Εμείς εδώ τα είπαμε, τα ξαναείπαμε και όπως έλεγε και μια παλιά ελληνική ταινία, να μην τα ξαναλέμε. Το Αγρίνιο έχει γίνει θέατρο αισχρής βίας. Στις πέντε μέρες των γιορτών είχαμε 2-3 επιθέσεις σε μαγαζιά από αγνώστους. Μια επίθεση αυτοδικίας(όπως όλα δείχνουν) από αγνώστους…Καμένους κάδους από περιπολούντες νεαρούς από αγνώστους. Και χτες είχαμε και την πολιτική(;) συνέχεια της ανεξέλεγκτης βίας στην πόλη από αγνώστους που επιτέθηκαν στον οδηγό του βουλευτή της Χ.Α. και κάποιους(άλλους; τους ίδιους; ποιος ξέρει τι από τα δύο είναι χειρότερο;)που επιτέθηκαν και σε ένα άτομο μέσα στη μέση της Παπαστράτου και σε κοινή θέα. Το χειρότερο είναι ότι η βία είναι όλο και πιο ξεδιάντροπη και αυτό που λένε “βία επιβολής” που μοιάζει με τον βιασμό, μαζί με μια ατμόσφαιρα που λέει “άστο, μη μιλάς”. Όσο και απέναντι να είσαι στην ιδεολογία που πρεσβεύει π.χ. ο βουλευτής της Χ.Α, αν αληθεύει ότι πήγε να δει στο νοσοκομείο της έγκυο γυναίκα του, σου είναι αντιληπτό, ότι έχουμε ξεφύγει πλέον. Διότι μια έγκυο γυναίκα ο άντρας της, σε δημόσιο μάλιστα χώρο, μπορεί να τη δει ακόμα και αν είναι ο…Πολ Ποτ ο ίδιος. Ακόμα και αν ο κ. βουλευτής νομίζει ότι τα νοσοκομεία είναι μόνο για μερικούς, οι επιτιθέμενοι που ειδοποιήθηκαν ότι είναι στο νοσοκομείο σε τι διαφέρουν από τη λογική που εννοείται ότι πολεμούν;
Τα ίδια έγιναν και τα είχαμε γράψει τις προάλλες όταν καλούσαμε “να τελειώσουν οι επιδρομές” από επίσης…αγνώστους όταν επιτέθηκαν σε ένα χώρο που χρησιμοποιείται ως κατάληψη και μετά τραμπούκιζαν κάτι πιτσιρίκια την παραμονή της 21ης Απριλίου…Το θέμα φοβάμαι ότι δεν καλύπτεται πλέον με ανακοινώσεις βουλευτών όταν ο δικός τους χώρος νιώθει ότι έχει το ηθικό πλεονέκτημα. Δεν είναι καν πολιτικό ζήτημα φασισμού-αντιφασισμού, βανδάλων όπως στα μνημεία και τους κάδους ή μπράβων και συμμοριών. Εδώ κάποιοι νιώθουν πανίσχυροι και ότι δεν τους αγγίζει κανένας. Ο κόσμος μεγαλώνει τα παιδιά του μακριά από τη βία και τα πάει μια βόλτα στο κέντρο όπου βλέπουν κάποιον να ξυλοκοπείται ανηλεώς από μια ομάδα ατόμων. Μου έλεγε ένας γνωστός ότι τα μαγαζιά με μουσική τύπου “κλαμπ”, έχουν αδειάσει από το φόβο. Και το χειρότερο πράγμα είναι ο φόβος. Να σου τον εγκαταστήσουν διάφοροι και να απολαμβάνουν την εξουσία που γεννά η επιβολή του. Το Αγρίνιο είναι έτσι και την ευθύνη φέρουν εκείνοι που συναγελάστηκαν με όλων των ειδών τις δυνάμεις σε νύχτα, δρόμους, “φορείς” κλπ, κλπ.
Πριν ζητήσουμε τις ευθύνες από τις αρχές καλό είναι να προβληματιστούμε που ήμασταν εμείς όταν γινόταν όλα αυτά. Τόσες οργανώσεις, τόσοι ενεργοί πολίτες, τόση αγωνία για το μέλλον του τόπου…Πως και δεν έγινε μια ομάδα από κατοίκους στο κέντρο που να καταγγέλλουν την γκετοποίηση περιοχών; Που πήγε η ποιότητα ζωής που επικαλούνται διάφοροι; Πως δεν συνδύασε κανένας τους βανδαλισμούς με τη δύναμη και την εξουσία που αποκτούν οι βανδαλίζοντες; Πως δε θεώρησε κανείς δημόσια περιουσία τα μνημεία, τις πλατείες και τους κάδους; Πως και δεν είδε ποτέ κανένας τίποτε στο ξύλο που πέφτει στα μαγαζιά και τους δρόμους; Στα σχολεία; Πως και δεν σκέφτηκε κανείς ότι αυτά που γράφουν απέξω τα σχολεία είναι επίδειξη δύναμης; Το αν κάνει καλά τη δουλειά της η αστυνομία είναι ένα θέμα, αλλά άλλο θέμα είναι τι κάνουν οι δικαστές και τι κάνουμε όλοι εμείς. “Και οι δημοσιογράφοι;”, θα πουν κάποιοι… Ναι, τι “οι δημοσιογράφοι”; Να γράψουν ονόματα και διευθύνσεις χωρίς μαρτυρίες και για ένα κοινό που “δεν είδε και δεν ξέρει τίποτε”; Στο νομικό πλαίσιο που διώκει κάθε αναφορά και που το μόνο που προστατεύει είναι τα δικαιώματα των δυνατών; Οι δημοσιογράφοι και οι υπόλοιποι πολίτες έχουν ο ένας τον άλλο, όπως αξίζει ο ένας στον άλλο…
Γ.Σ.