Θωμάς Μανιάκης
Ένας Αγρινιώτης στο CNN
Ο Θωμάς Μανιάκης καμαρώνει που ο κινηματογράφος του – «το Σινέ Θησείον», στην Αθήνα πάνω από τον πεζόδρομο της Αποστόλου Παύλου – ψηφίστηκε ως ο καλύτερος στον κόσμο από το CNN αλλά δεν κομπάζει διότι δεν του αρέσουν οι τίτλοι.
Ο 74χρονος Αγρινιώτης «μολύνθηκε» με το «μικρόβιο» του κινηματογράφου, όταν ήταν 6-7 ετών, μαθητής του Δημοτικού ακόμη. Ο μεγάλος του αδελφός δούλευε στη μηχανή προβολής ενός κινηματογράφου και ο μικρός Θωμάς – που έπρεπε να βοηθά την οικογένεια με τα οκτώ παιδιά – μόλις τελείωνε το σχολείο πήγαινε στην αίθουσα του κινηματογράφου «ΤΙΤΑΝΙΑ» στο Αγρίνιο με το δίσκο του και πουλούσε στο διάλειμμα πασατέμπο και στραγάλια.
Αργότερα βρίσκει δουλειά σε χειμερινό κινηματογράφο στη Νέα Σμύρνη και μετά παίρνει μεταγραφή για το «Ροζικλέρ», απέναντι από το Μινιόν.
Επιχειρηματίας για πρώτη φορά γίνεται το 1967 με τον κινηματογράφο «Ηρα» στο Μπραχάμι και αργότερα έρχεται στα χέρια του ο «Αρίων», ενώ στη δεκαετία του ’80 γίνεται ο ιδιοκτήτης του ιστορικού «Σινέ Θησείον».
Εκεί, κάτω από την Ακρόπολη στεριώνει. Και καταφέρνει να φτιάξει το δικό του μύθο γύρω από το θερινό κινηματογράφο.
Διαλέγει ο ίδιος τις ταινίες που θα προβληθούν. Κυρίως κλασσικές, ευρωπαϊκές και αμερικανικές. «Και αν σε κάποιον δεν αρέσει η ταινία, μας λέει, στο δικό μας κινηματογράφο έχει εναλλακτική: Μπορεί να απολαύσει την Ακρόπολη. Όπως και να το κάνεις η θέα είναι υπέροχη».
Το καλοκαίρι κάθε βράδυ είναι παρών στον κινηματογράφο, στέκει δίπλα στη μηχανή και επιβλέπει τον ανιψιό του, που έχει πάρει πλέον τα ηνία, γιατί το «Σινέ Θησείον» είναι οικογενειακή επιχείρηση. Δουλεύει ο ίδιος με την αδελφή του, έναν ακόμη αδελφό και τα δύο ανίψια του.
Και βεβαίως δεν ξεχνά τη στιγμή – πέρυσι – που το «Σινέ Θησείον» ανακηρύχθηκε ο καλύτερος κινηματογράφος στον κόσμο. «Ήταν επιτυχία για όλους μας», λέει χαμογελώντας. «Ήρθαν δημοσιογράφοι από το BBC, από την Αργεντινή, από την Κίνα… Ήταν μια σημαντική διάκριση που τιμά την Ελλάδα και το Αγρίνιο. Και εμείς οι Αγρινιώτες της Αθήνας συγχαίρουμε εγκάρδια τον Θωμά Μανιάκη.
Δημοσιεύθηκε στην Ρίζα Αγρινιωτών