Τα δύο τελευταία χρόνια σημάδεψαν τόσο πολύ τη ζωή μας, ανέτρεψαν κάθε μας προγραμματισμό για το μέλλον, άφησαν πίσω τους τόσους άνεργους κι εξαθλιωμένους , τόσους νέους με κομμένες φτερούγες κι όνειρα για τη ζωή, που δε θέλουμε να τα θυμόμαστε καθόλου. Αν ήταν δυνατόν να τα διαγράψουμε απ’ τη σκέψη μας, να τ’ αφαιρέσουμε απ’ τη ζωή μας εντελώς. Μ΄ αυτά που βγήκαν στη φόρα αυτά τα χρόνια και μ’ αυτά που βγαίνουν ακόμα αν το καλοσκεφτούμε, θα νιώσουμε και τυχεροί που δε διαλυθήκαμε εντελώς και δε βουλιάξαμε κυριολεκτικά.
Κάτω απ’ το πρωτοφανές ξέσπασμα οργής εκ μέρους των προδομένων πολιτών και το διεθνές ρεζίλεμά τους, όλοι αυτοί που θέλουν να ονομάζονται πολιτικοί κι ακόμα χειρότερα πολιτικοί ηγέτες, άφησαν στην άκρη και τα «ηνία» και τα «δημοψηφίσματα» και τα «δεν υπογράφω» και παρέδωσαν την εξουσία – ήθελαν δεν ήθελαν- και το χειρισμό της κρίσης, σε πρόσωπο το οποίο ήταν και είναι σε θέση, μακριά από πολιτικά και προεκλογικά τερτίπια, να πετύχει ό,τι μπορεί και να διασώσει ό,τι μπορεί, αφού πηγαίναμε κατευθείαν στο γκρεμό.
Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, την ίδια στιγμή που εδώ συνέβαιναν αυτά, κάτι ηγετίσκοι τύπου Μπερλουσκόνι (με το μυαλό τους στις πιτσιρικές), τύπου Σαρκοζί (με το σύνδρομο του ύψους), τύπου Μέρκελ (μάλλον με υστερικά συμπτώματα αυτή) κι άλλους αγνώστους, παραλίγο να το διαλύσουνε το «μαγαζί» και να μας διαθέσουν ως βορά στις ορέξεις των διεθνών κερδοσκόπων, οι οποίοι, εν μέσω οικονομικού πολέμου που βρίσκεται αυτή τη στιγμή η ανθρωπότητα, προλαβαίνουν πάντα τα γεγονότα και τα κατευθύνουν – με αιχμή του δόρατος τους περίφημους «οίκους αξιολόγησης» – όπως αυτοί θέλουν, όταν τυχαίνει να βρίσκουν απέναντί τους πολιτικούς ηγέτες σαν τους παραπάνω. Και πιστεύω προσωπικά, ότι θα μπορούσαν και μπορούν να διαλύσουν τελικά την ακέφαλη Ευρώπη, αν το θελήσουν. Δεν το κάνουν όμως – προσωπική μου άποψη αυτή – γιατί δε θέλουν «ψόφια κορμιά», αφού γνωρίζουν καλά ότι από κάτι τέτοια δε βγαίνει «αίμα» ζεστό για να ρουφήξουν!
Φαίνεται, δηλαδή, ότι η μοίρα της Ευρώπης είναι τέτοια, ώστε να παραμείνει ενωμένη και η μοίρα του ευρώ τέτοια, ώστε να παραμείνει ένα ισχυρό κι ανταγωνιστικό νόμισμα. Πέστε με τρελό απ’ την υπεραισιοδοξία μου, αλλά έχω το δικαίωμα της προσωπικής μου άποψης. Εδώ γράφονται απόψεις τόσο απαισιόδοξες και τόσο απραγματοποίητες, με βάση την κοινή λογική, οι οποίες μόνο τον πανικό καταφέρνουν να σπέρνουν και τίποτε περισσότερο. Αν προσέξουμε καλά θα διαπιστώσουμε ότι, τον τελευταίο καιρό, οι γνώμες οικονομικών κι άλλων αναλυτών δε μοιάζουν καθόλου μεταξύ τους. Έφτασαν να χωριστούν σε οπαδούς του ευρώ κι οπαδούς της δραχμής, λες και μιλάνε για ποδοσφαιρικές ομάδες! Προσωπικά πιστεύω ότι όλα αυτά είναι αποπροσανατολιστικά εγχειρήματα, και το τι πρόκειται να συμβεί τελικά, όλοι το μαντεύουν. Όσο για τη Γερμανία, η οποία, όταν άλλα κράτη ανέβαζαν τους μισθούς, αυτή τους κατέβαζε, για να πουλάει περισσότερα βιομηχανικά της προϊόντα και να κερδίζει περισσότερα (όντως ωραίο κόλπο αυτό), για το μέλλον της μέσα σε μια μελλοντική Συνομοσπονδία (βλέπε Η.Π.Α.) ενδιαφέρεται. Θέλει – και σίγουρα θα το πετύχει – να είναι αυτή η πρωτεύουσα και το κέντρο ελέγχου με ό,τι καλό συνεπάγεται αυτό για τη χώρα και τους πολίτες. Η Γαλλία, το’ χασε το παιχνίδι οριστικά.
Για τέτοιου είδους εξελίξεις, το έτος 2012, θεωρείται ως κομβικό και κρίσιμο έτος για ολόκληρη την ανθρωπότητα, κυρίως όμως για την Ευρώπη και – κατ’ επέκταση – τη δική μας χώρα. Η οποία χώρα μας θα βρίσκεται μέσα στις ευρωπαϊκές εξελίξεις και μέσα στο ευρώ! Ήδη, τα παραπάνω επιβεβαιώνονται με τις τελευταίες αποφάσεις που παίρνονται στα προσκήνια και τα παρασκήνια των Συνόδων Κορυφής, οι οποίες αποτελούν ένα είδος προπόνησης για το τελικό ματς κι ένα τσεκάρισμα για τυχόν «παρενέργειες».
Πρέπει να το χωνέψουμε καλά, ότι αυτή τη στιγμή οι αποφάσεις για εμάς, δεν παίρνονται από εμάς. Ούτε θα παίρνονται από τώρα και στο εξής. Αφού μας μάθανε για τα καλά το τι διεφθαρμένο κράτος ήμασταν, πού πήγαιναν τα χρήματα που μας έδιναν για επενδύσεις κι έργα κι ότι τίποτε δε λειτουργούσε σωστά, ήρθαν από τώρα κι εγκαταστάθηκαν μόνιμα σε κάθε υπουργείο και θα φτάσουν – θα το δείτε – μέχρι και τον τελευταίο δήμο της χώρας μας. Και καλά θα κάνουν, εάν πρόκειται να μας αλλάξουν, να μας απαλλάξουν απ’ τους ντόπιους κλέφτες (πολιτικούς κι άλλους) και μας μετατρέψουν σε χώρα ευρωπαϊκή. Οι δικοί μας πολιτικοί (ντόπιοι κατακτητές), έχοντας το ακαταλόγιστο, εν μέσω τρικυμίας, (τόσο ηλίθιοι είναι!) το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι οι εκλογές και οι εξουσίες. Ο λαός όμως, που υποφέρει εξαιτίας τους και δε θέλει να τους βλέπει ούτε ζωγραφιστούς, αυτή τη στιγμή, μέσα στο 2012, ενδιαφέρεται να νοικοκυρευτούμε, ν’ απαλλαγούμε απ’ τις «βδέλλες» που ήταν κολλημένες πάνω μας τόσες δεκαετίες, να λειτουργήσει επιτέλους η δικαιοσύνη, να πληρώσουν οι έχοντες στους οποίους κανείς δεν έβαζε χέρι, γιατί γνωρίζει πολύ καλά (ο λαός) ότι το χρέος προς τους δανειστές μας είναι τούτη τη στιγμή οι περιουσίες των πλούσιων ιδιωτών και μη. Εκεί πήγαν τα χρήματα που λείπουν κι αυτοί οφείλουν να πληρώσουν. Και θα πληρώσουν! Βρίσκονται στις τελευταίες τους σπασμωδικές κινήσεις. Μπορούν ακόμα να «γκρεμίζουν» ικανότατους εισαγγελείς, να επιβάλλουν ως πρώτη «είδηση» για αποπροσανατολισμό τον Εφραίμ και τους Τούρκους «πυρομανείς», αλλά δε θα τους περάσει.
Θα δυσκολευτούμε πάρα πολύ, ας είμαστε όμως λιγάκι αισιόδοξοι. Αυτή τη στιγμή η Ελλάδα αλλάζει σ’ όλους τους τομείς. Αργότερα θα το διαπιστώσουμε και θα το συνειδητοποιήσουμε. Λέξεις όπως: κλέφτης, λαμόγιο, λάδωμα, φοροφυγάς, «καρχαρίες» που δεν τους αγγίζει κανείς, κράτος διεφθαρμένο, πολιτικά σκάνδαλα που παραγράφονται, δημοσιογράφοι σωματοφύλακες και τόσα άλλα, με τα οποία είχαμε συνηθίσει να ζούμε, θα λείπουν απ’ το λεξιλόγιο της νέας Ελλάδας, της Ελλάδας της νέας γενιάς. Ας το πιστέψουμε αυτό όλοι κι ας συμβάλλουμε προς αυτήν την κατεύθυνση. Όσο για τους πολιτικούς που μας έφεραν εδώ, ας τους υποχρεώσουμε να βγούνε σε «πολιτική εφεδρεία». Υπάρχουν ικανότατοι κι άφθαρτοι πολίτες και τέτοιους θα πρέπει να στηρίζουμε από τώρα και στο εξής. Κι εκλογές, όποτε γουστάρει (σε συνταγματικά πλαίσια) ο ελληνικός λαός κι όχι όταν γουστάρουν αυτοί οι αλήτες, οι οποίοι – χωρίς να ντρέπονται καθόλου – «σφάζονται» αυτή τη στιγμή της κρίσης για τις καρέκλες και υπονομεύουν το έργο του τωρινού πρωθυπουργού, γιατί φοβούνται μήπως τα πάει καλά και μπουν μια και καλή στο περιθώριο.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ VIDEO