Δεν πειράζει καμιά φορά να επαναλαμβάνεσαι για κάτι που το θεωρείς ύψιστης σημασίας. Ο καθένας έχει τα ιερά και τα όσιά του και όλα είναι σεβαστά. Άλλος π.χ. μάχεται για να αναβιώσει το εκάστοτε κίνημα στο οποίο πιστεύει, καθώς η Ελλάδα είναι και γεμάτη από κινήματα. Ο γράφων έχει τρελό μίσος για το κουτσομπολιό. Με την αθάνατη “λαϊκή” αυτή συνήθεια που μαζί με άλλες έχουν φτιάξει ολόκληρη ιδεολογία.
Αυτές τις μέρες λοιπόν συνέβησαν άσχημα πράγματα στη πόλη. Δυο μετέφεραν σκληρά ναρκωτικά και πιάστηκαν. Κι ένας, ο πιο σιχαμερός, έβλεπε εικόνες κακοποίησης ανηλίκων με πληρωμένο λογαριασμό σε… προάστιο του Αγρινίου.
Ειπώθηκαν πολλά και φυσικά η κουβέντα περιλαμβάνει περιοχές, ονόματα, φήμες κλπ. Για τη δεύτερη περίπτωση μάλιστα ήταν εντονότερη η γνωστή κουβέντα «γιατί δεν λέμε το όνομα». Γιατί «καλύπτουμε τους ανώμαλους», γιατί «τι φταίνε τα παιδάκια», γιατί «να πάτε να γ… κι εσείς και τα προσωπικά σας δεδομένα» κλπ.
Αφήνω στην άκρη το ότι δεν αντιλαμβάνομαι γιατί κάποιος θέλει να μάθει το όνομα του κακού. Λένε για να προστατευτούμε. Από τι; Από τον συλληφθέντα; Από την οικογένειά του μήπως; Από το ενδεχόμενο να ξεφύγει; Μα θα έχει κατηγορήσει τον εαυτό του και δεν θα έχει προσωπικά δεδομένα πια.
Αν καταδικαστεί άλλωστε θα το μάθουμε το όνομα του, παρότι ο κόσμος έχει δίκιο που λέει ότι οι υποθέσεις ξεχνιούνται όταν πάνε σε δίκη και τελικά η κοινή η γνώμη δεν μαθαίνει αυτά που την ενδιαφέρουν.
Επίσης αφήνω στην άκρη το ότι απαγορεύεται από το νόμο. Αυτό, τελικά, δεν απασχολεί παρά ελάχιστους.
Ο λόγος, λοιπόν, που χαίρομαι που δεν λέμε ονόματα- κι ας φωνάζουν από τα σχόλια κι ας μας λοιδορούν- είναι πως στην εποχή που ζούμε πρέπει να μην ταΐζουμε το τέρας. Υπάρχει κάποιος που να μπορεί να αποκλείσει στα παραπάνω περιστατικά κάτι που να έχει διαφύγει στις αρχές; Μήπως δεν μπορεί κάποιος να σου φυτέψει ότι θέλει στον υπολογιστή ή μήπως δεν μπορεί να σε εκβιάσει για να κάνεις τις δουλειές του; Και ποιος δίκασε ήδη με την κατηγορία απλά, χωρίς να ακούσει τον άλλο τι έχει να πει; Δεν δίνω ιδέες υπεράσπισης, απλά λέω ότι η πράξη όσο απεχθής και να είναι δεν πρέπει να γεννά δίψα για δημοσιότητα.
Εκτός κι αν υπάρχει δημόσια ομολογία, οπότε αλλάζει το πράγμα ασφαλώς.
Να είμαστε ειλικρινείς, πείνα, περιέργεια, αδηφαγία είναι. Και κλειδαρότρυπα. Σαν αυτή που συμβαίνει με τον Σακελλαρίδη και όλη την υποκρισία γύρω από την περίπτωσή του. Η βλακεία που τον εξέθεσε στον Εκβιαστή ήταν πως ό,τι έκανε το έκανε μπροστά σε μια κάμερα. Και η κάμερα δεν είναι όργανο καταπίεσης όταν την κρατάει ο εικονολήπτης των ειδήσεων και όργανο απελευθέρωσης όταν είναι στην κρεβατοκάμαρά μας, ειδικά αν ξέρουμε ότι μπορεί να μεταδοθεί παντού. Πρέπει να ξέρεις πόσο πεινασμένο είναι το κοινό για τα χειρότερα. Η επίδειξη και το κουτσομπολιό τρέφουν το ένα το άλλο δημοσίως πλέον από κοινωνικά δίκτυα και ανοιχτά σχόλια…
Γ.Σ.