Δεν ήταν σαν τους προηγούμενους- ειδικά τους πιο πρόσφατους- εορτασμούς της 17 Νοέμβρη ο φετινός. Είχε πολύ μεγάλη ησυχία και πολύ λίγα επεισόδια στην Αθήνα. Είχε λόγια που δεν περίμενε κανείς να ακούσει από τον πρωθυπουργό ακόμα και στις παρυφές της «θεωρίας των δύο άκρων». Είχε τις ίδιες σχεδόν «παβλοφικές» αντιδράσεις κάποιων που νομίζουν ότι έχουν δικαίωμα να εμποδίσουν όποιον εκείνοι νομίζουν να καταθέσει ένα στεφάνι. Αυτή τη φορά την πλήρωσαν κάποια στελέχη του βασικού κυβερνητικού κόμματος σε Πάτρα και Θεσσαλονίκη, ενώ και η κατάθεση στην Αθήνα έγινε… υπό πίεση. Τώρα γιατί, ποιός έδωσε τέτοια εξουσία σε κάποιους θεματοφύλακες της καθαρότητας των χώρων της μνήμης, όπως δεν το κατάλαβα στο παρελθόν έτσι δεν το καταλαβαίνω και τώρα. Ούτε και τα υπόλοιπα που γίνονται μηχανιστικά σαν από ανθρώπους που κάνουν μια διεκπεραίωση καταλαβαίνω πια.
Ως εκ τούτου από τη χτεσινή μέρα στο Αγρίνιο ο παρατηρητής κρατά το σημαντικότερο που έγινε στην πλατεία. Στη Δημάδη. Εκεί πέρασε ένας άστεγος τη μισή μέρα του. Κοιμόταν-όπως δείχνει η φωτογραφία- στο έδαφος, δίπλα στο γνωστό άγαλμα. Κάποια στιγμή χάθηκε όπως εμφανίστηκε. Κανένας δεν μοιάζει να ξέρει ποιος ήταν-αν ξέρει δεκτή κάθε πληροφορία-ούτε που πήγε, ούτε που είναι σήμερα. Να τον βοήθησε κανένας; Να είναι μόνιμα άστεγος ή να του έτυχε κάτι που τον έκανε να χρειαστεί έναν ύπνο μακριά από την εστία του αλλά κάπου έχει να ακουμπήσει το κεφάλι του; Είναι θύμα της τωρινής κρίσης ή εκείνης που πάντα προϋπήρχε; Μακάρι να βρέθηκε κάποιος που να τον έβαλε προτεραιότητα πάνω από το νόημα και το μήνυμα της χτεσινής μέρας…
Γ.Συμψηρής
1 Σχόλιο
ΑΥΤΌ ΔΕΊΧΝΕΙ ΟΤΙ ΑΠΟ ΚΑΠΟΥ ΕΛΈΓΧΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ΚΑΙ ΜΑΛΛΟΝ ΠΕΦΤΕΙ ΧΑΡΤΖΙΛΙΚΙ ΓΙΑ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥΣ