Μια πολύ μεγάλη αλλαγή που έχει συντελεστεί σε τοπικό επίπεδο είναι οι σημαντικές αθλητικές επιτυχίες σε πολλά και διαφορετικά σπορ στην περιοχή μας. Πρόκειται για κάτι που πολλοί το θεωρούν σχεδόν δεδομένο αλλά δεν είναι καθόλου έτσι.
Ο Νίκος Λιόκαυτος με τα παιδιά του Παναιτωλικού πήραν τίτλο στην ΕΣΚΑΒΔΕ, που είναι πάνω κάτω σαν να παίρνει το κύπελλο στην Ελλάδα ο Ηρακλής (αν τον αφήσουν). Νίκησαν τον πανίσχυρο ΑΓΣΙ και έφεραν τέτοιο τίτλο μόλις για δεύτερη φορά σε καμιά 40ριά χρόνια.
Τα παιδιά στο στίβο της ΓΕΑ και άλλων συλλόγων τα πάνε εξαιρετικά, έχουμε χάντμπολ με επιτυχίες, το ποδόσφαιρο πάει πέρα από κάθε προσδοκία σε ένα αστείο περιβάλλον των απίθανων ομοσπονδιών. Πέρα από τον Παναιτωλικό που αποκτά φίλους σε όλη τη χώρα εκατοντάδες παιδιά πάνε για μπάλα, όπως εκατοντάδες κάνουν κολύμπι και χτίζουν το σώμα τους σωστά ή κάνουν δυναμικά σπορ. Υπάρχει πάλη, σχολές πολεμικών τεχνών κι ένα σωρό άλλα.
Εν ολίγοις η νεολαία σε τοπικό επίπεδο μοιάζει να έχει ξεσκουριάσει και να κάνει σπορ σε εποχή χωρίς κρατικά λεφτά και χωρίς τον πακτωλό των επιχορηγήσεων του παρελθόντος. Γιατί όμως;
Μα ακριβώς γιατί έπεσε κρίση! Μην παρεξηγηθούμε, δεν λέμε ότι «κάνει καλό η κρίση» και «μας χρειάζεται» και άλλα τέτοια ωραία. Όμως οι συνθήκες που απαγορεύουν το σκόρπισμα κρατικών χρημάτων από απίθανα σωματεία, το προσωπικό μεράκι, το «γαμώτο» που βγάζουν οι προπονητές μόνο σε τέτοιες συνθήκες προκύπτουν, τι να κάνουμε.
Είναι παγκόσμιο το φαινόμενο, ακόμα και στις πλουσιότερες χώρες τις διακρίσεις τις φέρνουν τα παιδιά που περνάνε στριμωγμένα.
Είναι και τα ίδια τα παιδιά που συνεχώς τα κράζουμε και που κάποιοι τα θέλουν να είναι οι αντανάκλασή τους. Ξέρουν ότι έχουν στριμώξει τα πράγματα και ο ίδιος ο ψυχισμός τους τα κάνει πιο ανταγωνιστικά, αν θέλετε λιγότερο μαλθακά.
Οι γονείς τους ασχολούνται ξανά μαζί τους, γιατί δεν τα θέλουν πια να κάθονται 5 ώρες για καφέ. Παλιότερα «τους έπαιρνε», οι ίδιοι είχαν άλλα στο μυαλό τους, έπρεπε να καταναλώσουν σαν παλαβοί.
Τώρα έχουν 30 ως 50 ευρώ το μήνα για το παιδί και θέλουν να το δουν να κάνει κάτι. Να χτίσει το σώμα του, να ηρεμήσει από τον πανικό που προκαλούν οι ορμόνες του, να σκεφτεί λόγο ομαδικά, να ανήκει κάπου.
Όχι ότι το άραγμα και ο καφές δεν χρειάζονται. Ασφαλώς και χρειάζονται. Αλλά σαν διάλειμμα και όχι σαν τρόπος ζωής ή «μεροκάματο». Αυτό έχουν αρχίσει να το καταλαβαίνουν όλοι πλέον και ευτυχώς και τα ίδια τα παιδιά. Πάνω από όλους όμως έχουν αρχίζει να το καταλαβαίνουν οι ίδιοι οι υπεύθυνοι των σπορ, προπονητές και παράγοντες.
Όλα κάνουν τον κύκλο τους και όσοι έπαθαν στον τοπικό αθλητισμό έμαθαν κιόλας. Έπαιξαν πολλές φορές τα ρέστα τους, δούλεψαν παραπάνω. Πρόκειται για κάτι που συμβαίνει και καλώς συμβαίνει. Οι δυσκολίες μπορούν να καταγγελθούν και να επιχειρηθεί να πάψουν. Αλλά όσο κρατάνε αλλάζουν τις προτεραιότητες γονιών και παιδιών. Ελπίζουμε να αλλάξουν και των ιθυνόντων της παιδείας…
Γ.Σ.