Ένας από τους λόγους που ο κόσμος φώναξε και χτυπήθηκε εν μέσω κρίσης ήταν η ανεπάρκεια του ελληνικού δημοσιογραφικού κόσμου. Συνηθισμένοι είτε στην τρυφηλή ζωή είτε στον λαϊκισμό του Σπύρου Καρατζαφέρη και του μακαρίτη του Κακαουνάκη οι δημοσιογράφοι των μεγάλων ΜΜΕ έμαθαν τον κόσμο σε μια εικονική πραγματικότητα. Τα κεντρικά δελτία ειδήσεων και οι πρωινές ραδιοφωνικές(αρχικά)εκπομπές έπαιζαν δράματα με βιολιά για μουσική υπόκρουση.
Τα μεγάλα ΜΜΕ άλωσαν και την επαρχία με το δίκτυό τους, μαζί με τον κατακερματισμό των τοπικών τίτλων, όπου όλοι ήταν δημοσιογράφοι και εκδότες αντάμα, Η-κυρίως-δημόσια πίτα μοιράστηκε σε αυτό που αργότερα έμαθε ο κόσμος να αποκαλεί σύστημα, από το οποίο όμως δεν εξαιρείτο κανείς λόγω πεποιθήσεων, μην σας λένε ψέματε. Όλες οι… πεποιθήσεις είχαν ένα κοκαλάκι να φάνε, ακόμα και οι φαινομενικά «επαναστατικές». Ο μέσος πολίτης έμαθε να κοιτάει προς τον Μπόμπολα(παρεμπιπτόντως νέο τεράστιο δάνειο έλαβε μόλις προ ημερών ο κυνηγημένος αυτός συστημικός εκδότης, από τους ζαπατίστας που θα τον εξαφάνιζαν…)Την ίδια ώρα δεκάδες χιλιάδες ανεπαρκείς και συμφεροντολόγοι έκαναν τη δουλειά τους.
Κι ύστερα, κι ύστερα, μα δεν υπάρχει ύστερα. Η χώρα χρεοκόπησε και ούτε αυτό δεν μπόρεσαν «τα κανάλια» να πληροφορηθούν εγκαίρως για να προετοιμάσουν τον κόσμο. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης έστειλε τους πιο συστημικούς από τους συστημικούς να κάνουν ντουέτα με τον Ρωμανιά και να εξηγούν όλοι μαζί ότι υπάρχουν κάποιοι καλοί που θα δώσουν ξανά λεφτά στο λαό, αφού καταργήσουν τα μνημόνια με διπλάσιο αμονιαζόλ. Τους ξέρετε, οι Χατζηαυτιάδες… Ο κοσμάκης εξακολουθούσε να στέκεται και να εξαγριώνεται με το, αληθινό και υπαρκτό παντού στον κόσμο, «συμφέρον» των μεγάλων. Όμως εδώ επρόκειτο για συμφέροντα ενός ολόκληρου κόσμου που είχε προνομιακή ακόμα και την ασφάλισή του, μέσω φόρων που πληρώνουν οι πολλοί.
Η οικονομική αποτυχία και κατόπιν οι κεφαλαιακοί έλεγχοι έφεραν το τελειωτικό χτύπημα στο δίκτυο των μεγάλων ΜΜΕ(έμεναν ψίχουλα π.χ. για έναν «ανταποκριτή» που εδρεύει στη Πάτρα και πρέπει να καλύψει τη μισή Ελλάδα). Θα μπορούσαν, λοιπόν, όλοι οι κακομαθημένοι να αλλάξουν και να σοβαρευτούν; Θα μπορούσαν να μην είναι «εθνικά δίκτυα» μόνο στα λόγια; Όχι ασφαλώς. Τη βρώμικη δουλειά άρχισαν να κάνουν τα μπλογκ τα ψαγμένα, οι λογαριασμοί στα social media και οι «εθελοντές», δηλαδή πολίτες που στην ουσία παρέχουν την κρίσιμη φωτογραφία ή δυο κουβέντες από το εκάστοτε επίμαχο σημείο. Πάση θυσία τα πρωινάδικα, οι… ενημερωτικές εκπομπές και αν είναι δυνατόν οι ειδήσεις πρέπει να βγαίνουν έστω μέσω κινητού τηλεφώνου.
Κάπως έτσι, χτες γράφτηκε ο επίλογος στην τραγωδία με τους δύο συντοπίτες μας, όπως ήταν προδιαγεγραμμένο να γραφτεί. Με θρήνο και σπαραγμό από τους δικούς τους ανθρώπους. Οι μπλόγκερς από την Αθήνα που ήξεραν σε ποιο μπαρ βρισκόταν το μοιραίο βράδυ και είχαν φτιάξει στα μεγάλα ΜΜΕ τις ωραίες αστυνομικές ιστορίες τους, απλά απογοητεύτηκαν λίγο, ψέλλισαν κάτι για «ερωτηματικά» και ευτυχώς που δεν έχουν ποτέ περάσει από τα μέρη που συνέβη το κακό. Γιατί αν είχαν δει πόσο τραγικά δίπλα από εκεί που τους έψαχναν είχαν χαθεί οι δύο φίλοι, ίσως να είχαμε και την επανεμφάνιση των τηλεοπτικών εισαγγελέων, που τόσο της μόδας ήταν κάποτε. Οι δημοσιογράφοι της επαρχίας σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις σώζονται γιατί πάνω από όλα θέλουν να φυλάξουν τους συντοπίτες τους από την αδηφαγία της είδησης που ξέρουν ότι ψάχνουν τα μεγάλα ΜΜΕ να την εμπορευτούν.
Εν κατακλείδι, κρίμα για τους δύο νέους ανθρώπους που χάθηκαν και για εκείνους που αφήνουν στον θρήνο. Οι ζωντανοί όμως έχουμε την ενημέρωση που μας αξίζει, στη χώρα που μας αξίζει…
Γ.Συμψηρής