«Αυτός, o Άλλος και το Παντελόνι» του Ιάκωβου Καμπανέλλη έρχεται στο ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου τη Δευτέρα 4 και την Τρίτη 5 Δεκεμβρίου στις 21:00.
Με αφορμή το φετινό έτος Ιάκωβου Καμπανέλλη, ο δημοφιλής ηθοποιός Χρήστος Χατζηπαναγιώτης κι ο ηθοποιός και σκηνοθέτης, γνωστός μεταξύ άλλων και για τη θητεία του στο νεοελληνικό έργο, Μάνος Καρατζογιάννης παρουσιάζουν το μονόπρακτό του «Αυτός και το παντελόνι του», που ανέβηκε το Μάιο του 2018 στο Θέατρο Σταθμός, μαζί με τον «Επικήδειο» του ίδιου συγγραφέα σε ενιαία παράσταση με τον γενικό τίτλο «Αυτός, ο Άλλος και το Παντελόνι του».
Η τόσο αστεία όσο και συγκινητική παράσταση – φόρος τιμής στον πατριάρχη του νεοελληνικού θεάτρου – που παρουσιάστηκε το περασμένο καλοκαίρι στον Πύργο Μπαζαίου στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Νάξου, γενέτειρας του Ιάκωβου Καμπανέλλη, αποσπώντας εξαιρετικές κριτικές , θα έλθει στο Αγρίνιο για δύο μόνο παραστάσεις.
Χρήστος Χατζηπαναγιώτης: όπως όλα τα σπουδαία κείμενα, συνεχίζουν να μιλούν κατά ευθείαν στην καρδιά του θεατή, να τον κάνουν να γελάει, να τον συγκινούν.
Μιλώντας στο agrinionews.gr για την παράσταση ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης αναφέρει:
«Περσυ το καλοκαίρι με αφορμή τα 100 χρόνια από την γέννηση του Ιακωβου Καμπανέλλη μου έγινε πρόταση από το φεστιβάλ Ναξου να παρουσιάσω το ‘αυτός και το παντελόνι του’ που είχα παίξει μερικά χρόνια πριν στο Θέατρο Σταθμός σε σκηνοθεσία Μανου Καρατζογιαννη.
Το μονόπρακτο είχε διάρκεια 20 λεπτά ,όποτε σκεφτήκαμε με τον Μανό να δουλέψουμε κι άλλο ένα σπουδαίο μονόπρακτο του Καμπανέλλη,τον σπαρταριστό ‘επικήδειο’,και να φτιάξουμε μια παράσταση που θα την παρουσιάσουμε στο φεστιβάλ ,και μετά θα την ταξιδέψουμε και σε διαφορά μέρη της Ελλάδας.Ετσι κι έγινε. Η παράσταση είχε μεγάλη αποδοχή μεγάλη επιτυχία κι αυτό μας ώθησε να συνεχίσουμε Δευτεροτριτα και τον χειμώνα. Παίξαμε σε διάφορες πόλεις ,Θεσσαλονίκη, Βολο,Πατρα, Σερρες κλπ….και φέτος συνεχίζουμε το ταξίδι. Ξεκινησαμε από την Λαμία ,έπαιξα για τους Έλληνες της Κωνσταντινούπολης στον εορτασμό για τα 130 χρόνια του Ζωγραφειου Λυκείου και τώρα Δευτέρα και Τρίτη 4-5/12 θα είμαστε στο Αγρίνιο στο δημοτικό θέατρο. Χαιρομαι πολύ που καταπιάστηκα μ αυτά τα σπουδαία κείμενα και χαίρομαι ακόμα πιο πολύ για την μεγάλη ανταπόκριση του κοινού όπου κι αν έχουμε παίξει, και την μεγάλη συγκίνηση που μου προσφέρει αυτή η παράσταση».
Καθώς τα δυο έργα γράφτηκαν σε παλαιότερες εποχές, πριν επτά και τρεις δεκαετίες, αντίστοιχα ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης ερωτήθηκε αν είναι επίκαιρα τα μηνύματα τους.
«Πράγματι είναι δυο κείμενα γραμμένα το 1958 το ένα για τον Βασίλη Διαμαντοπουλο και το θέατρο τέχνης, κι ο ‘επικήδειος’, το 1992 για τον Θανάση Παπαγεωργιου στο θέατρο ΣΤΟΑ. Κι όπως όλα τα σπουδαία κείμενα, συνεχίζουν να μιλούν κατά ευθείαν στην καρδιά του θεατή, να τον κάνουν να γελάει, να τον συγκινούν. Ειναι πια μπορούμε να πούμε δυο κλασσικά κείμενα», σημείωσε.
Η μοναξιά είναι ένα βασικό ζήτημα που πραγματεύεται η παράσταση. Για το πόσο έντονη είναι στις μέρες μας το ερώτημα στον Χρήστος Χατζηπαναγιώτης που ανέφερε τα εξής:
«Στο ‘αυτός και το παντελόνι του’ το θέμα είναι η μοναξιά κι το δυσαναπλήρωτο κενό της μάνας. Ο ήρωας συγκατοικεί με τις αναμνήσεις του, και τις φαντασιώσεις που του προκαλεί η μοναξιά του. Η ανάγκη του να έχει έναν άνθρωπο ,εκφράζεται άλλοτε με υποδόριο χιούμορ κι άλλοτε με ακραιφνή ευαισθησία. Στον σπαρταριστό ‘επικήδειο’ ,ο συγγραφέας σατιρίζει την ματαιοδοξία και τις μικρότητες της ανθρώπινης φύσης, χαριζοντας αβίαστα το γέλιο. Όπως καταλαβαίνεται είναι θέματα που δεν έχουν να κάνουν με εποχές, ειναι διαχρονικά. Γι αυτό και μιλούν ακόμα κατά ευθείαν στην καρδιά του θεατή, όπως βλέπουμε σ όλες τις παραστάσεις μας».
«Ελπιζω κι εύχομαι στις παραστάσεις της Δευτέρας και της Τρίτης να απολαύσουμε μαζί δυο βραδιές που θα μας διασκεδάσουν θα μας συγκινήσουν και θα μας ταξιδέψουν. Καλή αντάμωση», είναι το μήνυμα του ηθοποιού στο θεατρόφιλο κοινό του Αγρινίου ενόψει των δυο παραστάσεων στην πόλη .
Συντελεστές της παράστασης
Σκηνοθεσία: Μάνος Καρατζογιάννης
Ερμηνεία: Χρήστος Χατζηπαναγιώτης
Σκηνικό: Δημήτρης Καντάς
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Μουσική: Αντώνης Παπακωνσταντίνου
Φωτισμοί: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου
Βοηθός σκηνοθέτη: Φίλιππος Παπαθεοδώρου
Φωτογραφία: Γιώργος Καβαλλιεράκης
Διάρκεια παράστασης: 70 λεπτά
Εισιτήρια: Γενική είσοδος: 15€- Φοιτητικά-Ανέργων: 13€
Προπώληση: More.com(Viva.gr) και στο
ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΑΦΟΙ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΠΟΥΛΟΙ
ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΟΥ 10 , Τηλ.: 26410 28017
Σημείωμα σκηνοθέτη
Ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης μόνος του σκηνή. Ξανά. Γίνεται «Αυτός».
Μιλά για το ξόδι κάποιου «Άλλου» και για το «Παντελόνι» του.
Στο πρώτο μέρος της παράστασης, μέσα από έναν σπαρταριστό «Επικήδειο» μας χαρίζει – για άλλη μια φορά – αβίαστα το γέλιο σατιρίζοντας τη ματαιοδοξία και τις μικρότητες της ανθρώπινης φύσης.
Στο δεύτερο μέρος, το δυσαναπλήρωτο κενό της μάνας γίνεται σπαρακτικός μονόλογος με μόνους ακροατές τα έπιπλα του σπιτιού του. Συγκατοικεί με τις φορτισμένες αναμνήσεις και τις φαντασιώσεις που του προκαλεί η αβάσταχτη μοναξιά. Η υποσυνείδητη ανάγκη του να «έχει έναν άνθρωπο» εκφράζεται, άλλοτε με υποδόριο χιούμορ κι άλλοτε με ακραιφνή ευαισθησία.
Άλλωστε, η πίκρα, η γεμάτη από μοναξιά μελαγχολία, το καυστικό χιούμορ, η αγάπη και η νοσταλγία αποτελούν χαρακτηριστικά γνωρίσματα όχι μόνο των συγκεκριμένων μονόπρακτων αλλά κι ολόκληρου του έργου του Ιάκωβου Καμπανέλλη που φέτος, εκατό χρόνια από τη γέννησή του, τιμάμε τη μνήμη του και την προσφορά του στο θέατρο, στον κινηματογράφο και τη λογοτεχνία μας.
Μάνος Καρατζογιάννης
Σημείωμα συγγραφέα
Η αγάπη μου για τους μονολόγους είναι παλιά, από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’50, τότε που για πρώτη φορά είδα πως υπάρχουν και θεατρικά αυτής της μορφής. Ήταν και πάλι στο Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν. Έως τότε δεν ήξερα πως είναι δυνατόν να υπάρχει μονόπρακτο με ένα μόνο πρόσωπο επί σκηνής – κι όμως να μην είναι ένα. Ούτε θα μπορούσα να φανταστώ ότι είναι δυνατόν ένας ηθοποιός, όσο μάστορης κι αν είναι, να «μονολογεί» επί μισή ώρα επί σκηνής κι όμως να καθηλώνει τους θεατές.
Αυτός και το πανταλόνι του: Το 1957 – νομίζω την άνοιξη – ο Βασίλης Διαμαντόπουλος που ήδη είχε με πολύ μεγάλη επιτυχία παίξει μονολόγους σε πρόγραμμα του Θεάτρου Τέχνης, είχε μια τολμηρή ιδέα… να εμφανιστεί σ’ ένα πρόγραμμα αποτελούμενο όλο από μονολόγους.
Στον Επικήδειο, το άλλο πρόσωπο, αυτό που χωρίς να φαίνεται και να ακούγεται συνομιλεί με το επί σκηνής, με ενδιέφερε όσο και το επί σκηνής πρόσωπο που βλέπουμε και ακούμε. Χωρίς να είναι παρών, ο θεατής θα έπρεπε σιγά-σιγά να αρχίσει να τον φαντάζεται, να τον γνωρίζει, ακόμα και να μαντεύει και τις αντιδράσεις του. Αυτό φυσικά σημαίνει ότι πρώτος εγώ έπρεπε να ξέρω εξίσου καλά με τον επί σκηνής χαρακτήρα και τον αφανή συνομιλητή του. Ουσιαστικά δηλαδή πρόκειται για ένα διάλογο όπου αφαιρέθηκε ένας από τους δύο «λόγους». Για να αποκαλυφθούν και οι δύο μέσα από την οικονομία του ενός. Ποια η διαφορά; Τεράστια θα ’λεγα. Τόση που σαν συνήθη διάλογο αυτό το μονόπρακτο δε θα μού ’κανε κανένα κέφι να το γράψω.
Αυτή δα είναι και η μαγεία ενός μονολόγου, αυτή η μοναξιά του ενός προσώπου επί σκηνής, μοναξιά που ρευστοποιεί τα συγκεκριμένα του περίγυρου σε ύλη φαντασίας, ονείρου, σκέψης, δίνοντάς τους έτσι μιαν παραπανιστή σημασία και άπλα.
Ιάκωβος Καμπανέλλης (Από το πρόγραμμα της παράστασης της Γλυκερίας Καλαϊτζή «Άντρες σε κρίση» τη σαιζόν 2004 – 2005 για το Θέατρο Αμαλία και την Πειραματική Σκηνή Τέχνης).