Σε εποχές δύσκολες, σε καιρούς ισοπεδωτικής ψευτοκουλτούρας, σε περιόδους πλαστής – εικονικής πραγματικότητας, σε στιγμές αποχαυνωτικής και παθητικής θέασης life–style και reality–shows, η αναφορά σε δημιουργούς σαν τον Μάνο Λοΐζο (1937 – 1982) αποτελεί πολιτιστικό χρέος και επιτακτική υποχρέωση, ειδικότερα προς τη νέα γενιά που κατακλύζεται με προϊόντα μιας χρήσης, με παραγωγές ευτελούς, χαμηλής και περιορισμένης αισθητικής αξίας.
Ο Μάνος Λοΐζος που έφυγε πρόωρα πριν 30 χρόνια στην ηλικία της ακμής, ήταν μόνο 45 ετών, υπήρξε πολιτικά στρατευμένος καλλιτέχνης, ακολούθησε την ποιότητα στο χώρο του ελληνικού τραγουδιού -αυτή που χάραξαν νωρίτερα ο Μ. Θεοδωράκης και ο Μ. Χατζιδάκις- σφραγίζοντας μια ολόκληρη εποχή με τραγούδια μελωδικά, διαχρονικά και αθάνατα.
Συνεργάστηκε στιχουργικά με τους Λευτέρη Παπαδόπουλο, Φώντα Λάδη, Γιάννη Νεγρεπόντη, τις δε συνθέσεις του ερμήνευσαν κορυφαία ονόματα της ελληνικής μουσικής, φωνές που έγραψαν και συνεχίζουν να γράφουν ιστορία στο απαιτητικό τραγούδι.
Βασικό χαρακτηριστικό του Μάνου Λοΐζου είναι ότι ασχολήθηκε με ποικίλα είδη μουσικής. Μας χάρισε:
εξαιρετικά rock («Το Εμβατήριο», «Αν είμαι ροκ μη με φοβάσαι», που απέδωσε ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου),
μερικά από τα ωραιότερα λαϊκά κομμάτια («Δεν θα ξαναγαπήσω», «Όταν βλέπετε να κλαίω», τα οποία πρωτοερμήνευσε ιδανικά ο Στέλιος Καζαντζίδης),
σημαντικά ελαφρολαϊκά («Το παλιό ρολόι», Γ. Καλαντζής, «Σε ψάχνω», Δ. Γαλάνη),
κάποιες υπέροχες μπαλάντες («Σ’ ακολουθώ», «1η Μαΐου», «Τσε», «Μια καλημέρα είναι αυτή»),
τα «Νέγρικα» σε ρυθμό jazz (με τη Μ. Φαραντούρη)
και πλείστα άλλα γνωστά στο ευρύ κοινό τραγούδια (που καθιέρωσαν τον Γιώργο Νταλάρα και τη Χαρούλα Αλεξίου, ερμηνευτές με αναμφισβήτητες φωνητικές ικανότητες).
Για τον αλησμόνητο τραγουδοποιό ο Μίκης Θεοδωράκης έχει δηλώσει:
«Ο Μάνος ήταν μια πλαγιά πολύχρωμα λουλούδια που έλαμπαν καθώς τα χτυπούσε ο ήλιος. Και θα λάμπουν για πάντα, και πιο πολύ όσο θα υπάρχει και θα λάμπει στον κόσμο, αυτός ο μοναδικός ήλιος: η καρδιά του ανθρώπου».
O Μάνος Λοΐζος (1937 – 1982) με την κόρη του Μυρσίνη
Ταλαντούχος, πηγαίος, απλός, σεμνός και αθόρυβος ο Μάνος Λοΐζος σημάδεψε το σύγχρονο ελληνικό τραγούδι, ντύνοντας με τα μουσικά του χρώματα στίχους σπουδαίων ποιητών που ερμήνευσαν οι καλύτεροι τραγουδιστές, ενώ άφησε ακριβό ενθύμιο -σε ορισμένα- τη δική του ζεστή και χαρακτηριστική φωνή.
Μετά τον Χατζιδάκι και τον Θεοδωράκη, θεωρείται κορυφαίος συνθέτης της γενιάς του, γιατί σε χρόνια δύσκολα και μεταβατικά κατάφερε να δημιουργήσει 120 ανεξίτηλες συνθέσεις (από πολλά και διαφορετικά μουσικά είδη), που συνεχίζουν να ακούγονται, να τραγουδούνται και μάλιστα να προσέχονται από τις νεότερες γενιές.
Τρυφερότητα, αγάπη και νοσταλγία αποπνέουν τα τραγούδια του, τα οποία όσο μεγαλώνει η χρονική απόσταση από τότε που γράφτηκαν, τόσο η αξία τους γίνεται περισσότερο εκτιμητέα, γιατί ο ευαίσθητος αυτός ποιητής των σπάνιων ήχων διοχέτευσε το ανεξάντλητο ταλέντο του στην απλότητα, την καθαρότητα και την οικειότητα της μουσικής του έμπνευσης.
Ο Παναγιώτης Κων. Δρέλλιας,
πτυχιούχος των Σχολών
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟ και ΦΠΨ, είναι
ΜΦ Κοινωνικής Φιλοσοφίας