Σκέφτηκα πολύ αν έπρεπε να περιγράψω την χτεσινή μου εμπειρία από τον τελικό του Euro, κάπου στο δροσερό Αγρίνιο. Το τέλος του αγώνα βρήκε τον προπονητή της Πορτογαλίας, τον γνωστό μας Φερνάντο Σάντος, να μην πανηγυρίζει σαν τρελός, όπως θα δικαιούνταν, αλλά μπροστά σε όλες τις ευρωπαϊκές τηλεοράσεις να διαλέξει να πει ένα μεγάλο «ευχαριστώ στους Έλληνες» και όχι μόνο αυτό. «Πάντα στην καρδιά μου», μας αποτελείωσε. Πολλοί ανά τον κόσμο αναρωτήθηκαν και πάλι «τι έχει αυτή η Ελλάδα και την αγαπούν τόσοι ξένοι παράφορα; Γιατί ασχολούνται όλοι τόσο;» Σκέφτηκα αυτό που μου έλεγε ένας φίλος που ξέρει καλά την Πορτογαλία και τους Πορτογάλους.
Οι άνθρωποί της είναι περισσότερο ράθυμοι από εμάς αλλά πιο καλοπροαίρετοι. Έχουν να το λένε για την ευγένειά τους οι Έλληνες που βρέθηκαν εκεί για το «2004» όταν είχε κουφαθεί ο πλανήτης πολύ περισσότερο από ότι χτες. Περπατούσες στον δρόμο, τους είχες κλείσει το σπίτι κι όχι μόνο δεν είχες πρόβλημα(φανταστείτε αντεστραμμένη την εικόνα!)αλλά ερχόταν κόσμος και σου έλεγε «μπράβο, ωραία ομάδας έχετε»! Φίλοι έχουν βρεθεί σ΄ αυτή την τόσο «παρόμοια» με μας χώρα του ευρωπαϊκού νότου για να μας διαβεβαιώσουν: «μην ακούς, δεν υπάρχει η παραμικρή σχέση». Κι εκεί τα μαγαζιά ήταν χειρότερα από τα δικά μας, μπορούσες να δεις στα περίχωρα της Λισαβόνας καταστήματα που εδώ αντιστοιχούν με τη δική μας λαϊκή. Πάγκοι, μια λάμπα στη μέση, κάμποση πίκρα. Αλλά λιγότερη πονηριά.
Δεν είναι μόνο η Παιδεία. Είναι και ο βαλκανικός ξερολισμός μας παρέα με έναν απίθανο υπερπατριωτισμό που διαπνέει αριστερούς και δεξιούς και ο οποίος ακριβώς επειδή είναι τόσο υπερβολικός γίνεται αντικείμενο χλευασμού ή και καθαρού μίσους από τους πιο «εναλλακτικούς». Εμείς εναντίον όλων. Εμείς πάντα με τους αδυνάτους. Εμείς ενάντια στους αποικιοκράτες και τις μεγάλες δυνάμεις. Εμείς και οι προδότες, οι τσάμηδες, οι νενέκοι, οι δοσίλογοι… Έγραφα στην αρχή ότι προβληματίστηκα για το αν έπρεπε να περιγράψω την χτεσινή μου εμπειρία.
Έβλεπα το ματς και συνεχώς άκουγα έναν από το κοινό μας να βρίζει τους Ευρωπαίους, τους Γάλλους αποικιοκράτες, το ΝΑΤΟ, τις μεγάλες δυνάμεις. Μπήκα στον πειρασμό να του πω ότι οι Πορτογάλοι υπήρξαν κι εκείνοι αποικιοκράτες κι από τους πιο σκληρούς. Είχαν έφεση στο δουλεμπόριο, όπου πέρασαν άφησαν κακή φήμη(Βραζιλία), ακόμη και ως μετανάστες στην Νότια Αφρική δεν θέλουν να τους θυμούνται γιατί ήταν σκληρά με το απαρτχάιντ, έχω συγγενή που τα έχει ζήσει από κοντά. Αλλά οι Πορτογάλοι, όπως και πολλοί άλλοι λαοί, άλλαξαν, «ξεκόλλησαν», πέρασαν άλλες καταστάσεις. Δεν είναι το ίδιο πράγμα που ήταν κάποτε, ίσως γιατί έφθιναν ιστορικά και δεν παρέμειναν τις μεγάλες δυνάμεις. Η τερατώδης άγνοιά μας διαφεντεύει τις ζωές μας, ακόμα κι ένα ζεστό κυριακάτικο βράδυ με μπάλα κάπου στο Αγρίνιο, πολύ απλά γιατί κρίνουμε σαν να είμαστε εμείς το κέντρο του σύμπαντος. Γιατί δεν μας φτάνει να πούμε ότι, ρε παιδί μου, είμαστε με την Πορτογαλία γιατί νιώθουμε πιο κοντά της και είναι η «αδύναμη» της υπόθεσης.
Σήμερα το πρωί σηκώθηκα και είδα τις εφημερίδες. Κατάλαβα και πάλι. Ήξερα τι πρέπει να διαβάζει ο φίλος που ούρλιαζε για τους αποικιοκράτες και τους Έλληνες υπηκόους τους. Βλέπετε εδώ πιο κάτω την καλή εφημερίδα: εξηγεί γιατί λυσσάνε τα συμφέροντα στο μέσον της. Από πάνω ο εκδότης δίνει μάχη με τη ΝΑSA για την ελιά στο χωριό του στην Κρανιά, που είναι υπεράνω όλων. Μάχη αδυσώπητη, αντρίκεια, αντιστασιακή απέναντι στα μεγάλα συμφέροντα και τις μεγάλες δυνάμεις. Μάχη που εξηγεί τόσα πολλά βράδια σαν το χτεσινό με το Γαλλία-Πορτογαλία…
Γ.Συμψηρής
1 Σχόλιο
Σε λίγο στο wikipedia για την Ελλάδα:
Εθνικό σύνθημα: “ο λαός δεν ξεχνά τη σημαίνει δεξιά”
Εθνικός ύμνος: “νόμος είναι το δίκιο του συνδικαΛΗΣΤΗ”
Πρωτεύουσα: Βερολίνο
Επίσημες γλώσσες: “νέα ομιλία από Αλέξη Όργουελ Τσιπρανδρέου (θεσμοί για τρόικα κτλ)”
Πολίτευμα: Ψεκασμένη φασιστερά με ολίγον ακροδεξιά
Πληθυσμός: 4 εκατομμύρια συνταξιούχοι, 1 εκατομμύριο δημόσιοι υπάλληλοι, 2,5 εκατομμύρια ΔΟΥΛΟΙ ΤΟΥ ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΤΟΜΕΑ και λοιπά.
Νόμισμα: Ηλεκτρονικό Μπρουφακικό ευρώ
Θρησκεία: Ισλαμικός δημιοσιοκηφηνισμός
…