Του Νικόλαου Δεληγιάννη δάσκαλου –Διευθυντή 1ου Ειδικού Δημοτικού Σχολείου Αγρινίου
Οι τελευταίες αναρτήσεις και πληροφορίες που κυκλοφορούν για τις επισκέψεις ειδικών και αρμόδιων για να επιθεωρήσουν το ΚΕΦΙΑΠ (Κέντρο Φυσικής Ιατρικής Αποκατάστασης) πρώην ΚΑΦΚΑ Αμφιλοχίας (Κέντρο Αποθεραπείας Φυσικής Κοινωνικής Αποκατάστασης) στα πλαίσια της προοπτικής φιλοξενίας προσφύγων, μου δίνουν την αφορμή να μοιραστώ μαζί σας τις παρακάτω σκέψεις.
Τα ΚΕΚΥΚΑΜΕΑ «Κέντρα Εκπαίδευσης Κοινωνικής Υποστήριξης , Κατάρτισης Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες και τα ΚΑΦΚΑ « Κέντρα Αποθεραπείας Φυσικής Κοινωνικής Αποκατάστασης» ιδρύθηκαν και λειτούργησαν 2002, στα πλαίσια Αναδιοργάνωσης και Ανάπτυξης του Εθνικού Συστήματος Κοινωνικής Φροντίδας.
Είχαν σχεδιαστεί διαμορφωθεί και εξοπλιστεί με ένα συγκεκριμένο σκοπό και στόχο που δεν ήταν άλλος, από την παροχή ολοκληρωμένων υπηρεσιών αποθεραπείας-αποκατάστασης και κοινωνικής επανένταξης των ατόμων με μόνιμη ή παροδική αναπηρία στοχεύοντας στη αποϊδρυματοποίηση και κοινωνική επανένταξη που αποτελούσε κυρίαρχο αίτημα του αναπηρικού κινήματος. Δυστυχώς τα ΚΕΚΥΚΑΜΕΑ και τα ΚΑΦΚΑ απαξιώθηκαν λειτουργώντας χωρίς οργανισμό και κανονισμό, χωρίς προσωπικό, με κομματικά επιλεγμένες άσχετες διοικήσεις, με προϋπολογισμούς πείνας και με περικοπές μακροχρόνια προσφερόμενων υπηρεσιών λόγω αδυναμίας χρηματοδότησης.
Και το χειρότερο από την 1η Ιανουαρίου του 2012 πήραν τη σημερινή μορφή τους, εντασσόμενα στα Γενικά Νοσοκομεία, παρακάμπτοντας επιφυλάξεις και αντιρρήσεις. Με μετατροπές και τροποποιήσεις από Κέντρα Αποθεραπείας, Φυσικής και Κοινωνικής Αποκατάστασης (Κ.Α.Φ.Κ.Α.), και Κέντρα Εκπαίδευσης Κοινωνικής Υποστήριξης , Κατάρτισης Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες (ΚΕΚΥΚΑΜΕΑ), έφτασαν στο σήμερα και στην αναβάπτισή τους, ως Κέντρα Φυσικής – Ιατρικής Αποκατάστασης (ΚΕΦΙΑΠ).
Είναι λυπηρό που όλα τα παραπάνω αφαίρεσαν το κοινωνικό στοιχείο που έντονα υπηρετούσαν και οδηγήθηκαν σε μια άλλη μορφή λειτουργίας ιατρικού προσανατολισμού.
Επειδή σκοπός τους ήταν :
Η παροχή υπηρεσιών αποκατάστασης ώστε να κατευθύνει την διαδικασία ανάρρωσής, να ενισχύσει της λειτουργικές ικανότητές, να υποκαταστήσει τις χαμένες λειτουργίες και µε την βοήθεια της κατάλληλης υποστηρικτικής τεχνολογίας, να προάγει την λειτουργική αυτονομία και να συνδράμει στην οικογενειακή και επαγγελματική επανένταξη των ανθρώπων µε αναπηρία παρεμβαίνοντας κατάλληλα στη διαμόρφωση των συνθηκών του περιβάλλοντός τους.
Η καταγραφή των εξατομικευμένων αναγκών και δυνατοτήτων κάθε ατόμου και ο σχεδιασμός εξατομικευμένου προγράμματος για την κάλυψη των βιοψυχοκοινωνικών αναγκών του και την παροχή ολοκληρωμένης κοινωνικής φροντίδας.
Η ανάπτυξη προγραμμάτων και δραστηριοτήτων για τη διασφάλιση ενός αξιοπρεπούς επιπέδου διαβίωσης των ατόμων με αναπηρίες και την άμβλυνση και σταδιακή εξάλειψη προκαταλήψεων και στερεοτύπων εις βάρος των ατόμων με αναπηρίες και των οικογενειών τους και σταδιακή εξάλειψη φαινομένων κοινωνικού και οικονομικού αποκλεισμού.
Επειδή όλα τα παραπάνω χάθηκαν στο χρόνο, έχουμε υποχρέωση ως κοινωνία να φροντίσουμε να ξαναβρούν την ταυτότητα τους, να εκπληρώσουν τους σκοπούς και τους στόχους για τους οποίους ιδρύθηκαν. Ας εκμεταλλευτούμε δε και τον υπερσύγχρονο εξοπλισμό που σαπίζει στα υπόγεια και ας τους δώσουμε ξανά το όραμα και τη δυνατότητα της υποστήριξης και της αποκατάστασης, στους αδύναμους και στους ανήμπορους.
Ας αναζητήσουμε όλοι μαζί με περισσότερη υπευθυνότητα και περίσκεψη, χώρους φιλοξενίας των προσφύγων, χωρίς να διαλύουμε τον ιστό της Ιατρικής και Κοινωνικής Φροντίδας, στις τόσο δύσκολες οικονομικά και κοινωνικά συνθήκες που βιώνουμε.