Πέρασε κι αυτή η Πρωτομαγιά ελαφρώς υποτονικά. «Ελαφρώς» γιατί αμφότερες οι συγκεντρώσεις είχαν λίγο παραπάνω κόσμο από πέρυσι(με μεγαλύτερη του ΠΑΜΕ). Όχι αξιοσημείωτα, αλλά παραπάνω, αν και πρέπει να θυμόμαστε ότι είμαστε και σε προεκλογική περίοδο.
Οι συγκεντρώσεις είναι ξεκάθαρα συγκεντρώσεις της Αριστεράς, μοιάζει κοροϊδία να μην το λέμε πια. Ή τέλος πάντων εκείνων που θα ψηφίσουν κόμματα απέναντι στο φιλελεύθερο κρατικό μοντέλο, για να δώσουμε ένα πιο ευρύ περίγραμμα.
Και στις δύο πλατείες ακούστηκαν λόγια αντικαπιταλιστικά, ενάντια στην ιδιωτική οικονομία που προέρχεται από τους μεγαλύτερους κεφαλαιούχους. Ξεκάθαρα.
Ενάντια στην κάθε είδους αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων και ενάντια σε κάθε ελαστική εργασιακή σχέση στον ιδιωτικό τομέα. Εξίσου ξεκάθαρα.
Και ενάντια στην Ε.Ε., το ευρώ και την πολιτική της Ευρώπης που-για όσους δεν το έχουν δει στα ντιμπέιτ που διεξάγονται αυτές τις μέρες-που πάει ολοταχώς προς Ηνωμένες Ευρωπαϊκές Πολιτείες. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία.
Ίσως μόνο μέσω μερικών τοπικών κινημάτων να χώρεσαν και διαμαρτυρόμενοι πολίτες που δεν είναι αριστεροί(είτε ΠΑΜΕ, είτε με την πιο αστικοποιημένη Αριστερά) αλλά μιλάμε για όχι πάνω από καμιά 20ριά.
Η απεργία και οι ιστορικές αναδρομές είχαν συναίσθημα καθώς δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μιλάμε για τους αγώνες για 8ωρο, αργία την Κυριακή, οι οποίοι στην Αμερική πρωτοπνίγηκαν στο αίμα μέχρι να γίνουν αρχικά σύμβολο της 2ης Διεθνούς στο Παρίσι και κατόπιν ενός ολόκληρου πολιτικού φάσματος.
Έτσι είναι διαμορφωμένα τα πράγματα. Δεν μπορεί να γνωρίζει κανείς αν αυτές οι γιορτές στο μέλλον θα είναι πιο ανοιχτές και πιο μαζικές ή θα φθίνουν.
Προσωπικά νομίζω ότι για να μεγαλώσουν ή θα πρέπει να ειπωθούν σε αυτές μεγάλες αλήθειες που πονάνε ή να υπάρξει ένα μεγάλο κοινωνικό όραμα που αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει (ή περιορίζεται στο «τέλος των Μνημονίων»).
Σε κάθε περίπτωση πάντως, καλό είναι να θυμόμαστε ότι τα θύματα της Πρωτομαγιάς(αλλά και ο Γρηγόρης Λαμπράκης που αυτές τις μέρες τιμάται σε έκθεση στη δημοτική Πινακοθήκη) προέκυψαν από εργοδοτική βία, από κρατική βία ή από τη βία των αντισυγκεντρώσεων, είτε παρακρατικών είτε παλαβών.
Και στην Ελλάδα δυσανάλογα πολλοί έλκονται, μανιωδώς, από τη λογική των αντισυγκεντρώσεων, των λαϊκών δικαστηρίων και των πογκρόμ…
Γ.Σ.
1 Σχόλιο
αραγε γιατι να υπαρχει αυτος ο χρωματισμος, αυτος ο διαχωρισμος,όταν οι μισθολογικες απώλειες εχουν προσβαλλει όλα τα επίπεδα εργασιας.ισως τοτε οι πλατειες να ηταν γεματες……….