Τελικά το μόνο θέμα που είναι ανεξάντλητο και επανέρχεται σχεδόν “καθ’ εκάστην” στην πόλη είναι η βία “απ’ όπου κι αν προέρχεται”. Μέσα σε 3 ώρες στο Αγρίνιο προχτές είχαμε, σε 3 συμβάντα, δυο επιθέσεις με μαχαίρι και δυο μαζικές επιθέσεις….υπεράριθμων σε ολιγάριθμους. Πως γίνεται σε 3 συμβάντα να έχουμε 2+2 δηλαδή τέσσερα υποσυμβάντα; Πολύ απλά το ένα από τα συμβάντα περιλαμβάνει και από τις δύο παραπάνω κατηγορίες δηλαδή και μαχαιριές και ομαδικό “πέσιμο”.
Δεν θα προσπαθήσω να ψάξω το γνωστό “πως γίναμε έτσι ρε παιδί μου; εμείς δεν ήμασταν έτσι”. Άλλες εποχές, άλλες συνήθειες. Ω καιροί, ω ήθη που λένε. Πιθανότατα και να ήμασταν πάντα έτσι και δεν το γνωρίζαμε μέχρι που ήρθαν οι κατάλληλες οικονομικο-κοινωνικές συνθήκες και μας έβγαλαν τον χειρότερο εαυτό μας. Πάντως η αλήθεια είναι ότι για τα μέτρα μιας πόλης σαν το Αγρίνιο τα συμβάντα είναι πολλά και σχεδόν μονοπωλούν την επικαιρότητα, αφού σχεδόν τίποτε άλλο δεν συμβαίνει. Αναπτυξιακά δεν υπάρχει τίποτε και αν περιμένεις τι θα αποφανθεί η δικαιοσύνη για θέματα καθημερινότητας απλά είσαι μακριά νυχτωμένος. Όμως οι απορίες παραμένουν και τις έχουν πολλοί που κινούνται στην πόλη πλέον: Καλά αυτοί βγαίνουν τα βράδια(αν και κάποιες φορές δε βγαίνουν αλλά μπαίνουν…) “φορτωμένοι¨με μαχαίρια για κάθε ενδεχόμενο; Καλά αυτοί για τα μάτια μιας γυναίκας τραβάνε μαχαιριές την ώρα που ο κόσμος δεν έχει να φάει και που ο κόσμος καίγεται και όλοι ξέρουν παράλληλα τι χτενίζεται; Καλά αυτοί πάνε να ξεκαθαρίσουν τις παρεξηγήσεις τους 4 εναντίον ενός(όπως έγινε χτες σε επίθεση σε έναν νεαρό πάλι στο κέντρο της πόλης, από 4 άτομα, όπου οι μαρτυρίες λένε πολλά ενδιαφέροντα αλλά δύσκολα διασταυρούμενα) ή και 10 εναντίον ενός μέχρι να τον στείλουν στο νοσοκομείο;
Έχω μια-δυο εξηγήσεις πρόχειρες. Η πρώτη είναι ότι η συμπεριφορά η λίγο συμμορίτικη και περιθωριακή έγινε της μόδας. Δεν καταπολεμήθηκε και έγινε σχετικά αποδεκτή από την κουλτούρα του δρόμου. Σε αυτό μετράνε πολύ οι οικονομικές συνθήκες αλλά δεν αποτελούν δικαιολογία. Θυμίζω ότι δε μιλάμε για μάχη για τα προς το ζην, αλλά για “ξήγες” για προσωπικούς λόγους, μαχαιρώματα για…αισθηματικά ζητήματα ή για περιοχικές συγκρούσεις, δηλαδή ποιος κάνει κουμάντο που. Η δεύτερη, πάλι κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι ο φόβος. Και συγκεκριμένα ο φόβος της έκθεσης σε κοινή θέα. Σε μια εποχή που μέσω διαδικτύου μπορείς να κλείσεις “ραντεβού” με τον οποιονδήποτε αλλά και που κάθε “θέμα” μπορεί να ανέβει στο youtube ή αλλού, όσοι ψάχνονται κοιτάνε να είναι οργανωμένοι. Δεν πάνε να λύσουν τις προσωπικές τους διαφορές πάνε να λιώσουν τον αντίπαλο, πάνε, αν θέλετε, να ξεφτιλίσουν τον αντίπαλο, να τον διασύρουν. Γιατί ποτέ δεν ξέρεις, πλέον, τι μπορεί να σου προκύψει ή τι μπορεί να κουβαλάει ο άλλος και από που. Και έτσι πας “φορτωμένος” ή “καβατζωμένος” με τα φιλαράκια σου. Όσοι πιο πολλοί πάνω σε όσο πιο λίγους τόσο καλύτερα. Μόνο το “φορτωμένος” έχει και διαβάθμιση. Και καταλήγεις πραγματικά “φορτωμένος”, δηλαδή καλυμμένος, μόνο αν κουβαλάς σιδερικό από ένα σημείο και μετά…
Γ.Σ.