Του Λίνου Υφαντή,
Η βόλτα επί Κορωνοϊου για σωματική άσκηση ήταν και αυτό κάτι πρωτόγνωρο από αυτά που ζούμε. Αν και είναι πρόωρο να ειπωθεί, παρόλα αυτά ίσως αυτή αφήσει τελικά περισσότερα στην καθημερινότητα μας.
Είμαι από τους αισιόδοξους που πιστεύει ότι οι πανδημίες στην ιστορία ακόμα και οι πιο θανατηφόρες, υπήρξαν ουδέτερα γεγονότα που δεν γέννησαν από μόνες τους μακροχρόνιες κοινωνικές, ιστορικές, οικονομικές αλλαγές.
Παρόλα αυτά μπορεί ενδεχομένως η σημερινή ιδιαιτερότητα που ζούμε πέρα από την ανάδειξη της ως μέγιστη αρνητική εμπειρία μιας ολόκληρης γενιάς,να μας αφήσει και κάποια κατάλοιπα με θετικό πρόσημο.
Η μόνη και πιο ευχάριστη ώρα της Κορωνοϊκής εποχής είναι η σωματική άσκηση. Ο σύντομος χαρακτήρας της την εστιάζει ως περπάτημα στη γειτονιά ή σε εξωτερικούς χώρους. Αντιθέτως το πάλαι ποτέ κραταίο κέντρο αποφεύγεται, γιατί πρωτίστως θα είναι άδειο, όλα θα είναι κλειστά και απαγόρευση να μην υπήρχε θα ήταν αδιάφορο.
Αυτό συμβαίνει στο Αγρίνιο αυτό συμβαίνει και σε άλλες πόλεις χωρίς περιφερειακά κέντρα. Άλλωστε και το Αγρίνιο έχει έναν ουσιαστικά πυρήνα ως δομή και γύρω από αυτόν εξελίσσονταν η πόλη όλες αυτές τις δεκαετιές.
Για τους παραπάνω λόγους ο κόσμος μέσα στις τραγικές καταστάσεις του εγκλεισμού και αγωνίας που ζει, ξαναείδε τη γειτονιά του, το περιμετρικό Αγρίνιο. Τον περπάτησε, έτρεξε, τον ξαναδιάβασε. Υπό κανονικές συνθήκες η πλειοψηφία με το ρολόι στο χέρι έπαιρνε το αυτοκίνητο και έκοβε βόλτες γύρω από την πλατεία για να παρκάρει δύο μέτρα πιο κοντά.
Ο Κορωνοϊός αύριο θα φύγει, θα αφήσει για καιρό πολλά “κουσούρια” τα οποία και αυτά -πιστεύω- θα ξεπεραστούν. Αν αφήσει κάποια ελάχιστα καλά, ίσως ένα από αυτά θα είναι η γειτονιά που ανακτήθηκε στα χρόνια του εγκλεισμού. Τουλάχιστον θα μας ξανακάνει απαιτητικούς πολίτες όπως κάποτε ήμασταν, αν πάντα υπάρχει μία θετική πρόβλεψη…