Πρωταθλήτρια περιοχή στο σκουπιδαριό στη χώρα είναι η Πελοπόννησος. Έχει τις 30 από τις 85 ανοιχτές χωματερές της χώρας. Μετά είναι τα όμορφα νησιά μας(25) με τους αμέτρητους θησαυρούς και τα χιλιάδες αυθαίρετα που κάθε ένα είναι και μια μικρή Κερατέα, ένα δυνητικό Κούγκι για ανατίναξη, που ο τίμιος καταπατητής βιοπαλαιστής που έστησε το τσαρδί του δεν πρόκειται ποτέ να το αφήσει να γειτνιάζει με έναν ΧΥΤΑ ή ένα ΧΥΤΥ. Έχει ξανάρθει και τουρισμός και το γάλα το λίτρο πρέπει να πουληθεί 2,9 ευρώ αλλά τα σκουπίδια των νησιών μας κάπου αλλού πρέπει να πάνε. Γιατί ζούμε στην ομορφότερη χώρα του κόσμου και τα σκουπίδια μας κάποιοι άλλοι πρέπει να τα λούζονται.
Αλλά τα ψέματα τελείωσαν και πλέον τα χιλιάδες ευρώ πρόστιμα τη μέρα που πληρώνουμε όλοι μαζί-δίκαιοι και άδικοι-για τις χωματερές πολύ σωστά, θα πηγαίνουν στον εκάστοτε δήμο. Πολύ απλά θα του λέει το κράτος “πάρτα τώρα και πλήρωσέ τα εσύ ως οργανισμός”, προσοχή εσύ κι όχι οι πολίτες σου. Όχι ότι αυτοί δεν φταίνε, συνήθως είναι οι ηρωικές αντιστάσεις τους που έχουν αφήσει χιλιάδες περιοχές χωρίς καμιά πρόβλεψη διαχείρισης σκουπιδιών, με βάση τη φιλοσοφία “μακριά από τον κ… μας κι όπου θέλει ας είναι”. Αλλά θα πάνε στους δήμους τα πρόστιμα και εκείνοι θα νιώσουν μια σχετική ασφυξία. Οπότε τι θα κάνουν; Θα προσπαθήσουν να ρίξουν τα σπασμένα στους πολίτες φυσικά. Αλλά εκείνοι με τη σειρά τους δεν θα καθίσουν με σταυρωμένα χέρια και θα πλακώσουν στις αγωγές ποιους; Όχι τους τωρινούς δημάρχους, αλλά εκείνους που δεν βρήκαν λύσεις όταν έπρεπε και έκαναν δημόσιες σχέσεις με τον αδούλωτο λαό. Σκέφτεστε τίποτε δικαιότερο;
Ξέρω, αυτά είναι κοινωνικός αυτοματισμός αλλά για μια στιγμή: είναι κοινωνική δικαιοσύνη να πληρώνεις εσύ το να ΜΗΝ γίνει εργοστάσιο κομποστοποίησης στη Άνω Ραχούλα γιατί ενοχλούνται κάποια σπάνια σαμιαμίδια; Ή γιατί οι νοικοκυραίοι οικοπεδούχοι της περιοχής δίνουν κοινούς αγώνες με αντιστασιακούς επί παντός του επιστητού ώστε να ΜΗΝ μοιάζει η περιοχή τους με τη Δανία, όπου τα σκουπίδια επεξεργάζονται σε χώρους ακόμα και μέσα σε πόλεις;
Όλα τα παραπάνω ήρθαν κι έδεσαν με συζήτηση που είχα χτες βράδυ σε μια γιορτή με φιλικό πρόσωπο. Τον έπνιγε το δίκιο, δεν του είχαν φτιάξει δρόμο εδώ και χρόνια στο δεύτερο σπίτι του και δεν του είχαν βάλει και κάδους. Τον άκουγα υπομονετικά και δεν τον διέκοψα γιατί αν το έκανα θα έπρεπε να του πω ότι όλη η περιοχή που μου περιέγραφε δεν ήταν σε κανένα χάρτη και τα μισά σπίτια εκεί χτίστηκαν νύχτα, όπως αλλού τα μισά τα οικόπεδα είναι αποτέλεσμα καταπάτησης. Αλλά γιατί να χαλάμε τις καρδιές μας; Όλα λύνονται όταν έρθει το μπουγιουρντί.
Γ.Σ.