Με τις μισές συζητήσεις στις γιορτές που πάμε να είναι για το σύμφωνο συμβίωσης(οι υπόλοιπες είναι για το θέμα σύνορα-πρόσφυγες-μετανάστες-Ευρώπη)θυμήθηκα σπαρταριστό περιστατικό από εκκλησία εδώ στην περιοχή μας όπου τελούνταν το μυστήριο του γάμου. Ο συνειρμός έγινε γιατί από το σύμφωνο συμβίωσης ο γάμος θα πληγεί σφόδρα καθώς το σύμφωνο ισχύει κυρίως για τη μεγάλη πλειοψηφία που είναι οι ετεροφυλόφιλοι!
Που λέτε, για να ευθυμήσουμε ολίγον τι, ενώ μπαίνουμε στη τελική ευθεία για να βγει ο χρόνος και το κακό είναι ότι θα βγει και θα έρθουν οι επόμενες μέρες χωρίς τις γιορτές, βρεθήκαμε εκείνο το βράδυ όλοι μπροστά σε έναν διαπρύσιο οπαδό του γάμου, τον ιερέα που έκανε το μυστήριο. Κάποια στιγμή, αφού είπε όλα εκείνα τα ακατάληπτα στους περισσότερους σε μια γλώσσα που στην Ελλάδα δεν γνωρίζει παρά το 1,5% του πληθυσμού και τα οποία κάνουν τους γάμους και τις κηδείες της μεγάλης πλειοψηφίας μια ξενόγλωσση ταινία χωρίς μετάφραση, αποφάσισε να μιλήσει και στην δημοτική νουθετώντας το ζευγάρι για το μέλλον του.
Ήταν τόσος ο ενθουσιασμός του που κάποια στιγμή αναφώνησε ότι «μόνο το φτυάρι του νεκροθάφτη πρέπει να χωρίζει το ζευγάρι από τη στιγμή που θα ενωθεί με τα ιερά δεσμά του γάμου»! Κουνηθήκαμε από τη θέση μας, κάποιοι μουρμούρισαν λόγια χαβαλέ και όλοι μαζί καταλάβαμε τι τραβάνε κάμποσοι σοβαροί άνθρωποι που υπάρχουν ακόμα στους κόλπους της Εκκλησίας. Αλλά καταλάβαμε κι ότι δεν θα τελείωνε η βραδιά «αναίμακτα», χωρίς ένα τουλάχιστον περιστατικό τραγέλαφου…
Κι έτσι κι έγινε. Ο διαπρύσιος ιερέας έβγαλε ρητή εντολή να μην πέσει ούτε κόκκος ρύζι μέσα στην εκκλησία. «Η κυρία που φροντίζει τον ναό μας είναι γηραιά και η μέση της δεν της επιτρέπει να κάθεται να μαζεύει τα ρύζια που κάποιοι εκσφενδονίζουν με μανία», μας εξήγησε. Κάποτε είπε το «Ησαΐα χόρευε» όμως, ενώ ανάμεσά μας είχαμε κι εμείς μια γηραιά κυρία που δεν άκουγε καλά. Και, φυσικά, δεν είχε ακούσει και τις εντολές για το ρύζι. Έτσι, μόλις είδε το ζεύγος να κάνει την πρώτη γυροβολιά έριξε την πρώτη ριπή ρυζιού! Και στα καπάκια, ω Θεέ μεγαλοδύναμε, και δεύτερη, σχεδόν ρουκέτα. Ο ιερέας την κατακεραύνωσε με το βλέμμα του. Σχεδόν σφυρίζοντας μέσα από τα δόντια του την ρώτησε: «Καλά δεν ντρέπεσαι λίγο;». Η γιαγιά με το χάντικαπ της ακοής- μιλώντας πολιτικώς ορθά- κατάλαβε ότι κάτι άσχημο είχε κάνει παρότι δεν άκουσε την παρατήρηση. Αργότερα της εξήγησαν ότι αυτά συμβαίνουν, να μην στενοχωριέται.
Για κάποιο λόγο, ίσως λόγω της κώφωσης, θυμηθήκαμε το ανέκδοτο με τον μαγικό βιολί στο δάσος. Εκεί που τα ζώα όλα μαγεμένα άκουγαν τον βιολιστή και μια θεϊκή ησυχία είχε απλωθεί παντού. Μεγάλα θηρία και πλάσματα του Θεού ασήμαντα, όλα άκουγαν τη θεία μελωδία. Και ξαφνικά ένα λιοντάρι έκανε ένα άλμα και…χραπ με μια μπουκιά άρπαξε τον βιολιστή και τον έκανε κομμάτια. Και τότε τα άλλα λιοντάρια είπαν σχεδόν με μια φωνή: «Όχι, ρε, να πάρει. Πάλι μ…κία έκανε ο κουφός»!
Υ.Γ. Όλα αυτά δένουν σήμερα, τελευταία Κυριακή του χρόνου που ήταν κλειστή η Ακρόπολη στην Αθήνα γιατί οι φύλακες (και συνέταιροι, μάλλον) είχαν συνέλευση!!!
Και πάλι καλές γιορτές.
Γ.Συμψηρής