Συχνά για κάθε αίτημα υποδομής που δεν άπτεται αρμοδιοτήτων Δήμου αλλά αποτελεί προϊον πολιτικής βούλησης απευθυνόμαστε στο βουλευτή.
Κάνοντας όμως μια ανατομία της λειτουργίας αυτού του θεσμού καταλήγουμε στον εξής απολογισμό για την Αιτωλοακαρνανία, ο οποίος φυσικά αφορά και άλλες περιοχές της Ελλάδας.
Μέχρι τώρα ο θεσμός λειτουργεί σε δυο επίπεδα: Στη συμπολίτευση και στην αντιπολίτευση.
Οι βουλευτές της συμπολίτευσης μπορούν να ασκήσουν αποτελεσματικότερη πίεση και να υλοποιηθούν ή να αποτραπούν κακώς κείμενα. Για να φέρουν όμως απτά αποτελέσματα πρέπει να έχουν ιδιαίτερες προσβάσεις στο εκάστοτε κυβερνητικό σχήμα αλλά και να βρίσκονται στον βασικό πυρήνα της λειτουργίας του ή να έχουν πρόσβαση σε αυτό. Η άποψη αυτή ενισχύθηκε περισσότερο στα χρόνια του μνημονίου όπου ο αριθμός μειώθηκε.
Οι βουλευτές της αντιπολίτευσης έχουν σαφώς περισσότερα περιθώρια να αναδείξουν τα κακώς κείμενα αλλά και να προτείνουν. Μπορεί να βλέπουμε μέσα μέσα και πολύ καλά δομημένες κοινοβουλευτικές παρεμβάσεις όμως το αποτέλεσμα πιο είναι; Θα δημοσιοποιηθούν, θα απαντήσει πολλάκις γενικόλογα ο αρμόδιος υπουργός και μέχρι εκεί, όσο καλή διάθεση και να υπάρχει.
Τα παραπάνω στοιχεία προβληματίζουν. Σαφώς και υπάρχει παρασκήνιο σε οποιαδήποτε απόφαση. Αισθητή όμως είναι η έλλειψη η η διεύρυνση συμμαχιών. Λείπει το “δυνατό χαρτί” που θα χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι σε ένα αίτημα είτε βουλευτής λέγεται αυτός είτε σημαίνων πρόσωπο. Μια Απόδειξη είναι ότι στον Πανεπιστημιακό Καλλικράτη η Αιτωλοακαρνανία ανακυρήχθηκε “Ανοχύρωτη πόλη” καθώς ήταν ο μόνος νομός που καταργήθηκε ΑΕΙ ( Πανεπιστήμιο Δυτικής Ελλάδας). Τότε δίνονταν η εντύπωση ότι κανένας δεν μπορούσε να εμποδίσει γρανάζι του κρατικού μηχανισμού σε μια τέτοια -μονομερής όπως αποδείχθηκε- απόφαση.
Εν κατακλείδι το σύστημα εξουσίας νοσεί και έχει γίνει ακόμα πιο περίπλοκο. Επί του παρόντος αρκούμαστε στην ανάδειξη και επικαιροποίηση των προβλημάτων. Μέχρι πότε όμως;
Άγριος