Άλλος ένας δικός μας άνθρωπος έφυγε άδικα από τη ζωή δολοφονημένος σε τόπο και με τρόπο που μικροί βλέπαμε σε ταινίες που περιέγραφαν κοινωνίες έτοιμες να διαλυθούν. Εκείνες βρήκαν τρόπο και επέζησαν κουβαλώντας τα προβλήματά τους αλλά δεν ξέρω αν αυτό θα γίνει και με μας. Εδώ υπάρχει μια κόπωση σαν κάτι που δεν αξίζει να παλέψεις γι’ αυτό.
Μας παίρνουν τηλέφωνο από ΜΜΕ αθηναϊκά να τους πούμε για τον υπαρχιφύλακα Γιώργο Τσιρώνη και δεν ξέρουμε αν κάνουμε καλά που λέμε ότι ξέρουμε, ειδικά όσοι τον είχαμε γνωρίσει, έστω εξ όψεως. Ο ίδιος ο θάνατος -και ειδικά ένας τέτοιος θάνατος- είναι κάτι που σε γεμίζει ερωτηματικά για τη φύση του ανθρώπου. Αλλά αυτό που δεν αντέχεται είναι το ερώτημα γιατί όλα αυτά. Αν αξίζει δηλαδή να δουλεύεις για ένα κράτος σαν το δικό μας, για θεσμούς σαν τους δικούς μας.
Προεκλογικές προσλήψεις και επιδόματα σφυράνε γύρω μας, οι βουλευτές πάνε κι έρχονται, ο πρόεδρος νομίζει ότι τώρα στα στερνά θα γλιτώσει την ετυμηγορία και συγκρίνει Τούρκους με δανειστές, ο υπουργός λειτουργεί σαν λομπίστας συμφερόντων και κάνει πως δεν ακούει, η μητέρα της βουλευτίνας έπαιρνε ένα επίδομα για την 38χρονη κόρη της επειδή στο ευγενές ταμείο της όλες έτσι έκαναν και, ναι, όλοι το ξέρουμε ότι δεν τα χρειαζόταν τα λεφτά (αλλά ήταν στο ΕΣΡ και μετείχε, με άλλη ιδιότητα, σε καθαιρέσεις δημοσιογράφων, γιατί «έχουμε πόλεμο» και «ή είσαι με μας ή με τους άλλους»). Ο άλλος υπουργός να κάθεται μέχρι τις 3 το πρωί στην τηλεόραση μέχρι να τους γονατίσει όλους στη χώρα που το δημόσιο αγαθό να διαχειρίζεσαι τα σκουπίδια σου καταλήγει στο να πετάς στη χωματερή το 82%.
Ντρέπομαι που το λέω αλλά ο συμπατριώτης μας έχασε τη ζωή του άδοξα, κάνοντας όπως λένε όλοι χωρίς χάρες τη δουλειά του, σε ένα σύστημα που δεν αξίζει καλούς δουλευτές. Μακάρι να μπορούσα να πω ότι έφυγε υπηρετώντας κάτι τρανό. Νιώθω την ανάγκη να περιγράψω σε ποια κοινωνία τον έσφαξαν. Εδώ είναι η χώρα που όλα ευτελίζονται, έτσι συμβαίνει και με τη ανθρώπινη ζωή.
Υ.Γ. Είναι σχεδόν ασέβεια αλλά θα το γράψω σαν απόδειξη ότι δεν αξίζουμε, πια, καμιά θυσία: Την ώρα που όλοι τσακώνονταν για το αν ο Δήμου είπε αλήθειες ή ψέματα για την 25η Μαρτίου, στην Αρναία, με τη σύμφωνη γνώμη του δημοτικού συμβουλίου οπαδοί του ΠΑΟΚ ονόμαζαν το δρόμο που είναι ο σύνδεσμός τους «οδό Πάμπλο Γκαρσία»! Εκεί ήταν και ο ίδιος ο Πάμπλο ο Γκαρσία(για όσους ξέρουν) που φώναξε «Ελευθερία ή Θάνατος»! Οι οπαδοί είπαν να φωνάξουν κι εκείνοι κάτι πατριωτικό και μπόρεσαν να πουν «ΠΑΟΚ, θρησκεία, τρομοκρατία»! Δεν υπάρχει, λοιπόν, σωτηρία, δεν αξίζουμε ούτε σταγόνα αίματος.
Γ.Σ.