Χτες εγκαινιάστηκε η Πολιτιστική Βιβλιοθήκη στο Μεσολόγγι ως η προέκταση και το συμπλήρωμα της «Διεξόδου». Μου έκανε την τιμή ο ιδρυτής της κ.Νίκος Κορδόσης να με καλέσει και επειδή δεν μπόρεσα να πάω προτιμώ να γράψω αυτά τα δυο λόγια από τα να πάρω τηλέφωνο και να απολογηθώ. Γιατί αν δεν έχουμε πάει ως επισκέπτες στη «Διέξοδο» έστω μια φορά πρέπει να απολογηθούμε.
Η διαφορά της «Διεξόδου» που από το 1998 στο κέντρο του Μεσολογγίου είναι Κέντρο Λόγου και Τέχνης, στη συνέχεια πήρε τη διάσταση ιστορικού Μουσείου και Πινακοθήκης και τώρα εκείνη της Πολιτιστικής Βιβλιοθήκης, είναι ότι έγινε από το μεράκι κάποιων ανθρώπων και όχι από κάποιο υπουργείο ή «πρόγραμμα». Απευθύνεται σε μορφωμένους και αναλφάβητους και έγινε γιατί ο κ. Κορδόσης απλά δεν θέλησε να γίνει το ιστορικό σπίτι του στρατηγού Αθανάσιου Ραζή-Κότσικα, «πολυκατοικία ή μπαρ»όπως λέει, στο πολύ καλό αφιέρωμα της Καθημερινής που μπορείτε βρείτε στη ιστοσελίδα της.
Πληροφορίες για τη «Διέξοδο» μπορείτε να βρίσκετε στο www.diexodos.com.gr , αφού άλλωστε δεν θα σταματήσει να αποτελεί σημείο αναφοράς για τον τόπο μας καθώς διαρκώς εξελίσσεται και αναπτύσσεται. Ήδη έχει δρομολογηθεί το Μουσείο Άλατος για το προϊόν αυτό με τις 14.000 χρήσεις που κατά 85% παράγεται στο Μεσολόγγι, όταν «θα φτιάξει λίγο η οικονομική κατάσταση», όπως λέει ο κ.Κορδόσης. Γιατί εκείνοι που βοήθησαν να σωθεί η κληρονομιά του Μεσολογγίου το έκαναν με δικούς τους πόρους και προσπάθεια και όχι με καλυμμένη ιδεολογία πως πρέπει το κράτος να αναλαμβάνει κι αν δεν το κάνει, απλά καταρρέουν τα πάντα.
Το ξαναέγραψα αλλά το να σου λένε ότι διαβάζουν αυτά που γράφεις άνθρωποι σαν την κ. Ακακία και τον κ.Νίκο είναι από μόνος του λόγος να λες ότι κάτι έκανες. Όταν πριν λίγο καιρό ο κ. Κορδόσης βρήκε το οικογενειακό μου όνομα σε μια εφημερίδα του 19ου αιώνα στο Μεσολόγγι, σκέφτηκα ότι μερικές συμπτώσεις κάτι πρέπει να σημαίνουν. Αν και μεγαλωμένος όλα μου τα χρόνια στο Αγρίνιο και με καταγωγή από το Βάλτο η ταυτότητα γράφει ότι γεννήθηκα στο Μεσολόγγι γιατί ο πατέρας μου δούλευε στα έργα στο λιμάνι εκείνη την εποχή και τους πρώτους έξι μήνες της ζωής μου τους έζησα εκεί. Μπορεί γι’ αυτό να νιώθω κάπως πιο κοντά με τόσο σημαντικούς ανθρώπους όπως εκείνοι που πρόσφεραν τη «Διέξοδο» στον τόπο μας.
Γ.Σ.