Στο βάθος των αιώνων τίποτε δεν ανήκει σε κανέναν. Ακόμα και αν ο βιολογικός θάνατος ξεπεραστεί από την παρουσία διαδόχων, έρχεται η στιγμή που μια ιδιοκτησία θα αλλάξει μοίρα.
Έως και τον 20ο αιώνα, η ταφή των ιδιοκτητών στον περίβολο του σπιτιού ίσως ήταν μια απέλπιδα προσπάθεια αντίστασης στο πεπρωμένο του χρόνου. Δημοτικά νεκροταφεία δεν υπήρχαν, ούτε συγκεκριμένοι κανονισμοί της πολιτείας, οπότε το ζήτημα της ταφής αποτελούσε πολλάκις ιδιωτική υπόθεση.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της αντίληψης είναι ο οικογενειακός τάφος στον περίβολο του ερειπωμένου αρχοντικού της Λυσιμαχείας, που πρόσφατα αναδείχθηκε από φωτορεπορτάζ του Γιάννη Γιαννακόπουλου και αναπαραστάθηκε από το θεατρικό “Το κτήμα” της Μαίρης Χρυσικοπούλου.
Ο Γιάννης Γιαννακόπουλος προσεγγίζει εκ νέου το ζήτημα αυτό με το παρακάτω φωτογραφικό υλικό και σχόλιο:
“Σε χθεσινοαπογευματινή επίσκεψη στο χωριό Λυσιμαχία βρεθήκαμε με φίλους και όπως ήταν φυσικό και επόμενο, μετά την πρόσφατη παρουσίαση του έργου της κ. Μαίρης Χρυσικοπούλου “ΤΟ ΚΤΗΜΑ” που αναφέρεται στο παραπάνω χωριό, έγινε αναφορά και στο αρχοντικό και γενικότερα στην οικογένεια Πλατανιώτη.
Οι συνομιλητές αναφέρθηκαν σε πολλά γεγονότα, πάντα σε σχέση με την οικογένεια, και μας οδήγησαν στον μεγαλόπρεπο οικογενειακό τάφο που δεν βρίσκεται στο νεκροταφείο αλλά σε ένα ύψωμα μέσα στην άλλοτε ιδιοκτησία από όπου η θέα προς την λίμνη Λυσιμαχία και το Αγρίνιο είναι καταπληκτική.
Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι στο τάφο είναι ενταφιασμένοι οι αδελφοί Πλατανιώτη και ο μικρός Λεωνίδας. Ο Λουκιανός και η Ιρένα έχουν ενταφιαστεί μάλλον στο Μεσολόγγι.
Αναμενόμενο είναι το θέμα, που δεν αφορά μόνο την ιστορία της συγκεκριμένης οικογένειας αλλά έχει και σχέση με την ιδιοκτησιακή και οικονομική εξέλιξη της περιοχής, να κυριαρχεί στις συζητήσεις και συνεχώς να αποκαλύπτονται και νέα στοιχεία γενικότερου ενδιαφέροντος.”
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ VIDEO