Δεν ξαναϋπήρξε Φλεβάρης σαν τον φετινό. Όποιος σε τούτη τη χώρα έκανε τη βλακεία τότε που μοίραζαν δουλειές στο δημόσιο και αποφάσισε να κάνει μια «ελεύθερη» δουλειά το ξέρει. Παρά όσα λένε για ανάκαμψη ήταν η πρώτη φορά που ο κόσμος έψαχνε ένα 50άρικο την Παρασκευή και δεν έβρισκε να βγάλει την Καθαρή Δευτέρα. Τα ξέρουν όσοι τα βιώνουν…Αλλά το εκπληκτικό δεν είναι μόνο τι καταλαβαίνουν οι ιθύνοντες αλλά και το πόσο καλά οργανωμένο είναι το κόλπο τελικά.
Αυτό που έχουν πάθει οι επαγγελματίες και όσοι επιχειρούν(δηλαδή προσπαθούν, χαλάνε δηλαδή τον μέσο όρο της μετριότητας) δεν είναι μόνο ότι δεν έχουν κεφάλαια. Και δεν είναι μόνο η «στέγνα» η καταναλωτική όπου πλέον ακόμα και με 25 χιλιάδες εκκαθαριστικό δεν μπορείς να βάλεις δόσεις 2 χρόνων ούτε για 10 ευρώ το μήνα γιατί οι τέσσερις συστημικές τράπεζες δεν εγκρίνουν τίποτε(αυτό σημαίνει ότι δεν μένει φράγκο για την καθημερινότητα και για παραγγελίες). Ούτε είναι μόνο ότι οι ασφαλιστές, όσοι φτιάχνουν προγράμματα ή όσοι παρέχουν υπηρεσίες δουλεύουν για την Εφορία.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι χιλιάδες συμπολίτες μας που κάνουν ελεύθερο επάγγελμα έχουν εγκλωβιστεί στις παλιές τους υποχρεώσεις και δεν μπορούν ούτε να πτωχεύσουν, ούτε καν να πάνε για δουλειά! Χρωστάνε δηλαδή στον ΟΑΕΕ ή την Εφορία και δεν τους αφήνει το…σύστημα να βγάλουν λεφτά για να πληρώσουν. Δεκάδες εδώ στο Αγρίνιο έχουν μια παλιά υποχρέωση και έχουν έτοιμο μαγαζί και δεν μπορούν να το ανοίξουν γιατί δεν έχουν…3 χιλιάδες ευρώ!
Το εκπληκτικό φυσικά είναι ότι φωνάζουν, παρόλα τα παραπάνω, κυρίως οι δημόσιοι υπάλληλοι. Και όχι μόνο οι καθαρίστριες ή οι φύλακες που στο κάτω-κάτω έχουν δίκια (και πέταξαν τα σχετικά τους στην τρόικα), παρά άλλοι που αυτός ο Φλεβάρης ήταν σαν τους υπόλοιπους της κρίσης. Και οι έχοντες το αληθινό πρόβλημα είναι σπίτια τους και κάνουν υπομονή να βρουν τα λεφτά να πληρώσουν τους φόρους τους για να πληρώνει το κράτος υποχρεώσει. Σοφό σύστημα…
Πριν κανα δυο χρόνια διάφοροι έλεγαν ότι θα μας φάει το…αγγλικό δίκαιο. Ήξεραν αυτοί γιατί το έλεγαν. Εκεί το σκεπτικό είναι να πτωχεύεις εύκολα και να ξεκινάς από την αρχή πιο εύκολα. Όταν δεν έχεις να πληρώσεις ούτε τα ένσημα, όμως δεν πας σε λουκέτο ντε και καλά. Μπορεί η επιχείρησή σου να έχει προοπτική βάσει του αντικειμένου. Σε αξιολογεί συνήθως μια τράπεζα ώστε να μη χαθεί η δουλειά που κάνει η επιχείρησή σου και αν έχει προοπτικές εσύ μπορείς να απαλλαγείς. Ή αν δεν υπάρχει καμιά προοπτική δεν σε κρατάνε όμηρο αλλά σε αφήνουν να πτωχεύσεις διαγράφοντας τα «κρατικά» χρέη. Εδώ πρέπει να προστατευτούν οι εισοδηματίες και το «δωρεάν» κράτος.