάει. Δίνει απαντήσεις. Αποστομωτικές! Όπως κάθε ικανός.
Κατά τα άλλα, οι «ποιητές εκ του προχείρου», ρουφάνε μια γουλιά στην καφετέρια και ασχολούνται με το πόσο αργά παίζει η Εθνική. Μετρούν πόσο… πονάνε τα μάτια τους με το θέαμα της Εθνικής. Περιστασιακά βέβαια όλα αυτά. Μέχρι να πιάσουν κουβέντα για τα… «σοβαρά». Δηλαδή για την εκτυφλωτική μπάλα που παίζει η ομάδα τους, για τα «κατορθώματά» της στην Ευρώπη. Κυρίως όμως για τους «παιχταράδες» που χρυσοπληρώνουν για να βλέπουν: Τα κάθε λογής εισαγόμενα «παλτά», η αμφιλεγόμενη πραμάτεια πανεριού, της συμπαθούς τάξης των μανατζαρέων!
Κάθε φορά όμως ο Αγγελος τους βάζει στην θέση τους. Τους δείχνει τον δρόμο των ποιοτικών φιλάθλων. Χρόνια τώρα παίζει τον άχαρο (ομολογουμένως) ρόλο του… γητευτή των κοπλεξικών!