Μεθαύριο Τετάρτη, ως είθισται μεσοβδόμαδα, έχουν εκλογές οι εκπαιδευτικοί μας. Όλο και περισσότερο ο Έλληνας αντιλαμβάνεται ότι όλα τελικά είναι θέμα Παιδείας και όχι με τον τρόπο τον ψευδεπίγραφο που του το είπαν στο παρελθόν. Στην Παιδεία διεξήχθη και η μεγαλύτερη πολιτική μάχη της Μεταπολίτευσης με τελικό νικητή την κρατούσα ιδεολογία που όλοι βλέπουμε τριγύρω μας. Στα Πανεπιστήμια και τα σχολεία ήρθαν και οι πρώτες «αλλαγές» της νέας κυβέρνησης με επαναφορά της χρονομηχανής στα νομοσχέδια του Πανούση το μακρινό 1982!
Και η ζωή συνεχίζεται, κανονικά. Με την επίγνωση ότι ο χώρος των εκπαιδευτικών δίνει τις δικές του μάχες αλλά δεν έχει καταφέρει να πείσει ότι αυτές είναι για δωρεάν και δημόσια Παιδεία. Διότι η Παιδεία στην Ελλάδα πληρώνεται και μάλιστα πανάκριβα, μόνο και μόνο για να επαίρονται κάποιοι για το ότι δεν υπάρχουν ιδιωτικά Πανεπιστήμια ή για το ότι ηττήθηκε η αριστεία με τον νέο νόμο.
Φυσικά η Παιδεία γίνεται και πεδίο άσκησης πολιτικής πέρα από προσλήψεις και διαθεσιμότητες. Διαβάζεις τα πονήματα οικονομολόγων, παραλίγο υπουργών, που λένε ότι αν βγούμε από το ευρώ και κλειδώσουμε τη ισοτιμία μας με αυτό όλα θα πάνε καλά, ακόμα και μερικές δόσεις απλήρωτες να αφήσουμε στους «τοκογλύφους». Ευλόγως αναρωτιέσαι μήπως και οι οικονομολόγοι είναι θύματα του «δημοκρατικού 5» στα πανεπιστήμια. Γιατί πως αλλιώς μπορεί να πιστεύουν ότι μια χώρα που έχει βαρέσει κανόνι θα έχει νόμισμα με κλειδωμένη ισοτιμία; Αυτό είναι πιο τρελό και από την «θωρακισμένη οικονομία» που έλεγε πως έχουμε ο Αλογοσκούφης(ο οποίος, μην ξεχνάμε, είναι στο απυρόβλητο από επιτροπές).
Κι ο Αρχιεπίσκοπος με την Παιδεία έβγαλε την πρώτη του πικρία. Για τις θρησκευτικές εικόνες και τις παραστάσεις των ηρώων στις τάξεις, ωσάν κάποιος να αθέτησε μια υπόσχεση. Μόνο που τώρα είναι αργά για δάκρυα…
Τέλος πάντων, πρέπει να αφήσουμε τους εκπαιδευτικούς να κάνουν το δημοκρατικό τους καθήκον κι ας αναρωτιόμαστε γιατί δεν το έκαναν το τριήμερο που πέρασε. Αυτό στο οποίο πρέπει να απαντήσουν όμως είναι σε αγωνίες όπως εκείνη γονιού σε χωριό γύρω από το Αγρίνιο: «Έχω απελπιστεί, δεν ξέρω τι να κάνω με τη μικρή. Με το που τελειώνουν τα παιδιά το Γυμνάσιο οι φάκελοί τους πάνε «καροτσάκι» στο Λύκειο της περιοχής για προφανείς λόγους. Στην τάξη είναι 30 παιδιά και είναι ζήτημα αν για σπουδές κάνουν τα 8 από αυτά. Τα υπόλοιπα γιατί πρέπει να τρέχουν σε ιδιαίτερα και φροντιστήρια στο Αγρίνιο για να περάσουν σε μια σχολή της πυρκαγιάς;», είναι η απορία του.
Τους εκπαιδευτικούς δεν πρέπει να ρωτήσει ο γονιός; Για τα παιδιά δεν γίνονται όλα; Ή όχι;
Γ.Σ.