Το πιο δύσκολο πράγμα στην Ελλάδα είναι να μιλήσεις για τη δουλειά. Είναι σαν την πατρίδα που ακόμα αναρωτιούνται όλοι «τι είν’ η πατρίδα μας;» και τσακώνονται αν πρέπει να υπάρχει ή όχι. Με τη δουλειά το κοσκινάκι έχει να κάνει με την άρνηση της πραγματικότητας από ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού, που λέει ότι δεν μπορούν όλοι να δουλέψουν στο δημόσιο και δεν είναι και σωστό να μην απολύεται κανένας ποτέ. Αυτό που λέμε «σταθερή και μόνιμη δουλειά» κάπου από τα 18 σου μέχρι να πεθάνεις. Ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι απλός. Υπάρχουν δουλειές από τις οποίες για να απολυθείς πρέπει να σκοτώσεις άνθρωπο και δουλειές που αν δεν κάνεις απλά φεύγεις και μετά επαφίεται η τύχη σου στην καλή πρόθεση του πρώην εργοδότη. Έχουν δηλαδή όλοι την εικόνα της εργασίας κάποιων λίγων.
Όχι γιατί αποφάσισε το κεφάλαιο να κάνει τώρα επίθεση, το κεφάλαιο κάνει επίθεση από αρχαιοτάτων χρόνων. Αλλά γιατί άλλαξε ο τρόπος που ο εργαζόμενος αμύνεται απέναντι στην επιθετικότητα του κεφαλαίου. Μια θέση σε κρατική δουλειά ήταν καλή λύση όταν το κεφάλαιο τα έβρισκε αυτά που ήθελε παντού. Μόλις το χρήμα άρχισε να κινείται ακατάπαυστα τα σοβαρά κράτη κατάλαβαν ότι δουλειά ο κόσμος με τις συνθήκες προ 40 ετών δεν θα μπορεί να βρει. Γι’ αυτό στην Ελλάδα αν σε διώξουν και είσαι σε σοβαρό σωματείο έχεις βοήθεια αν όχι σε τρώει η μαρμάγκα. Αν ασχοληθεί με το πρόβλημά σου κάποια εγνωσμένο ή «επαναστατικό» ΜΜΕ μπορεί και να γλιτώσεις. Αν ο επιχειρηματίας φοβηθεί κάποια συγκεκριμένη οργάνωση ή κάνει τίποτε εξυπηρετήσεις , παρομοίως. Αυτό είναι που λέμε ο αδηφάγος καπιταλισμός.
Επειδή όμως εμείς έχουμε μόνο την αδηφαγία από τον καπιταλισμό και κανένα από τα καλά του ίσως έχει έρθει η ώρα οι πολιτικοί να αντιληφθούν τι γίνεται στον υπόλοιπο κόσμο. Τα «προγράμματα» για την εργασία, αν τα δει κανείς προσεκτικά, σε ολόκληρη την Αιτωλοακαρνανία κάθε φορά είναι ζήτημα αν αφορούν σε 100 άτομα. Ομοίως όταν γίνονται απολύσεις-ειδικά από κάποιον φορέα που οι εργαζόμενοι νόμισαν ότι δουλεύουν για το κράτος-δίνεται μια μάχη οπισθοφυλακής. Πολιτικοί πήγαν χτες στην απεργία στα διόδια του Ακτίου μήπως και μπορέσουν να αποτρέψουν απολύσεις. Καλά έκαναν αλλά δεν μπορούν να πάνε παντού όπου απολύεται κόσμος στις ιδιωτικές δουλειές γιατί θα σου πει η επιχείρηση «δεν έχω ρε μάστορα, τι να τους δώσω μισθό;». Άρα αντί να δίνουν ένα ακόμα αγώνα με πανό θα έπρεπε να μας λένε τι κάνουν α) για να ανοίγουν νέες δουλειές και β) να βοηθούν ανθρώπους να αλλάξουν αντικείμενο και καριέρα. Διότι την ώρα που εμείς ρίχνουμε μαύρο δάκρυ για την «ελαστική εργασία» το παγκόσμιο μοντέλο λέει ότι από εκεί που άλλαζες-ως ενήλικας-7 δουλειές στη ζωή σου, τώρα θα πρέπει να ετοιμαστείς να αλλάζεις γύρω στις 11, κατά μέσο όρο. Και μάλιστα σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον όπου τα επαγγέλματα αλλάζουν δραματικά από την τεχνολογία.
Δύσκολα θα μπορέσουμε να σταματήσουμε τον πλανήτη από το να γυρίζει, ή να κλειστούμε στο δικό μας φρούριο» ευτυχίας». Οι βουλευτές, οι φορείς και τα κόμματα της Αιτωλοακαρνανίας που διαμαρτύρονται για τη φτώχεια και την ανεργία, ας μάθουν ότι δύο μονάδες που ξεκόλλησαν σε Χερσόνησο Κρήτης και Ερμιονίδα θα «σηκώσουν» από 1200 προσλήψεις η κάθε μία! Όσο τα κρατικά προγράμματα για όλη τη χώρα μαζί! Ναι, από δουλειές που ίσως να μην αμείβονται όπως πρέπει. Αλλά όταν έχεις «ανθρωπιστική κρίση» πρέπει να δώσεις πρώτα ελπίδα και μετά φτιάχνεις τις συνθήκες. Ή όχι;
Γ.Σ.
1 Σχόλιο
Ποσοστό φιλελεύθερων (ιδιωτικές επενδύσεις) στις ευρωεκλογές: 0,9%
Ποσοστό κρατισμού (ΚΚΕ, ΧΑ, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΠΑΣΟΚ): >50%
Δε βάζω ΝΔ γιατί είναι λίγο απ’ όλα.
Οπότε κύριε δημοσιογράφε χάσατε, αλλάξτε χώρα…