Οι ξένοι επισκέπτες είναι η πηγή ζωής για την ρημαγμένη Αιτωλοακαρνάνικη ύπαιθρο. Δίνουν ζωή σε χωριά και οικισμούς, τα οποία το χειμώνα δεν έχουν ούτε ένα κάτοικο.
Τα μέρη αυτά αντιμετωπίζουν ανυπέρβλητες δυσκολίες όπως έντονα καιρικά φαινόμενα, απουσία ανθρώπινης δραστηριότητας και -κυρίως – την εγκατάλειψη.
Όσα από αυτά έχουν λιγοστούς κατοίκους, έχουν απωλέσει το πιο ενεργό κομμάτι του ενεργού πληθυσμού.
Και όταν λέμε ξένουν επισκέπτες δεν εννοούμε μόνο τους ετεροδημότες Αθηναίους αλλά και Αγρινιώτες που επιλέγουν να αποδράσουν τον Αύγουστο στην ύπαιθρο. Οι περισσότεροι δε από αυτούς κατανοούν την δυσκολία που αντιμετωπίζουν αυτά τα μέρη. Πολλοί μάλιστα από αυτούς συνεισφέρουν στα απομονωμένα αυτά μέρη με διάφορους τρόπους: Είτε μεσολαβούν ή πιέζουν για να γίνουν τα απαραίτητα, είτε κάποιες φορές όταν ωριμάσει μέσα τους η απόφαση- κτίζουν ένα σπίτι ή ανοίγουν μια επιχείρηση. Έτσι δείχνουν έμπρακτα την αγάπη τους για το σημείο που επέλεξαν ή έχουν βιώματα στην Αιτωλοακαρνανική ύπαιθρο.
Υπάρχει όμως και εκείνη η μερίδα-μειοψηφία συντριπτική επί το πλείστον- που αγνοεί ίσως ότι έχει πάει σε μέρος που δεν προσφέρει ανέσεις ανεπτυγμένου τουριστικού μέρους. Συνήθως επισκέπτεται το χωριό -συνήθως-καταγωγής λίγες μέρες τον Αύγουστο. Όλες αυτές τις λίγες μέρες,από το πρωί έως το βράδυ επισημάνει τα κακώς κείμενα του τόπου.
Και θα ήταν απόλυτα δικαιολογημένο, αν διαμαρτύρονταν π.χ. για το νερό που δεν έχουν επειδή κάποιοι ποτίζουν-αρκετά σύνηθες. Όταν όμως διαμαρτύρονται επειδή δεν έχει freddo το καφενεδάκι, επειδή δεν πεζοδρομήσαν όλο το χωριό, επειδή είναι σκουπιδάκια κάτω το πράγμα χάνει το νόημα του.
Μπορεί επίσης να ξυνίζουν ή να διαμαρτύρονται γιατί ο πολιτιστικός σύλλογος έβαλε μουσική που δεν τους άρεσε στο πανηγύρι, γιατί οι καρέκλες είναι τοποθετημένες με τον α ή β τρόπο στην πλατεία του χωριού, γιατί ο τάδε δρόμος είναι φτιαγμένος έτσι.
Φυσικά θέλουν να τηρείται και το γράμμα του νόμου. Γιατί δεν έκοψε απόδειξη ο καλαμποκάς της πλατείας. Γιατί δεν κόπηκε απόδειξη για τον ελληνικό καφέ ή την γκαζόζα από το καφενεδάκι του χωριού, που άνοιγει μόνο Αύγουστο.
Οι ανησυχίες δεν σταματάνε μόνο εκεί. Διευρύνονται σε βαθυστόχαστες πολιτικές αναλύσεις στα καφενεία του στυλ γιατί δεν εκμεταλλευόμαστε τον υδάτινο ή φυσικό πλούτο μας, γιατί δεν προσφέρουμε ντόπια προϊόντα ( σ.σ. σε χωριά μηδέν κατοίκων ποιος θα παράξει;), γιατί δεν αναπτύξαμε ορεινά σπόρ, γιατί δεν υπάρχει ένα χιονοδρομικό ή ένα σαλέ κτλ κτλ. Όλες αυτές οι αιτιάσεις δίνουν και πέρνουν, νύχτα-μέρα με την γκαζόζα στο χέρι. Μέχρι που περνά ο δεκαπεντάυγουστος τα μαζεύουν και φέυγουν. Φυσικά ανανεώνοντας το ραντεβού τους για το επόμενο δεκαπενταύγουστο με τις ίδιες ακριβώς ανησυχίες.
Στο διάστημα αυτό φυσικά δεν υπάρχει καμία αναφορά στο χωριό, καμία σκέψη παρά μόνο ένα ποστ στο facebook με τίτλο …”χαλαρώνοντας”.
Και έτσι περνάει ο Αύγουστος με σχολαστική κριτική, η οποία παίρνει μπάλα και την εποικοδομητική. Ειδικά την τελευταία την χρειάζονται τα μέρη αυτά και ειδικά όλοι όσοι ευθύνονται για την κατάντια τους.
Λ.Υ.
1 Σχόλιο
Πρώτος στο χωριό τελευταίος στην πόλη
Κλασσικό φαινόμενο αρχοντοχωριάτη που έφυγε από το χωριό για να γίνει Αθηναίος αλλά εν τέλει κατέληξε να μένει στα Λιόσια σε αντιπαροχή με δάνειο 230000€ και τώρα ο μισθός της ΔΕΚΟ ίσα που φτάνει και έχει και δύο παιδία που τελείωσαν φανταστικό ιδιωτικό ΙΕΚ που είναι πιο οργανωμένο από τα πανεπιστήμια αλλά να ρε γαμώτο δεν γίνονται διορισμοί να τα χώσω κάπου και τέλος πάντων θα πάω στο καφενείο στο χωριό αλλά δεν θα πάρω να φάω τπτ γιατί δεν είναι οργανωμένο κι ούτε πολύ καθαρό και στις 17/8 θα γυρίσω πίσω γιατι φέτος δεν πάμε θάλασσα γτ βαρεθηκαμε όλα τα χρόνια αλλά σαν το χωριό δεν έχει