Έγραφα εδώ την προηγούμενη εβδομάδα για το πόσο κρίσιμο ήταν το παιχνίδι στον Πλατανιά και πόσο απαραίτητη και αναγκαία η νίκη προκειμένου να ελπίζουμε σε ευρωπαϊκή έξοδο. Τελικά η νίκη δεν ήρθε, ισοπαλία φέραμε και έτσι όπως παίξαμε ευχαριστημένοι να είμαστε. Απομονώνοντας τα διαιτητικά λάθη και κοιτώντας μόνο το αγωνιστικό κομμάτι, δεν ήταν η εικόνα του Παναιτωλικού τέτοια στα Περιβόλια που άξιζε κάτι περισσότερο. Ακόμη κι αν τελικά έχανε, άδικο δε θα ήταν. Τελικά τα κατάφερε ο «Ματζουρ» με τις κινήσεις από τον πάγκο και την εν γένει τακτική που ακολούθησε στο δεύτερο ημίχρονο και με την καθοριστική συνεισφορά (για μια ακόμη φορά) του Κυριακίδη, σώσαμε το βαθμό στο τέλος.
Αν θέλω να κρατήσω κάτι από αυτό το παιχνίδι, είναι ότι η ομάδα μας δεν το παράτησε. Δε σήκωσε λευκή πετσέτα όταν έμεινε με δέκα παίκτες. Αγωνιστικότητα. Καλό σημάδι.
Το πρωτάθλημα συνεχίζεται και μετά την ολοκλήρωση και της προηγούμενης αγωνιστικής, οι μνηστήρες που μαζεύτηκαν για τα πλέι οφ αυξήθηκαν. Συνωστισμός μεγάλος υπάρχει μεταξύ τέταρτης και ένατης θέσης, εκεί δηλαδή που βρίσκεται η Σκόντα Ξάνθη, με τις διαφορές να είναι πολύ μικρές. Αν κάποιο αποτέλεσμα άρεσε σε όλους μας, αυτό δεν ήταν άλλο από την αναπάντεχη εντός έδρας ισοπαλία της Τρίπολης με τον Πας, ένα αποτέλεσμα που κατ’ εμέ παρέτεινε τις όποιες επόμενες ευκαιρίες μπορεί να έχει ο Παναιτωλικός για να μπει σφήνα. Ναι μεν υπάρχει και Ηρακλής, υπάρχει και Σκόντα, ουδείς όμως θεωρώ ότι στο φινάλε θα καταφέρει να είναι εντός πεντάδας. Κι ας είναι η φετινή Σκόντα μια πολύ υπολογίσιμη και δυσκολοκατάβλητη ομάδα. (Τον Ηρακλή ανεξάρτητα από τα τελευταία θετικά αποτελέσματα δεν τον πιστεύω καθόλου).
Δεν ξέρω τι μπορεί να συμβεί με τον Πανιώνιο που αυτή τη στιγμή βρίσκεται τέταρτος, ως το τέλος. Εγώ έχω μείνει στη δήλωση Ουζουνίδη, ότι Ευρώπη γιοκ. Λόγω οικονομικών θεμάτων. (Κάτι αντίστοιχο έγινε και με τον Πας πέρυσι).
Αν λοιπόν ισχύσει αυτό, ο Αστέρας παραμένει ο βασικότερος συνδιεκδικητής της θέσης. Γι’ αυτό και μίλησα πριν για πολύ βολικό αποτέλεσμα την ισοπαλία του Αστέρα. Παραμείναμε στο μείον τρία. Και τα παιχνίδια όμως λιγόστεψαν κατά ένα.
Ακολουθεί μια δυάδα (από τα επτά που απομένουν συνολικά) αγώνων με Ξάνθη και Γιάννινα εκτός που έτσι όπως διαμορφώνεται η κατάσταση είναι εξ ίσου κρίσιμα. Οι δυο νίκες που είναι το ζητούμενο είναι η δεύτερη αν θέλετε ευκαιρία (και ίσως η τελευταία) που έχει φέτος ο Παναιτωλικός να κάνει το μεγάλο μπαμ και να μπει σφήνα στο… λαιμό τους!
Η Ξάνθη από την πλευρά της θα έρθει να παίξει τα ρέστα της στο Αγρίνιο γνωρίζοντας πως με δική της νίκη καβαλάει τον Παναιτωλικό στη βαθμολογία και μπαίνει εκείνη για τα καλά στο κόλπο της Ευρώπης.
Ασφαλώς και θα υπάρξουν και τα κατάλληλα… μαγειρέματα στα γνωστά «μαγειρεία» όπως γίνεται σχεδόν κάθε χρόνο. Μπορεί ο Ατρόμητος (που πέρυσι ήταν μέσα στην… κατσαρόλα) φέτος να έχει μείνει πολύ πίσω και να μην προλαβαίνει, η Ξάνθη όμως αν έχει μία ευκαιρία, αυτή είναι η σημερινή.
Έγραψα πιο πάνω ότι άποψή μου είναι ότι τελικά η Σκόντα δε θα τα καταφέρει. Δε σημαίνει όμως ότι θα συμβεί κιόλας και σε κάθε περίπτωση το σημερινό ματσάκι είναι ένας μικρός τελικός και για τις δύο ομάδες. Και για εμάς και για εκείνους. Με ισοπαλία καιγόμαστε. Και οι δυο.
Εν κατακλείδι ο Παναιτωλικός έχει άλλη μία ευκαιρία να κάνει την υπέρβαση. Μόνο με νίκη απόψε. Για να μπορεί να ελπίζει.
Κι αν στο τέλος ο χρεωμένος Πανιώνιος βγει με κάποιο… μαγικό τρόπο Ευρώπη, χαλάλι του.
Perry