Αφού πέρασε η επέτειος και δεν είχαμε κάτι ανεπανόρθωτο (κι αφού αλλάξαμε το «ρεπό» μας για να μη χρειαστεί να γράψουμε πριν από το ενδεχόμενο σοβαρών γεγονότων) τώρα μπορούμε να κάνουμε έναν μικρό απολογισμό των ημερών για τους εορτασμούς του Πολυτεχνείου στη χώρα όπου ο Κουρής καταγγέλλει τον σκιτσογράφο/δημοσιογράφο Ανδρέα Πετρουλάκη για δυσφήμιση!( Ήταν πάντα με την «δημοκρατική παράταξη» και με τις κοινωνικές αλλαγές ο Κουρής, όπως και τώρα άλλωστε, και δεν αντέχει να τον δυσφημούν…)
Ο απολογισμός λοιπόν είναι- περιέργως πως- μάλλον αισιόδοξος. Υπάρχουν κάποια στοιχεία που θα περάσουν μια τελική δοκιμασία εν όψει 6ης Δεκεμβρίου, της νεότερης ανάλογης επετείου για τη νεολαία, επετείου δολοφονίας ενός μαθητή.
Πρώτα και κύρια δεν υπήρξε γενική αδιαφορία, οι συγκεντρώσεις για το Πολυτεχνείο είχαν κόσμο σχετικά, αν σκεφτούμε και τις ειδικές συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί στην ελληνική κοινωνία που δεν μαστίζεται μόνο από κρίση. Το γιατί δεν είχαν περισσότερο κόσμο είναι μάλλον άτοπη ερώτηση, γιατί πολύ απλά μιλάμε για μια άλλη εντελώς εποχή και για έναν άλλον εντελώς λαό.
Στη συνέχεια, είναι πολύ σημαντικό το γεγονός ότι επιτέλους συζητήθηκε ανοιχτά η πιο αξιόπιστη πηγή μέχρι σήμερα της καταγραφής των νεκρών του Πολυτεχνείου, η έρευνα από το 2003 του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών. Η κουβέντα μπορεί να άνοιξε άγαρμπα από παρεμβάσεις που το πήγαν στην ηγεμονίας της Αριστεράς(τι να κάνουμε τώρα, υπήρξαν και φωτισμένοι φιλελεύθεροι «δεξιοί» που αντιστάθηκαν στη χούντα αλλά η πλειοψηφία ήταν από την Αριστερά, την ανένταχτη)- αλλά τουλάχιστον πλέον κάνουμε αναφορά στις ιστορικές πηγές που λένε για 24 νεκρούς, εκτός Πολυτεχνείου από όπλα, βία και χημικά. Αυτό θα μας βοηθήσει στο μέλλον γιατί δεν θα μπορεί κανένας καραγκιόζης να λέει ότι δεν δολοφονήθηκε κανείς, αλλά θα μας βοηθήσει και να καταλάβουμε ότι σε μια αντίδραση της νεολαίας μέσα στο Πολυτεχνείο οι ήρωες μπορεί να ήταν οι άνθρωποι απέξω που δολοφονήθηκαν από ριπές σκοπευτών, από πυροβολισμούς από πιστόλια, από ριπές από τανκς σε κάποια άλλη γειτονιά ή ακόμα και από χτυπήματα στο κεφάλι και επεισόδια υγείας από τα χημικά. Η κουβέντα για το που σκοτώθηκαν οι νεκροί είναι όσο γελοία είναι και η θεωρία ότι πυροβολούσαν από τις ταράτσες άντρες της CIA και της Μοσάντ. Το καθεστώς που φοβήθηκε και αντέδρασε σπασμωδικά ήταν…
Επίσης καίριο είναι πως άνοιξαν και σοβαρές συζητήσεις. Ένα σημαντικό το είπε η ατακαδόρα κ. Δούρου: «Παιδιά χρειάζεται κάτι παραπάνω από likes στο facebook και follows στο twitter». Εξίσου σοβαρή και η συζήτηση που άνοιξε με αφορμή την αφίσα της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ με το σύνθημα «χούντα δεν γνωρίσαμε, ούτε δημοκρατία». Καιρός είναι να δούμε σε τι πολίτευμα ζούμε τελικά, με ποια πολιτεύματα το συγκρίνουμε. Έχουμε δημοκρατία περισσότερη ή λιγότερη από αλλού; Ασυδοσία; Και όταν έμπαιναν π.χ. τα Σοβιετικά τανκς στη Πράγα εμείς πού ήμασταν και τι λέγαμε; Χρήσιμες αυτές οι κουβέντες…
Τέλος υπήρξαν και μερικές άσχημες εικόνες. Πταίσματα σε σχέση με το παρελθόν. Με εξαίρεση το ότι κάποιοι δεν άφησαν τον Πρύτανη του ΑΠΘ να καταθέσει στεφάνι. Ή μάλλον το κατέθεσε και εκείνοι το πάταγαν από κάτω σαν μουτζαχεντίν. Ενώ πριν λίγο τον λοιδορούσαν και τον προκαλούσαν με τα κινητά προτεταμένα να καταγράψουν καμιά αντίδρασή του και μετά να τον λένε «φασίστα και αυταρχικό». Δεν τους έκανε τη χάρη και όσοι από το σκηνικό είναι ακόμα νέοι έχουν μέλλον μπροστά τους να ανοίξουν τα μυαλά τους και να μην αφήσουν να τους χρησιμοποιούν.
Α, και άρχισε να συζητιέται επιτέλους ότι τελικά λίγοι αντιστάθηκαν στη χούντα ενώ λίγοι ήταν, αναλογικά, κι εκείνοι που εξαργύρωσαν το Πολυτεχνείο υποδυόμενοι τη «γενιά» του.
Γ.Σ.