Toυ Παναγιώτη Δρέλλια, (Μαθηματικός – ΦΠΨ – ΜΔΕ Φιλοσοφίας)*
«Ύμνος και θρήνος για την Κύπρο», του Γιάννη Ρίτσου
Νησί πικρό, νησί γλυκό, νησί τυραγνισμένο
κάνω τον πόνο σου να πω και προσκυνώ και μένω.
Εσύ της θάλασσας ρυθμός, ολάνθιστο κλωνάρι,
πως σου μαδήσαν τ’ ανθιά σου διπλοί, τριπλοί βαρβάροι.
Τι θλιβερά που σεργιανάν τριγύρω σου τα ψάρια
κι αντίστοιχα να παίζουνε την τύχη σου στα ζάρια.
Κουράγιο, μικροκόρη μας, που μας εγίνης μάνα
ύμνος και θρήνος της ζωής κι ανάστασης καμπάνα.
Πάντοτε ανατρέχουμε στον αλησμόνητο αγωνιστή που πάλαιψε σ’ όλη του τη ζωή -σθεναρά και ανυποχώρητα- για το δίκαιο των ηττημένων, των αδικημένων, των μη ευνοημένων (ήταν κι αυτός ένας ταλαιπωρημένος, αλλά αλύγιστος άνθρωπος). Ο Γιάννης Ρίτσος, ποιητής λυρικός και ευαίσθητος δεν μπορούσε να μη συγκινηθεί από τα θλιβερά γεγονότα που συντελέστηκαν στην Κύπρο με την εισβολή των τουρκικών στρατευμάτων του 1974. Αισθάνθηκε λοιπόν την ανάγκη να υμνήσει το πολύπαθο – διαμαντένιο ελληνικό νησί της Ανατολικής Μεσογείου, αλλά ταυτόχρονα να θρηνήσει για εκείνη την μεγάλη δοκιμασία.
Ο παραδοσιακός δεκαπεντασύλλαβος στίχος που χρησιμοποίησε εδώ ο Γιάννης Ρίτσος, ακολουθώντας τα παραδοσιακά ίχνη των Δημοτικών τραγουδιών, έδωσε στο αριστουργηματικό αυτό ποίημα το μέτρο της λαϊκής πίκρας, αλλά και της απαιτούμενης αισιοδοξίας.
Υπενθυμίζουμε ότι το πολύπτυχο έργο του σκιάστηκε συχνά από την έντονη πολιτική του ιδεολογία(στράτευση στην Αριστερά). Η σύγχρονη έρευνα στο χώρο των Νεοελληνικών Σπουδών υποστηρίζει ότι μια νηφάλια, ψύχραιμη και αντικειμενική εξέταση του ογκώδους έργου του Γιάννη Ρίτσου, παρακάμπτοντας κάποια υμνητικά ποιήματα σε αμφιλεγόμενα πρόσωπα της ψυχροπολεμικής περιόδου, αναδεικνύει έναν οραματιστή και χειμαρρώδη συγγραφέα με οξύ λογοτεχνικό ένστικτο και πίστη σε πανανθρώπινες αξίες.
*panagd@otenet.gr(Μαθηματικός – ΦΠΨ – ΜΔΕ Φιλοσοφίας)
Γιάννης Ρίτσος(1909 – 1990): η ποίησή του άγγιξε όλα τα μεγάλα ζητήματα του λαού μας, όπως και το κυπριακό πρόβλημα της βάναυσης τουρκικής εισβολή.