17 Νοεμβρίου 1973…Η φοιτητική νεολαία, και όχι μόνο, σε μια εποχή που χαρακτηριζόταν από καταπίεση και καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, έδειξε με τον πιο θαρραλέο τρόπο το δρόμο για αγώνα κατά της δικτατορίας των συνταγματαρχών. Θεώρησε ότι είχε έρθει η ώρα να δράσει, να σπάσει τα δεσμά της ανελευθερίας και των περιορισμών. Δε δίστασε να αγωνιστεί για τα δημοκρατικά ιδεώδη και την αποκατάσταση της κοινωνικής δικαιοσύνης. Σε κάθε περίπτωση, η νεολαία τότε έβαλε πιο πάνω το συλλογικό απ’το ατομικό συμφέρον.
17 Νοεμβρίου 2008…Η σύγχρονη κοινωνία των ”τέλειων μέσων και των συγκεχυμένων σκοπών”, για πολλούς είναι πλέον γεγονός. Δε διστάζουν μάλιστα να τη χαρακτηρίσουν ως μια κοινωνία άβουλη και ανερμάτιστη, όπου η νέα γενιά έπαψε να οραματίζεται και να αγωνίζεται για ιδανικά και αξίες. Προσωπικά, δε θα συμφωνήσουμε, αλλά ούτε και θα διαφωνήσουμε με την ανωτέρω άποψη. Το αν μια γενιά έχει μπολιαστεί με αρχές είναι καθαρά θέμα παιδείας, που όφειλαν να της μεταλαμπαδεύσουν οι προηγούμενες. Επί του θέματος σε αυτή την κατηγορία εντάσσεται η γενιά του Πολυτεχνείου. Οι τότε 20άρηδες που είναι οι σημερινοί 50άρηδες. Οι τότε αγωνιστές που σήμερα ”αγωνίζονται” (ευτυχώς όχι όλοι) από υψηλόβαθμους διοικητικούς θώκους για το ”καλό” του τόπου μας…
Η εν λόγω γενιά αποτελεί τη σημερινή πολιτική και πνευματική ηγεσία της χώρας μας. Κατά γενική ομολογία (εξαιρέσεις πάντοτε υπάρχουν), έχει λησμονήσει τον ουσιαστικό της ρόλο. Αυτόν του φιλόσοφου-βασιλέα που προτείνει ο Πλάτων στην Πολιτεία. Του ηγέτη δηλαδή, ο οποίος έχει χρέος να κατεβεί στο λαό, να πάρει τον πολίτη απ’το χέρι και δίχως να τον χειραγωγεί, να τον οδηγήσει στην κοινωνία της γνώσης, της διανόησης, των αξιών και των ιδανικών. Δυστυχώς όμως, πράττει το αντίθετο. Η αδιαφάνεια και η ασυδοσία έχουν κατακλύσει το δημόσιο και ιδιωτικό βίο, εξυπηρετώντας πάντοτε παράνομα και ιδιοτελή συμφέροντα.
Πολλοί είναι αυτοί που ισχυρίζονται ότι οι αγωνιστές της γενιάς του Πολυτεχνείου πρέπει να αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση για τους νεότερους. Ποιοι όμως αγωνιστές; Αυτοί που προαναφέραμε; Αυτοί που χρησιμοποίησαν το ”Ήμουν και εγώ στο Πολυτεχνείο” ως διαβατήριο επαγγελματικής και πολιτικής αποκατάστασης; Αυτοί που μετέτρεψαν το ”Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία” σε ”Φραπέ-Μπριζόλα-Κοκα κολα”; Αυτοί που πλέον έχουν γίνει δέσμιοι της υλιστικής-καταναλωτικής κοινωνίας, βάζοντας το ατομικό πιο πάνω απ’το συλλογικό συμφέρον; Μάλλον οι στίχοι του Βάρναλη ”Που σουν νιότη που δειχνες πως θα γινόμουν άλλος…”, αλλά και αυτοί του τραγουδιού Νοέμβρης 90 ”Στα κόμματα γαντζώθηκαν και γω δεν ξέρω τι να πω…” ταιριάζουν γάντι στην περίπτωση!
Όμως, στον αντίποδα υπάρχουν και οι αφανείς ήρωες της φοιτητικής εξέγερσης. Αυτοί που διάλεξαν να πορευτούν μόνοι τους, διατηρώντας τη συμμετοχή τους σ’αυτή μόνο ως διαβατήριο ηθικής αποκατάστασης απέναντι στην πατρίδα, στα δημοκρατικά ιδεώδη και στους ίδιους τους τους εαυτούς. Πίστεψαν και πιστεύουν ακράδαντα στις αρχές της συλλογικότητας, της ελευθερίας και της προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δίχως να το διατυμπανίζουν ως περιφερόμενος θίασος στα τηλεοπτικά παράθυρα, προκειμένου να αποκομίσουν προσωπικά οφέλη! Σε κάθε περίπτωση, ακόμη και σήμερα με τις πράξεις τους δείχνουν στους νεότερους το δρόμο του Πολυτεχνείου. Ένα δρόμο αγώνων και διεκδικήσεων, που αναδεικνύει τα σύγχρονα αιτήματα και οράματα. Οράματα που τείνουν να βυθιστούν στο τέλμα της εμπορευματοποίησης και της αποϊδεολογικοποίησης…