Ο Αντώνης Χαροκόπος μιλά για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα άτομα με αναπηρία και τις διεκδικήσεις τους. Καλεί στο Πανελλαδικό Παν-Αναπηρικό Συλλαλητήριο της Παρασκευής.
«Η 3η Δεκέμβρη, Παγκόσμια και Εθνική Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία αποτελεί ημέρα συσπείρωσης των ατόμων με αναπηρία και των οικογενειών τους, διατρανώνοντας τις θέσεις και τις διεκδικήσεις τους, αποστέλλοντας ένα ηχηρό μήνυμα στην Πολιτεία και την Κοινωνία για ίση αντιμετώπιση, ίσα δικαιώματα. Δεν αποτελεί γιορτή, ούτε ενδείκνυται για εκδηλώσεις φιλανθρωπικού χαρακτήρα». Με αυτά τα χαρακτηριστικά λόγια ο Αντώνης Χαροκόπος προσδιορίζει το μήνυμα της 3ης Δεκεμβρίου.
Ο Εντεταλμένος Περιφερειακός Σύμβουλος για Θέματα Υγείας & Κοινωνικής Αλληλεγγύης Δυτικής Ελλάδας Οργανωτικός Γραμματέας Ε.Σ.Α.μεΑ μίλησε στο agrinionews.gr για όλα τα ζητήματα που αφορούν τα Άτομα με Αναπηρία και για το Πανελλαδικό Παν-Αναπηρικό Συλλαλητήριο που διοργανώνεται στην Αθήνα, την Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου. «Δυστυχώς, σε μία χρονική περίοδο που η χώρα πλήττεται από μία εντεινόμενη κρίση η Πολιτεία που θα έπρεπε να προστατεύει τις ευπαθείς ομάδες όπως τα άτομα με αναπηρία και τις οικογένειές τους, με τα μέτρα που ακολουθεί, δημιουργεί κοινωνικές ανισότητες αποκλείοντάς τα από την απασχόληση, την εκπαίδευση, την υγεία κτλ». Σημειώνει επίσης πως «σε εθνικό επίπεδο χρειάζονται στοχευμένες στρατηγικές τις οποίες το αναπηρικό κίνημα τις έχει καταθέσει στην Πολιτεία προκειμένου να υπάρξει πλήρη κοινωνική ένταξη των ατόμων με αναπηρία και προστασία των οικογενειών τους». Αναλυτικά η συνέντευξη:
Τι σηματοδοτεί η 3η Δεκεμβρίου, Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία;
Η 3ης Δεκέμβρη, Παγκόσμια και Εθνική Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία αποτελεί ημέρα συσπείρωσης των ατόμων με αναπηρία και των οικογενειών τους, διατρανώνοντας τις θέσεις και τις διεκδικήσεις τους, αποστέλλοντας ένα ηχηρό μήνυμα στην Πολιτεία και την Κοινωνία για ίση αντιμετώπιση, ίσα δικαιώματα. Δεν αποτελεί γιορτή, ούτε ενδείκνυται για εκδηλώσεις φιλανθρωπικού χαρακτήρα.
Σε ποιο βαθμό έχει επιτευχθεί στη χώρα μας η κοινωνική ένταξη των ΑμεΑ
Η Διεθνής Σύμβαση του ΟΗΕ για τα Δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία, η οποία έχει υπογραφεί από τις περισσότερες χώρες παγκοσμίως και από την Ελλάδα αποτελεί βασικό μέσο εφαρμογής της προώθησης των ίσων δικαιωμάτων, ευκαιριών και της κοινωνικής ένταξης των ατόμων με αναπηρία. Η ισότιμη μεταχείριση από την Πολιτεία στην προσβασιμότητα, την εκπαίδευση, την υγεία, την ασφάλεια, την εργασία αποτελούν πάγιες διεκδικήσεις του αναπηρικού κινήματος.
Τα άτομα με αναπηρία έχουν δικαίωμα να απολαμβάνουν μέτρων που εξασφαλίζουν την αυτονομία, την επαγγελματική ένταξη και τη συμμετοχή τους στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της Χώρας.
Σε εθνικό επίπεδο χρειάζονται στοχευμένες στρατηγικές τις οποίες το αναπηρικό κίνημα τις έχει καταθέσει στην Πολιτεία προκειμένου να υπάρξει πλήρη κοινωνική ένταξη των ατόμων με αναπηρία και προστασία των οικογενειών τους.
Πως πιστεύεται ότι έχει αποκρυσταλλώσει η κοινωνία την εικόνα του ατόμου με αναπηρία;
Εάν με ρωτούσατε αρκετά χρόνια πίσω θα σας απαντούσα απερίφραστα ότι η κοινωνία, με την συμπεριφορά της, παρουσιάζει μία εικόνα του ατόμου με αναπηρία που το στιγματίζει και το περιθωριοποιεί. Και αυτό συνέβαινε διότι η άγνοια του γενικού πληθυσμού εμπόδιζε να γίνουν αντιληπτές οι δυνατότητες και οι ανάγκες των ατόμων με αναπηρία.
Εδώ λοιπόν το αναπηρικό κίνημα αγωνίστηκε και δούλεψε. Η όλο και μεγαλύτερη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους εκ μέρους των ίδιων των ατόμων με αναπηρία σε συνδυασμό με την πιο ευρεία παρουσία τους στην κοινωνική ζωή, περιόρισαν κατά πολύ τη μερίδα του πληθυσμού που νιώθει «οίκτο» απέναντί τους. Αυτός είναι ο ρόλος και των φορέων μελών των ατόμων με αναπηρία και των οικογενειών τους. Να προσεγγίσουν τον πολίτη, να τον ενημερώσουν, να συνεργαστούν και να αναδείξουν την ισότιμη και καθολική συμμετοχή του ατόμου με αναπηρία σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής (αθλητισμός, πολιτική, πολιτισμός, απασχόληση, εκπαίδευση κ.α.)
Ειδικά, οι εκπρόσωποι των ατόμων με αναπηρία πρέπει να λειτουργούν με ήθος και αξιοπρέπεια, αναδεικνύοντας όλα τα ζητήματα του αναπηρικού χώρου και φέρνοντας κοντά την κοινωνία και την Πολιτεία.
Σας ικανοποιεί η αντιμετώπιση της πολιτείας προς τα ΑμεΑ. Το ερώτημα αφορά τόσο το θεσμικός πλαίσιο , όσο και τις υποδομές.
Τα άτομα με αναπηρία και οι οικογένειες τους έχουν πληγεί δραματικά από την παρούσα οικονομική κρίση και βιώνουν με τον πιο επώδυνο τρόπο την υποβάθμιση του δημοσίου συστήματος κοινωνικής φροντίδας και εκπαίδευσης.
Σχεδόν όλες οι δομές κοινωνικής πρόνοιας και υγείας είναι υποστελεχωμένες και ουσιαστικά λειτουργούν με τις υπεράνθρωπες προσπάθειες των εργαζομένων ενώ η υπεχρηματοδότηση δημιουργεί ελλείψεις σε φάρμακα, αναλώσιμα κ.α.
Σοβαρά προβλήματα λειτουργίας αντιμετωπίζουν επιπλέον δομές που φιλοξενούν άτομα με νοητικές αναπηρίες, Στέγες Υποστηριζόμενης Διαβίωσης, Κέντρα Διημέρευσης αλλά και δομές κλειστής φροντίδας που όπως όλοι αντιλαμβανόμαστε προσφέρουν υπηρεσίες τόσο πολύτιμες σε άτομα με αναπηρία που μπορούμε να πούμε ότι είναι ζωτικής σημασίας.
Δυστυχώς, σε μία χρονική περίοδο που η χώρα πλήττεται από μία εντεινόμενη κρίση η Πολιτεία που θα έπρεπε να προστατεύει τις ευπαθείς ομάδες όπως τα άτομα με αναπηρία και τις οικογένειές τους, με τα μέτρα που ακολουθεί, δημιουργεί κοινωνικές ανισότητες αποκλείοντάς τα από την απασχόληση, την εκπαίδευση, την υγεία κτλ.
Σε ποιο βαθμό είναι προσβάσιμη η αγορά εργασίας στα ΑμεΑ
Ένα σοβαρό εφόδιο για να μπορέσει κάποιος να βγει από το φάσμα της ανεργίας και να εργαστεί αποτελεί η εκπαίδευση. Για τα Άτομα με Αναπηρία όμως η εκπαίδευση είναι δύσκολη. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε σχέση με τους υπόλοιπους πολίτες, τα άτομα με αναπηρία έχουν κατά λιγότερες πιθανότητες να αποκτήσουν μία ολοκληρωμένη εκπαίδευση.
Πρόσφατα υπήρξε μία θετική εξέλιξη με τον νόμο για την Κινητικότητα στην δημόσια διοίκηση που ψηφίστηκε στη Βουλή, αναφορικά με τις προσλήψεις ατόμων με αναπηρία και μελών των οικογενειών τους στο Δημόσιο μέσω ΑΣΕΠ
Υπάρχει όμως ανάγκη και είναι κύριο αίτημα του αναπηρικού κινήματος η εκπόνηση και η εφαρμογή μιας ολοκληρωμένης εθνικής στρατηγικής για την απασχόληση και την εργασία των ατόμων με αναπηρία, εφόσον οι μέχρι σήμερα εφαρμοσμένες πολιτικές στον τομέα αυτό ήταν αποσπασματικές και αναποτελεσματικές.
Ποιος ο ρόλος της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ατόμων με Αναπηρία (Ε.Σ.Α.μεΑ) και της Περιφερειακής Ομοσπονδίας Ατόμων με Αναπηρία Δυτικής Ελλάδας και Νοτίων Ιονίων Νήσων»
Η Εθνική Συνομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρία αποτελεί τριτοβάθμιο φορέα που αγωνίζεται για την προώθηση των ανθρωπίνων και κοινωνικών δικαιωμάτων των ατόμων με αναπηρία και των οικογενειών τους και τη βέλτιστη οργάνωση του αναπηρικού κινήματος. Είναι η αντιπροσωπευτικότερη οργάνωση των ατόμων με αναπηρία και κοινωνικός εταίρος της Πολιτείας βάσει νόμου ενώ αποτελεί ιδρυτικό μέλος του Ευρωπαϊκού Φόρουμ Ατόμων με Αναπηρία και έχει ενεργή συμμετοχή στην Παγκόσμια Οργάνωση για την Αναπηρία. Στο πλαίσιο αυτό, με την τεχνογνωσία και την εμπειρία της, αποτελεί πολύτιμο συνεργάτη των οργάνων της Πολιτείας και της Τοπικής-Περιφερειακής Αυτοδιοίκησης. Η Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας με πανελλαδική πρωτοβουλία έχει υπογράψει πρωτόκολλο συνεργασία με την Ε.Σ.Α.μεΑ προκειμένου μέσω στενής συνεργασίας να διαμορφώσουν μία Περιφερειακή Στρατηγική για την αναπηρία.
Η Περιφερειακή Ομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρία Δυτικής Ελλάδας και Νοτίων Ιονίων Νήσων ως δευτεροβάθμιος φορέας, μέλος της Ε.Σ.Α.μεΑ, έχει την ευθύνη για το συντονισμό των δράσεων και την συνεργασία με τα σωματεία ατόμων με αναπηρία στις Περιφερειακές Ενότητες Αιτωλοακαρνανίας, Αχαΐας , Ηλείας, Ζακύνθου και Κεφαλληνίας ενώ αριθμεί σε είκοσι τρία ενεργά μέλη. Παρεμβαίνει σε τοπικό, περιφερειακό αλλά και εθνικό επίπεδο εάν χρειαστεί.
Η κινητοποίηση της 3ης Δεκεμβρίου ποια χαρακτηριστικά και ποιες διεκδικήσεις θα έχει;
Με αφορμή την 3η Δεκεμβρίου διοργανώνεται στην Αθήνα, την Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου Πανελλαδικό Παν-Αναπηρικό Συλλαλητήριο. Η συμβολή και η συμμετοχή όλων των ατόμων με αναπηρία και των οικογενειών τους από κάθε γωνιά της χώρας αλλά και ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας στο Συλλαλητήριο που διοργανώνεται με στόχο την προάσπιση των ανθρώπινων δικαιωμάτων των ατόμων με αναπηρία και των οικογενειακών είναι καθοριστική. Τα άτομα με αναπηρία, χρόνιες παθήσεις και οι οικογένειές τους θέλουν να ζήσουν αξιοπρέπεια, ισότητα και δικαιοσύνη, χωρίς να πληρώνουν μία κρίση που δεν δημιούργησαν.
Διεκδικήσεις όπως η άρση των μειώσεων που έχουν επέλθει στους μισθούς και στις συντάξεις των ατόμων με αναπηρία και χρόνιες παθήσεις εξαιτίας των μνημονίων, η προστασία των επιδομάτων, η αναμόρφωση του ν.2643/98 ώστε να θεσπιστεί ένας νέος νόμος αποκλειστικά για την εργασία των ατόμων με αναπηρία, η διασφάλιση της απρόσκοπτης πρόσβασης στα φάρμακα υψηλού κόστους από τα φαρμακεία του ΕΟΠΥΥ, ο εκσυγχρονισμός των Μονάδων Χρονίων Παθήσεων (π.χ. Διαβητολογικά Κέντρα, Μονάδες Τεχνητού Νεφρού, Μονάδες Μεσογειακής Αναιμίας, Κέντρα Αιμορροφιλικών), η εφαρμογή Εθνικού Σχεδίου Αποϊδρυματοποίησης για Διαβίωση στην Κοινότητα, με συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα εφαρμογής και ολοκλήρωσης, η εφαρμογή ολοκληρωμένου σχεδίου παρέμβασης για την Ειδική Εκπαίδευση, η ενίσχυση της χρηματοδότησης του τομέα της ψυχικής υγείας και η προώθηση της προσβασιμότητας στα άτομα με αναπηρία στις υποδομές (κτιριακές, εξωτερικοί χώροι κοινής χρήσης, παραλίες/αιγιαλοί, μεταφορές κ.λπ.) είναι μερικά μόνο από τα αιτήματα που είναι πολύ υψηλά στην ατζέντα.