Του Λίνου Υφαντή,
Έτος 2001: Περίοδος ευημερίας και αισιοδοξίας. Συνέπεσαν με τις περιόδους των πρώτων ετών των σπουδών. Η γειτονιά ήταν ιδανική αλλά επίσης ήταν και γεμάτη Αγρινιώτες: Το τρίγωνο Ιλίσια, Ζωγράφου, Γουδή στην Αθήνα. Το μόνο περίεργο αποτελούσε η οδός διαμονής, η οποία την έλεγαν Καμπούλ.
Μέχρι το 2001 κανείς δεν έδινε σημασία στην οδό Καμπούλ. Οι περισσότεροι το θεωρούσαν ένα απλά περίεργο όνομα, κάποιον τραγουδιστή ίσως ή κάτι οριεντάλ που ήταν της μόδας. Ήταν μια πινελιά στη διαδρομή της Αγρινιώτικης παροικίας, η οποία ζούσε έντονα φοιτητικά χρόνια και πηγαινόερχονταν στην Καμπούλ των Ιλισσίων καθώς και σε άλλα Αγρινιώτικα στέκια της περιοχής. Λίγοι όμως γνώριζαν ότι η “Καμπούλ” ήταν στην αντζέντα ονομάτων της δεκαετίας του ’80 που είχε ο τότε Δήμος Ζωγράφου και κεντρικό παράδειγμα την Ούλωφ Πάλμε προς τιμή του φιλειρινιστή πρωθυπουργού της Σουηδίας που δολοφονήθηκε το 1986. Δύο στενά πιο πάνω στην κάθετη λεωφόρο Αυξεντίου φαίνεται ότι ο Δήμος ήθελε να τιμήσει το λαό του Αφγανιστάν και την αντίσταση του στους Σοβιετικούς δίνοντας στο στενό όπου βρίσκονταν στο φοιτητικό σπίτι το όνομα της πρωτεύουσας “Καμπουλ”.
Ήταν και αυτό στα πλαίσια της ενθύμησης της 80ς επικαιρότητας.
Όλα καλά και αδιάφορα ως το 2001, όταν οι δίδυμοι πύργοι στην Αμερική έπεσαν. Όταν έγινε το συμβάν, το σχολιάζαμε με απορία και με το γνωστό Αγρινιώτικο χιούμορ, όταν στην φοιτητική παρέα υπήρχαν Αγρινιώτες. Στην πορεία όμως το γεγονός αυτό οδήγησε στο βομβαρδισμό του Αφγανιστάν, ενώ στις τηλεοράσεις μας άρχισαν να εμφανίζονται γενειοφόροι κύριοι με μαύρα γιλέκα και μεγάλα τουρμπάνια, οι Ταλιμπάν. Μπορεί λόγω του τότε νεαρού της ηλικίας μας να μας προκαλούσαν θυμηδία, όμως πέρα από όσα μάθαμε για αυτούς, οι Ταλιμπάν “προκάλεσαν” μια μικρή ζημιά στην οδό όπου ήταν το φοιτητικό μου σπίτι. Όταν άρχισαν οι κλασσικές φοιτητικές παραγγελίες σε delivery και ο πιτσαδόρος άκουγε το όνομα “Καμπούλ” ως τόπο προορισμού του εδέσματος, τότε ή ξαναρωτούσε με απορία ή μειδιάζε κάνοντας χαβαλέ ή νόμιζε ότι του κάναμε πλάκα. Πλέον η παραγγελία της πίτσας ήταν μια μικρή ¨”περιπέτεια¨,
Όλα αυτά όμως τελείωσαν μία ωραία μέρα: Ξυπνώντας το πρωί αντικρίζουμε στο μπαλκόνι μας συνεργία του Δήμου Ζωγράφου να σπεύδουν να κατεβάζουν την πινακίδα “Καμπούλ” και να την αντικαθιστούν με την οδό “Μανώλη Ανδρονίκου”. Πλέον η “Αφγανική” αναφορά θεωρούνταν παρελθόν, η οποία έπαψε πλέον να θυμίζει την αντίσταση ενός λαού και παρέπεμπε σε άλλα ζητήματα. Μαζί με αυτά έμεινε στο μπαούλο της ανάμνησης μου η Καμπούλ και οι ταλιμπάν ερμειτικά κλεισμένες για δύο περίπου δεκαετίας, έως ότου τους θυμηθούμε ξανά το τρέχον καλοκαίρι λόγω των εξελίξεων στο Αφγανιστάν. Όπως και να έχει όμως η αφετηρία ήταν εκείνος ο αθώος φοιτητικός δρόμος που βλέπετε στην εικόνα, από τον οποία ένας φοιτητής Αγρινιώτης έμαθε για πρώτη φορά ότι η ιστορία δεν είναι αυτό που έγινε αλλά αυτό που θυμόμαστε.
* Το παρόν αποτελεί αυτοβιογραφικό σημειώμα.