Πάσχα χωρίς Ανάσταση!
«Ψηλά τα χέρια» έχουν σηκώσει ως φαίνεται, όλοι εκείνοι οι περισπούδαστοι, αλλά, και ακριβοπληρωμένοι επιτελείς, που τα τελευταία χρόνια σχεδίαζαν, επικοινωνούσαν και διενεργούσαν, τελικά, τις εκλογές για λογαριασμό των κομμάτων. Τούτο, συμβαίνει για πολλούς λόγους: ο κυριότερος, όμως, όλων είναι ότι αυτή – τούτη η περίοδος δεν ομοιάζει πουθενά και σε τίποτε με «κλασική πολιτική περίοδο» στην Ελλάδα και, άρα, οι εκλογές του Μαϊου δεν ομοιάζουν πουθενά και σε τίποτε με «κλασικές εκλογές» στην Ελλάδα. Θα πρέπει να γυρίσουμε πολύ πιο πίσω από την μεταπολίτευση του ’74 ή και τα γεγονότα της δεκαετίας του ’60 για να βρούμε αυθεντική αντιστοίχηση μιας τέτοιας πολυδιάσπασης στην πολιτική σκηνή: και, μάλλον, θα πρέπει να καταλήξουμε ότι δυο φορές έχουν επαναληφθεί ανάλογα, εν πολλοίς, φαινόμενα στην σύγχρονη Ιστορία της χώρας. Και οι δυο έλαβαν χώρα μετά από εθνική καταστροφή.
Η πρώτη είναι μετά την «μικρασιατική καταστροφή» όταν οι καθαροί ΦιλοΒασιλικοί και ΑντιΒασιλικοί – ΦιλοΒενιζελικοί σχηματισμοί αρχίζουν – πληρώνοντας το τίμημά τους – να σπάνε σε μικρότερα κόμματα και να παρουσιάζονται νέες προσωπικότητες στο πολιτικό σκηνικό. Αυτή η περίοδος θα είναι μακρά και θα καταλήξει μετά από πολύχρονη ασυνεννοησία και ακυβερνησία στην… «συναινετική» δικτατορία του Μεταξά. Η δεύτερη είναι μετά την «εμφύλια καταστροφή», όταν τα κόμματα που διαχειρίστηκαν πολιτικά την «σύρραξη», – το Λαϊκό και των Φιλελευθέρων, πληρώνουν και αυτά το δικό τους τίμημα και σπάνε: σε λίγο θα εξαφανιστούν ολότελα, καθώς, στην πολιτική ζωή μπαίνουν για τα καλά νέα κόμματα (απ’ την ίδια μήτρα), όπως ο «Συναγερμός» του Αλ. Παπάγου, η Ε.Π.Ε.Κ του Ν. Πλαστήρα και, αμέσως μετά, η Ε.Ρ.Ε του Κ. Καραμανλή και η «Ένωση Κέντρου» του Γ. Παπανδρέου. Και αυτή η περίοδος, «η μεταπολίτευση του Εμφυλίου», θα καταλήξει μετά από σοβαρά γεγονότα και πολιτικές αστάθειες στην δικτατορία του Παπαδόπουλου.
Δεν πιστεύουμε «σώνει και καλά» ότι και αυτή – τούτη η περίοδος που διανύουμε θα έχει την ίδια κατάληξη. Άλλωστε, παρήλθε αμετάκλητα η εποχή που οι στρατιωτικοί είχαν την δυνατότητα ισχύος να επιβάλλουν και «πολιτικές λύσεις». Η ιστορία, των εκλογικών αναμετρήσεων στην Ελλάδα, όμως, καταδεικνύει περίτρανα ότι μετά από περιόδους μεγάλης κρίσης μεταβάλλεται άρδην το σκηνικό: ανατρέπονται εντελώς οι ισχύοντες συσχετισμοί και επιχειρείται αναπόφευκτα μια αλλαγή άνευ προηγουμένου. Και όπως στα χρόνια που ακολούθησαν την «μικρασιατική καταστροφή» ή της «εμφύλιας σύρραξης» το «παλιό» πήρε την άγουσα, έτσι, και τώρα τα «χρόνια του μνημονίου», – ήγουν: της γενικευμένης κατάπτωσης και χρεοκοπίας – θα ακολουθήσει μια ανατροπή, τουλάχιστον, των πολιτικών συσχετισμών και μια προσπάθεια εύρεσης του «νέου» με ότι αυτό συνεπάγεται για τα εκλογικά μας ήθη και έθιμα. Ας ελπίσουμε μόνο η περίοδος αυτή να μην είναι μακρά, διότι, έτσι θα μοιάζει, τρόπον τινά, με… Πάσχα χωρίς Ανάσταση για τους Έλληνες.
Από το: www.matrix24.gr