Εύχομαι κι ελπίζω η σημερινή κατάληψη στα σχολεία να μην έχει σχέση με το ότι κολλάει μια χαρά στο τετραήμερο από τις εκλογές και να είναι η συνειδητή απαίτηση των παιδιών για δικαιοσύνη ή μάλλον η οργή τους που ακόμα δεν έχει αποδοθεί δικαιοσύνη (συγκεκριμένα για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα). Διότι στην ουσία μιας δίκης δεν μπορούμε να μπούμε ούτε εμείς οι μεγαλύτεροι, δεν έχουμε την κατάρτιση αλλά ούτε και την εξουσιοδότηση. Βλέπετε δεν δικάζουμε όλοι και δεν δικάζουμε όλοι μαζί και δεν δικάζουμε όλοι μαζί οι έχοντες την ίδια οπτική γωνία. Το αναθέτουμε σε κάποιους που τους εκχωρήσαμε το δικαίωμα για να μην επιτρέψουμε να δικαστεί ποτέ κανένας από όχλο.
Εύχομαι λοιπόν, ξαναλέω, τα παιδιά να έκαναν τις σημερινές καταλήψεις για να διαμαρτυρηθούν για το ότι έχουν περάσει τόσοι μήνες και ακόμα δεν έχουμε μπει στη ουσία της δίκης για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα(Παρότι δεν έχει 18 ο μήνας, αύριο έχει, και άρα αύριο θα έπρεπε να έχει εκδηλώσεις κι όχι απαγόρευση μαθημάτων σήμερα) Και με αυτή την ευχή μπορώ, δια της αυθυποβολής, να καταπιώ την οργάνωση που μπορεί να κάνει τόσα σχολεία να κλείσουν ταυτόχρονα και τα πανό να ετοιμάζονται από χτες το απόγευμα στα προαύλια. Είναι τα social media; Είναι τα στέκια; Και τα δύο μαζί; Ότι και να είναι έχουν την δύναμη που τους επιτρέπεται, καθώς δεν έγινε κάποια ψηφοφορία, κάποια δημοκρατική διαδικασία που έφερε την αποδοχή της απόφασης για κλείσιμο σήμερα των σχολείων από κάποια πλειοψηφία.
Ο λόγος της σημερινής κατάληψης φαντάζει ρομαντικός κι ωραίος, αλλά ενέχει το σπόρο της κυρίαρχης άποψης, το ότι δεν ερωτήθηκε κανένα σώμα, δεν ψηφίστηκε τίποτε. Και μυρίζει και παρέμβαση ενόψει εκλογών. Ας αφήσουμε ότι το σχολείο δεν είναι χώρος άσκησης πολιτικής κι ας πούμε ότι καλώς καθηγητές και γονείς θεωρούν την παρέμβασή τους μια χαμένη υπόθεση. Το ερώτημα είναι ποιος αποφασίζει. Διότι αν τα παιδιά μπορούν να αποφασίζουν πότε θα γίνει μάθημα ή όχι, δεν καταλαβαίνω γιατί δεν τους επιτρέπεται να ψηφίζουν… Στην Ελλάδα ξέρω πολλούς που μπορούν να σου πουν ότι θα έπρεπε. Μετά όμως να μην αναρωτιέται κανείς για τα κενά στα σχολεία, για την υποκρισία με την «δωρεάν» εκπαίδευση και με το ταξικό χάσιμο χρόνου και πόρων. Αλυσίδα είναι.
Στην Αμερική ένας νεαρός μουσουλμάνος έφτιαξε ένα ρολόι που κάποιοι το πήραν για βόμβα και τον έτρεχαν στα δικαστήρια από προκατάληψη, επειδή τον λένε Αχμέτ. Ο ίδιος ο ανώτατος άρχοντας της χώρας τον κάλεσε στο γραφείο του και οι μεγαλύτερες εταιρίες σχεδόν τον υιοθέτησαν. Υποκρισία όλων μαζί; Μπορεί. Αλλά εκεί στους υποκριτές ούτε στο πιο δύσκολο γκέτο δεν σταματούν τα σχολεία όποτε το θέλει ένα μέρος των παιδιών.
Γ.Συμψηρής