Του Γιώργου Μαρκατάτου
Οι στιγμές που διέρχεται η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι κρίσιμες και χαρακτηριστικές του τι πρέπει να περιμένει κανείς. Η δεξαμενή σκέψης που μας κληρονόμησε ο ταγός της Ευρώπης Ζακ Ντελόρ άρχισε ήδη να προσαρμόζεται στα τεκταινόμενα ως μηδέποτε ένας άνδρας να μην υιοθέτησε πολιτικές που θα άλλαζαν το μέλλον της γηραιάς ηπείρου. Σε αρθρογραφία ηγετικού στελέχους της δεξαμενής σκέψης, αναπτύσσονται θέσεις που συμβάλλουν στην πτώση της ΕΕ χωρίς πολλές περιστροφές. Ας δούμε που πάει το καράβι, και να μην ξεχνιέται ότι η ψήφος στις ευρωεκλογές ισοδυναμεί με διάσωση του καραβιού ή πορεία κατευθείαν στα βράχια.
Στην αναφορά της δεξαμενής σκέψης που μας κληροδότησε ο Ζακ Ντελόρ, γράφει στο άρθρο αυτό ηγετικό του στέλεχος ότι «Ατενίζοντας το μέλλον: αντιμέτωπη με την κινητοποίηση των γεωργών αλλά και με την προοπτική της προσχώρησης της Ουκρανίας, η ΕΕ θα πρέπει να μεταρρυθμίσει ριζικά την Κοινή Γεωργική Πολιτική (ΚΓΠ). Γνωρίζοντας ότι, σύμφωνα με τους ισχύοντες κανόνες, το 80% των επιδοτήσεων πηγαίνει στο 20% των αγροτών –εκείνους που πιθανώς τις χρειάζονται λιγότερο– και ότι εκείνοι που επιλέγουν να υιοθετήσουν φιλικές προς το περιβάλλον μεθόδους δεν ανταμείβονται δεόντως, αυτή η μεταρρύθμιση πρέπει να οικοδομηθεί γύρω από δύο θεμελιώδεις στόχους: τον αναπροσανατολισμό της στήριξης προς τους μικρούς παραγωγούς και την καλύτερη αμοιβή των περιβαλλοντικών υπηρεσιών που παρέχουν. Ένα άλλο απαραίτητο στοιχείο θα είναι να ληφθεί υπόψη ολόκληρη η αξιακή αλυσίδα και να διασφαλιστεί ότι οι καταναλωτές διαδραματίζουν τον ρόλο τους στην αναγκαία μετάβαση στον αγροδιατροφικό τομέα. Η απόρριψη του νόμου για την αποκατάσταση της φύσης θα χρησίμευε ως προειδοποίηση για τους κινδύνους που ελλοχεύουν για την Πράσινη Συμφωνία. Οι λαϊκιστές σε όλη την Ευρώπη εργαλειοποιούν όλο και περισσότερο πράσινα θέματα και αντιτίθενται σε αυτά στην οικονομική ευημερία. Τα πολιτικά κόμματα που δεν βρίσκονται στα άκρα θα πρέπει να αντιμετωπίσουν σθεναρά αυτήν την ψευδή αντίθεση και, δεδομένης της επιμονής, ακόμη και της επιτάχυνσης της κρίσης του κλίματος και της βιοποικιλότητας, να διασφαλίσουν ότι θα τηρηθεί μια φιλόδοξη ατζέντα τα επόμενα χρόνια.»
Στο ορυμαγδό αυτών των προκλητικών σημείων του άρθρου μιας από τις πλέον έγκυρες δεξαμενές σκέψης σημειώνουμε τις αδυναμίες σωστής αντιμετώπισης των πραγμάτων που αφορούν. Για το λόγο αυτό δανειστήκαμε από το προηγούμενο σημείωμά μας ορισμένα στοιχεία που παραθέτουμε εκ νέου, ώστε να μη θεωρήσουν οι πανταχού γράφοντες ότι μπορούν να γράφουν από αναπόδεικτα σημεία, μέχρι ανοησίες.
Στον πίνακα που ακολουθεί φαίνονται ότι εξοικονομούνται τα περίπου 50 δις € από τη διαφορά μεταξύ δεσμεύσεων και πληρωμών. Ουδέποτε στο παρελθόν επιδείχτηκε τόση διαφορά αναλήψεων (που είναι υποχρεωμένοι από τους κανονισμούς και τις αποφάσεις) και πληρωμών, που είναι η μόνη αλήθεια για την εξέλιξη του προϋπολογισμού της Ε.Ε.
Επίτηδες αφήσαμε και τη γεωργία στον πίνακα αυτό για να συνδέσουμε με την άθλια απόφαση για ένταξη του Ουκρανίας στην Ε.Ε.
Εδώ βλέπουμε ότι δε μειώνονται οι αναλήψεις υποχρεώσεων σε σχέση με τις πληρωμές και τούτο γιατί η εκπλήρωση των δαπανών δεν είναι καθόλου επιτεύξιμη, για λόγους που βροντοφώναξαν οι αγρότες μας σε ολόκληρη την επικράτεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης: Δεν έσπειραν, τι αναμένεται να θερίσουν; Τίποτα. Τα χρήματα που δέσμευσε η ΚΓΠ για τις πληγείσες περιοχές του Ιανού πριν τις πλημύρες θα δαπανηθούν; Όχι βέβαια! Θα πάνε αλλού; Όχι γιατί δεν προβλέπεται. Η κυβέρνηση θα δώσει τους πόρους που μπορεί να δώσει (άρα γλυτώνουμε πόρους για τη γεωργία και αντισταθμίζουμε τις αναγκαίες καταβολές στους πληγέντες με εθνικούς πόρους, ήτοι με χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων. Αυτό λέγεται στη συνείδησή μου σταδιακή και μερική επανεθνικοποίηση της ΚΓΠ.
ΠΙΝΑΚΑΣ ΕΞΕΛΙΞΗΣ ΤΡΕΧΟΝΤΟΣ ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΥ
Τώρα γιατί οι ισχυροί ταγοί της ΕΕ θέλουν σώνει και καλά να διευρύνουν με την Ουκρανία δεν μπορεί να γίνει κατανοητό από τη συντριπτική πλειοψηφία των Ευρωπαίων πολιτών. Και επειδή οι ευρωεκλογές επίκεινται, υπάρχει το ενδεχόμενο να διαφανεί ανεξαρτήτως θελήσεως των ταγών που δε ρώτησαν και δε ρωτούν κανένα. Πρόκειται για μια μορφή της μεταδημοκρατίας, για την οποίας είναι καιρός να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε σοβαρά.
Ποιος έχει λησμονήσει ότι η Ουκρανία είναι εντελώς αγορασμένη από τις εταιρείες όπως η Μονσάντο με τους ΓΤΟ, για του οποίους η ΕΕ έχει ρίξει ανεπιστρεπτί το διαρκές ανάθεμα;
Μήπως πάνε με ύπουλο τρόπο τα αμερικάνικα συμφέροντα να δημιουργήσουν πρόβλημα στην Ευρώπη, ώστε να μειωθούν οι διαπλανητικοί ανταγωνισμοί;
Και επιμένω στο ερώτημα «Ποιος θα ελέγξει τη γραφειοκρατική ελίτ των Βρυξελλών στη συνεχιζόμενη αυτή αθλιότητα; άλλοι πόροι να γεμίζουν τον κοινοτικό κορβανά από το υστέρημα των φορολογουμένων και άλλες πληρωμές να γίνονται έναντι των προβλεπόμενων δεσμεύσεων με βάση τους κανονισμούς και τις Συνθήκες ;»
Η απάντηση μπορεί να δοθεί μόνο από το σώμα των ψηφοφόρων στις ευρωεκλογές.