Κατακλύζεται το κουτί μηνυμάτων όλων των δημοσιογράφων, των μέσων ενημέρωσης, των κοινωνικών οργανώσεων, των πρωτοβουλιών και των κινήσεων με κείμενα που εστιάζουν στις τρομακτικές αποκαλύψεις που μας βομβαρδίζουν.
Σκληρή κριτική σε αυτό το πράμα που δημιουργήθηκε στην Ελλάδα τα προηγούμενα χρόνια κάνουν όλοι, αφού πέσουν από τα σύννεφα και σηκωθούν, τιναχτούν να φύγει ο κουρνιαχτός και μπορέσουν να συνειδητοποιήσουν ότι πάνω προς τα βουνά μας υπάρχουν άνθρωποι που αντί να φτιάχνουν καταλύματα τα κοινοτικά λεφτά τα έκαναν μεζονέτες. Τρομερό! Δεν ξανάγινε! Κανένας δεν τα ήξερε αυτά διότι πολύ απλά με χρυσά κουτάλια έτρωγαν μόνο οι πολιτικοί, ο απλός αδούλωτος περήφανος λαός δεν είχε καμία σχέση.
Και πάει το χαρούμενο και αγωνιστικό άρθρο σύννεφο. Ο Λιάπης τελικά ήταν ολόκληρο κίνημα και οι μίζες δεν περιορίζονται στα υποβρύχια αλλά υπήρχαν παντού. Μάλιστα. Αλλά για 500 πολιτικούς και 2000 “στελέχη” μόνο ή για ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που θεωρούσε ότι έτσι γίνονται οι δουλειές στη χώρα μας;
Θέλω να πω μια μέρα των ημερών όλη αυτή βιομηχανία επιδοτούμενων καταλυμάτων στα βουνά και στα φαράγγια θα μας αποκαλυφθεί ότι έχει και περιβαλλοντικές παρανομίες που οι ιδιοκτήτες τους τις θυμούνται μόνο όταν κατέβουν στη πόλη; Θα ζήσουμε να δούμε κάτι τέτοιο να ξαναπέσουμε από τα σύννεφα;
Ζούμε ιστορικές στιγμές. Οι μιζαδόροι βγαίνουν στην επιφάνεια και ανακουφίζουν το κοινό αίσθημα κάνοντας τη δουλειά και της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης. Η πρώτη λέει «ορίστε, με μας πάνω τίποτε δεν μένει κρυμμένο από τη άτεγκτη δικαιοσύνη», η δεύτερη λέει «ορίστε σε ποιών τα χρόνια κατασπαταλήθηκαν τα χρήματα του ελληνικού λαού». Έτσι κι αλλιώς η τελική μάχη θα δοθεί σε άλλα πεδία.
Ένας άνθρωπος που ασχολείται με τα χρηματοοικονομικά μου έλεγε πρόσφατα ότι έχει σοκαριστεί από το πόσοι πολλοί άνθρωποι στην περιοχή μας έχουν σημαντικά λεφτά στη τράπεζα. «Όσοι είναι οι πνιγμένοι από τα χρέη και οι άφραγκοι άλλοι τόσοι είναι εκείνοι που έχουν κάτι λογαριασμούς που είναι να απορείς», μου επισήμανε.
Έτσι εξηγείται η συνενοχή και το γιατί οι πραγματικά μη έχοντες δεν μπορούν με τίποτε να ξεκουβαλήσουν τον πολύ «λαό» για να τα ανατρέψει όλα. Απορούν και οι ίδιοι μεταξύ τους από το πόσοι τελικά ήταν ευχαριστημένοι την εποχή που ο Λιάπης, ο Κάντας, ο Άκης και οι υπόλοιποι έκαναν ανενόχλητοι τα δουλειά τους και μετά έκαναν και τη δουλειά πολλών άλλων. Πάρα πολλών, τελικά.
Γ.Σ.