Φταίει η πολύ η γκρίνια και που αισθανόμαστε άβολα με τη χαρά; Φταίνε οι τουλάχιστον τρεις σοβαροί εθνικοί διχασμοί μέχρι σήμερα και ο ένας εμφύλιος; Κάτι φταίει πάντως με τη σχέση μας με τα εθνικά χρώματα και τον αθλητισμό, αλλά και γενικότερα με τα εθνικά χρώματα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η χαρά που βρήκαμε χτες με φίλους, όταν φύγαμε από κει που βλέπαμε την πρόκριση της εθνικής Ελλάδας προς το κέντρο του Αγρινίου, δεν ήταν ότι θα περίμενε κανείς.
Πήραμε το αμάξι και για να καταγράψουμε αντιδράσεις μια και ήμασταν οι 3 από τους 4 δημοσιογράφοι(ξέρω, ωραία παρέα…)αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν πατήσαμε και καμιά κόρνα. Σαφώς και υπήρχαν κάποιοι που το χαιρόταν φανερά-κάποιοι και επιδεικτικά, σαν μια δήλωση-αλλά μάλλον τα νέα παιδιά που ήταν μαζεμένα στο κέντρο κοιτούσαν να δουν αν οι αντιδράσεις τους συμβάδιζαν με της πλειοψηφίας. Μια δυο σημαίες, δυο τρία καπνογόνα και αυτό ήταν. Μιλάμε για πρώτη φορά πρόκριση από όμιλο του Μουντιάλ και για παγκόσμια αναγνωρισιμότητα. Ναι τα site έχουν γεμίσει από εικόνες από πολλές πόλεις από Έλληνες που πανηγυρίζουν. Φυσικά και υπήρξαν ειδικά σε πόλεις «ζωντανές», αλλά στην Ομόνοια και τον Λευκό Πύργο οι συγκεντρώσεις ίσως ήταν μικρότερες από αυτές της Νέας Υόρκης και του Μονάχου από πανηγυρίζοντες Έλληνες! Στις 2 η ώρα στο Αγρίνιο ακουγόταν μόνο το ντάμπα-ντούμπα από τα ένα δύο μαγαζιά που δεν αναγνωρίζουν το ντεσιμπελόμετρο…
Γιατί; Είναι περίπλοκο. Αν ξεπεράσουν όσοι χτες χάρηκαν πάρα πολύ τη δική τους διάθεση θα δουν ότι υπάρχει μια σκιά σε ότι αφορά τα εθνικά χρώματα, ενώ ξεκάθαρα στις νεότερες ηλικίες η κουλτούρα του εθνικού συγκροτήματος αγγίζει ένα μόνο μέρος. Κάποτε πίστευα ότι αυτό έχει ακόμα και πολιτικό υπόβαθρο, αφού για πολλούς Έλληνες το εθνόσημο και τα χρώματα της σημαίας σήμαιναν διωγμούς ή καταπίεση. Για άλλους μάλιστα σήμαιναν ένα ψέμα, μην ξεχνάμε ότι έχουνε κανα δισεκατομμύριο χρόνια ιστορίας, όπως βαυκαλιζόμαστε, αλλά το νεότερο κράτος μας δεν έχει γίνει ούτε καν 200 ετών. Με τα χρόνια όμως κατάλαβα ότι είναι μια βαθύτερη φαγωμάρα κι ένας διχασμός ανάλογος με όλους αυτούς που ζούμε καθημερινά.
Ποιος έχει δίκιο, ο Σάντος που είπε να βγούμε στους δρόμους ή ο Άδωνις που είπε ότι «πάλι ένας Σαμαράς μας έσωσε»; Η φανερή αμηχανία πολλών κομμάτων να πουν ένα μπράβο ή ο Σακελαρόπουλος από το αντιστασιακό Mega που είπε ότι «αποδείξαμε σε κάποιους, ειδικά στην Ευρώπη, ότι ο Έλληνας αντιστέκεται»; Εκείνοι που καθόταν χτες σε κεντρικό σημείο της πόλης και μάλλον ειρωνευόταν τους πανηγυρισμούς λέγοντας «τώρα βγαίνετε στους δρόμους, όταν σας φοράνε μνημόνια κάθεστε», ή οι άλλοι που θα πουλήσουν εθνική περηφάνεια και φυλή;
Η εθνική του ποδοσφαίρου βασικά μια ομάδα είναι και δεν σηκώνει ένα λαό ψηλά. Αλλά να μην το χαιρόμαστε; Για κανένα άλλο λαό δεν είναι τόσο ενοχικό το να είναι με την χώρα του, κάτι που καταλήγει σε μη-ταύτιση.
Έχουμε πληρώσει ακριβά Ολυμπιάδες φυσικά. Το Μουντιάλ παράγει αδικία για πολλούς, φυσικά. Και είναι το ποδόσφαιρο το ίδιο πολωτικό, πιο πολύ από άλλα σπορ, λόγω όσων συμβαίνουν στο πρωτάθλημα. Εγώ ο ίδιος έχω γράψει για το «σύστημα του Πειρατικού»που δημιουργήθηκε μετά το 2004, για την ΕΠΟ ή έχω γράψει εξυπνάδες για τον Καραγκούνη, αλλά να φτάσω στο σημείο να στενοχωρηθώ επειδή πέρασε η Ελλάδα; Ή να μην αναγνωρίσω ότι χτες παίξαμε καλά και να μη χαρώ που έκανα λάθος;
Είχαμε χτες στη διπλανή παρέα ποδοσφαιράνθρωπο που όταν βγήκε τετ-α –τετ ο…Γιαγιά Τουρέ και έκανε πάσα αντί να σουτάρει, τσαντίστηκε για την απώλεια του γκολ και αναφώνησε «τέλειωνε τη φάση ρε παιδάκι μου»! «Δεν είσαι με την εθνική;», τον ρώτησε κάποιος. «Όχι, γιατί θα έπρεπε;», απάντησε εκείνος.
Όχι αδερφέ μου, προς Θεού, δεν είναι υποχρεωτικό. Αρκεί να είσαι σίγουρος ότι ξέρεις τι ακριβώς είναι αυτό που σε χαλάει. Αν είναι επειδή σου θυμίζει το ανάλγητο κράτος, να το δεχτώ, αλλά αν είναι γιατί σιχαίνεσαι που μοιάζεις με τον Καραγκούνη, τότε έχεις πρόβλημα.
Γ.Σ.