Είναι γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια καλλιεργείται συστηματικά η αποστασιοποίηση των καθηγητών από τα ζητήματα του κλάδου και προβάλλεται, ως πολιτική στάση, η «αδιαφορία», ίσως σαν μια επιθετική διαμαρτυρία για την απογοητευτική εικόνα των συλλογικών οργάνων.
Αυτό που όλοι αποφεύγουν να παραδεχθούν (είτε δημοσίως, είτε στις ιδιωτικές τους συζητήσεις), είναι πως η μοναδική θεραπεία, σ’ όλα αυτά τα φαινόμενα, είναι η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ και όχι η ΑΠΟΧΗ!
Βέβαια η διατύπωση καλόπιστης κριτικής δεν ζημιώνει την συλλογική δράση, διότι επιδρά ευεργετικά στις αποφάσεις των συλλογικών οργάνων, όμως η κακόπιστη κριτική για όσους ασχολούνται ενεργά (χωρίς διακρίσεις), η οποία έχει ως στόχο να τους χρεώσει όλη την κακοδαιμονία της εκπαίδευσης, είναι τραγικό λάθος.
Σίγουρα ο κομματισμός, που για χρόνια επικράτησε, έβλαψε τον κλάδο διότι αποπροσανατόλισε τους καθηγητές απ’ τα πραγματικά προβλήματα, δίχασε τους συναδέλφους, ανέστειλε τις εξελίξεις, συντήρησε ανόητες αντιπαραθέσεις, που κάποιοι τις εκμεταλλεύτηκαν για να ανελιχθούν (χωρίς προσόντα) σε βάρος των προσοντούχων, και ήταν αίτιος για να παραχθούν (γνωστά) φαινόμενα παρακμής στον κλάδο.
Υπάρχει όμως και μια άλλη πραγματικότητα που την αδικούν οι γενικεύσεις του τύπου «όλοι φταίνε», «όλοι εκμεταλλεύτηκαν το σύστημα», διότι κανείς δεν έχει το δικαίωμα, ούτε μπορεί να διαγράψει την παρουσία συναδέλφων που υπηρέτησαν υπεύθυνα τα συλλογικά όργανα ( ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων), υποστήριξαν την θέσπιση αξιολογικών κριτηρίων π.χ. στην επιλογή των συναδέλφων στις υπηρεσιακές θέσεις(Διευθυντές), διεκδίκησαν την ίση μεταχείριση όλων, είτε στις εσωτερικές μετακινήσεις, είτε στην τοποθέτησή τους σε αμειβόμενες επιτροπές(Λυκειακές Επιτροπές, Βαθμολογικό Κέντρο…. ) και ποτέ δεν ζημίωσαν κανένα..
Τα συλλογικά όργανα λοιπόν είχαν και αυτούς, που όταν κάποιοι (πιθανόν πολλοί) απολάμβαναν την ραστώνη τους, αποφεύγοντας (σκόπιμα) να εμπλακούν για κομματικούς και προσωπικούς λόγους, εκείνοι συμμετείχαν, αφιέρωσαν τον πολύτιμο χρόνο τους στην προώθηση λύσεων και ωφέλησαν τον κλάδο και την τοπική κοινωνία (Παράδοση των Παπαστρατείων Εκπαιδευτηρίων, Σεισμόπληκτα σχολικά Κτίρια, Συγχωνεύσεις – Καταργήσεις Σχολείων, Αξιοποίηση πολυτίμων σχολικών κτιρίων από την Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση….)
Εάν δεχτούμε την θεωρία του «άρρωστου συνδικαλισμού», τότε θα πρέπει ν’ δεχτούμε πως η συμπεριφορά της αποχής και της «απόστασης» είναι ακόμη πιο καταστροφική.
Οφείλουμε όμως, όλοι, να συνειδητοποιήσουμε πως σε περιόδους κρίσης οι συμμετοχικές διαδικασίες, στα συλλογικά όργανα, έχουν ύψιστη αξία και σημασία.
Αν εγκαταλείψουμε τα συνδικάτα θα μείνουμε μόνοι όταν ο κλάδος θα δεχτεί επίθεση, αν όμως συμμετέχουμε και είμαστε ενωμένοι τότε θα μπορέσουμε ν’ αντιδράσουμε αποτελεσματικά και δραστήρια στα δύσκολα που έρχονται….