Στα 39 χρόνια της αποκατάστασης της Δημοκρατίας δεν είμαστε;
Δε με πειράζει που λύσσαξε η Χρυσή Αυγή να κάνει μια βεγγέρα αυτή την επέτειο, με το στανιό. Ποιος εξεπλάγη από την προσπάθεια να τζογάρει με τα βάσανα του μέσου πολίτη και να του βάλει μπροστά του τον φταίχτη. Με πειράζει που βλέπω στη οθόνη μου 6 κόμματα να συζητάνε γι’ αυτό το φαινόμενο εν τη απουσία του και να μην καταλαβαίνουν ότι έτσι του δίνουν κάθε φορά από ένα 0,5%. Δε με πειράζει που χρειάστηκαν απαγορεύσεις τη μέρα της αποκατάστασης της δημοκρατίας σαν νόμιμη άμυνα του πολιτεύματος. Με πειράζει που όλοι ξέρουν το αποτέλεσμα των απαγορεύσεων και κάνουν πως δεν ξέρουν. Απαγορεύσεις συναθροίσεων που ήρθαν σαν αποτέλεσμα βίας και χουλιγκανισμών και ρητορικής μίσους που για χρόνια δεν μας πείραζαν γιατί περνάγαμε καλά.
Δε με πειράζει που βλέπω να αρθρογραφεί ο «Στάθης» και να λέει ότι τελικά οι επίορκοι είναι…96 στη χώρα ούτε πως όλα γίνονται γιατί έχουν στόχευση τα ασημικά μας. Με πειράζει που γράφει στον αντιστασιακό site του Χατζηνικολάου για θέματα που ξέρει ότι δεν είναι έτσι. Γιατί τα ασημικά τα πουλάμε δεν τα πουλάμε, κανένας δεν τα αγοράζει. Αντίθετα φεύγουν όλοι άρον-άρον μακριά μπας και γλιτώσουν ακόμα και με ζημιές και μένουν όχι επιχειρήσεις με δουλειές αλλά κάτι funds που βγάζουν ακόμα αεριτζίδικα λεφτά.
Δε με πειράζει που διαβάζω ανακοινώσεις για τον Κόλα που τον αποκαλούν «ελεύθερη ψυχή» και τους διώκτες του «φονιάδες»(αν και το «χαρά μας είναι να πενθείτε πάνω από τα φέρετρα συναδέλφων σας» θέλει γερο στομάχι), στη δημοκρατία οι ιδέες μπορεί και πρέπει να λέγονται. Με πειράζει που αυτό γίνεται τώρα και στα site των προστατευόμενων των καναλαρχών που τώρα θυμήθηκαν ότι είναι «με το λαό» γιατί τέλειωσε η μάσα. ‘Η που γίνεται από κόμματα που αύριο μπορεί να είναι ακόμα και στη Βουλή. Και με πειράζει που δεν υπάρχει κανένα «δημοκρατικό τόξο» διότι γίναμε βαθιά αντιδημοκράτες. Κανένας δεν θα με βοηθήσει αν δεν κρατάω το σωστό φλάμπουρο και αν δεν λέω το σωστό ποίημα. Το σύστημα που είπαμε εμείς «δημοκρατία» είναι κάτι άλλο τελικά, κάτι που εχθρεύεται φανατικά την αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Και με πειράζει που δεν το λέμε ευθέως αλλά κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας.
Στα 39 χρόνια της δημοκρατίας βγήκε η απόφαση για τη Μαρφίν. Κάποια κυρία είπε επί λέξει: «Καταδικάστηκαν οι ένοχοι, και αναζητούνται οι ηθικοί αυτουργοί!». Δε βάζω την περίπτωση να ήθελε να πει οι «φυσικοί αυτουργοί» και απλά να είναι αγράμματη. Μου φτάνει που το δικαστήριο έριξε σε στελέχη της τράπεζας πολλά χρόνια θεωρώντας τους ένοχους για τον θάνατο, για τους νεκρούς τους ίδιους. Όχι για παραλείψεις και αμέλειες, όχι, αλλά σα να σε πυροβολεί κάποιος σε ένα μαγαζί και να καταδικάζεται ο μαγαζάτορας γιατί δεν έδινε αλεξίσφαιρα στην είσοδο. Δέκα και είκοσι χρόνια δεν τα τρως έτσι, να φανταστείτε ότι οι εμπρηστές των τελευταίων χρόνων δεν έφαγαν ποτέ πάνω από 3 χρόνια. Δηλαδή οι φονιάδες δεν πιάστηκαν αλλά οι ένοχοι είναι εκείνοι που δεν φρόντισαν ένα κτήριο να είναι θωρακισμένο (ή έβαλαν λέει τον κόσμο να δουλέψει) από μολότωφ και μπιτόνια με εύφλεκτο υγρό. Γιατί γινόταν και διαδηλώσεις. Και τι πιο φυσικό από το να γίνει μια τράπεζα παρανάλωμα του πυρός. Όσοι, δε, αναρωτιούνται ποιοι είναι οι φονιάδες εισπράττουν την απάντηση «οι υπεύθυνοι της τράπεζας» κάτω από την αγωνία των συγγενών για μια οποιαδήποτε δικαίωση αφού είδαν ότι τους φυσικούς φονιάδες δεν θα τους βρει κανένας…
Καλή επέτειο λοιπόν και του χρόνου καλά σαράντα…
Γ.Σ.