Καθώς έρχονται οι γιορτές, δεν αντέχεται να ασχολείσαι συνέχεια με αυτά που σε χαλάνε κάθε μέρα. Μακάρι να παιζόταν μπάλα και στην Ελλάδα μέσα στις γιορτές, όπως κάνουν στην Αγγλία με το boxing day, τα παιχνίδια δηλαδή την ημέρα των Χριστουγέννων! Όχι ότι η μπάλα που βλέπουμε έχει καμιά κατάληξη καθώς, σχεδόν όλα είναι γνωστά, ενώ και το θέαμα δεν είναι ότι καλύτερο. Αλλά, να, θα ξεχνιόμασταν λίγο. Θα τα πλήρωνε κάποιος άλλος που θα κράζαμε και θα αποφορτιζόμασταν λίγο. Ανθρώπινο είναι.
Κι εγώ που σιχαίνομαι τις δημόσιες αποδοκιμασίες και διαπομπεύσεις έπιασα τις προάλλες τον εαυτό μου να κράζει τον Αναστό(όσο επιτρέπει η θέση από τα δημοσιογραφικά) στην επίσκεψή του στο Αγρίνιο πριν λίγες μέρες στον πάγκο του Πλατανιά. Τον θαύμασα όμως τον μπαγάσα. Πόσο «ψημένος» πρέπει να είσαι για να κάθεσαι αγέρωχος και να σου λένε τα μύρια όσο και να μην γυρνάς καν να μπεις στο κουβούκλιο. Τον θαύμασα αν και δεν τον θεωρώ ήρωα αλλά μάλλον σούπερ…ψημένο σε αυτά. Δεν είναι τυχαίο ότι πίνει καμιά 20ριά καφέδες τη μέρα(εσπρέσσο ασφαλώς) και αν εξαιρέσεις κάτι σαν τικ που κάνει κατά τα λοιπά μοιάζει νορμάλ. Αν δεν πιάσεις κουβέντα για μπάλα μαζί του και δεν αρχίσει να σε ρωτάει “είστε προπονητής κύριε;”.
«Τα ψάρια Νίκο», του φώναζε ο ένας. Δηλαδή κάτι λογαριασμούς από ψαράκι που εννοούσαν ότι έτρωγε σε γνωστό μαγαζί του Αγρινίου και από όταν έφυγε δεν θυμάται τίποτε πια. «Νίκο, χρωστάς ένα τόνο καφέ ρε!», του έλεγε ο άλλος. Αυτός εννοούσε τα «χιόνια» που, εννοείται ότι, άφησε σε καφέδες. Παρεμπιπτόντως η λέξη «χιονιάς» και «χιόνι» σαν αργκό είναι από τις πιο γνωστές στο Αγρίνιο γιατί είναι διαδεδομένο σπορ. Σημαίνει να αφήνεις απλήρωτες υποχρεώσεις και προέρχεται από το «γράφτα στο χιόνι», δηλαδή κάπου που θα χαθούν. Μετά έγινε «ρίξε χιόνι» και μετά οι μαγαζάτορες έλεγαν «Ας χιονίζει έξω, μέσα να μη χιονίζει…».
Που τις θυμήθηκα τώρα τις ιστορίες με χιόνια και «χιονιάδες»…Μάλλον επειδή δεν είναι και πολύ χειμωνιάτικος ο καιρός ή μάλλον επειδή μου έκανε μεγάλη εντύπωση ο Αναστό. Τόσο κράξιμο και εκείνος αγέρωχος, αμάσητος, να στέκεται σαν σύμβολο την ώρα που τον κράζουν. Θα μου πεις εσύ τα υιοθετείς; Όχι εγώ για τα δικά μου φώναζα δεν επικαλούμαι τα λεφτά. Αλλά αλήθεια ή ψέμα εδώ καταγράφεται τι ακουγόταν και η αντίδραση του θιγόμενου. Θέλει τέχνη αυτό το πράγμα, δεν θα το καταφέρουμε ποτέ…
Υ.Γ. Είναι τόσο τραγική πια η πραγματικότητα γύρω μας που κάθε διάλειμμα είναι αποδεκτό. Η χτεσινή ιστορία του ειδικού φρουρού που έβαλε τέρμα στη ζωή του μέσα στη μέση του δρόμου, όταν κατάλαβε ότι σκότωσε με τη μηχανή του-εκτός υπηρεσίας-μια ηλικιωμένη γυναίκα, σε άλλη χώρα θα ξεκινούσε ήδη να γίνεται ταινία. Εδώ δεν το βλέπω. Πώς να αποκωδικοποιήσουμε σε ποια κατηγορία εντάσσεται αυτή η αυτοκτονία; Ήταν πράξη θάρρους ή μήπως δειλίας και ενοχών; Ήταν μια πράξη απόδρασης ίσως, για να μην ζήσει ο αυτόχειρας αυτά που θα ακολουθούσαν, πέρα από τις τύψεις αυτές καθαυτές. Αλλά που να ξέρεις ακριβώς, δεν το αναλύουν και πολύ και τα ΜΜΕ…
Γ.Σ.